«Company» λέγεται η καινούργια παραγωγή μιούζικαλ που παρουσιάζει η Καμεράτα και ο Γιώργος Πέτρου στο Ηρώδειο, την Κυριακή 8 και την Δευτέρα 9 Ιουλίου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Είναι μια μουσική κωμωδία του 1970, με την υπογραφή του Αμερικανού συνθέτη Stephen Sondheim, για την οποία μας μιλάει ο διακεκριμένος μαέστρος, σκηνοθέτης και ξεχωριστός άνθρωπος της τέχνης.
Πολυπράγμων καλλιτέχνης με διεθνή εμβέλεια και έργο, ο Γιώργος Πέτρου φροντίζει να μην εγκλωβίζεται σε κανενός είδους στεγανά και να κινείται με originality σε σχέση με τις ιδέες που υλοποιεί. Καλλιτεχνικός διευθυντής/μαέστρος της Καμεράτας, είναι αυτός που την οδηγεί στη διεθνική της πορεία ως Armonia Atenea, μαέστρος μεγάλων ορχηστρών, εξέχων recording artist, ενορχηστρωτής και με πολλές ακόμη καλλιτεχνικές δραστηριότητες. Εδώ και τέσσερις σεζόν, με τα «Kiss Me, Kate», «West Side Story», «Sweeney Todd» και τώρα με το «Company», τείνει να δημιουργήσει ένα θεσμό στο Φεστιβάλ Αθηνών. «Δεν ξέρω πόσο θεσμός μπορεί να έχει γίνει, αλλά νομίζω ότι ο κόσμος έχει αγκαλιάσει το μιούζικαλ, κι αυτό σημαίνει ότι, καλλιτεχνικά, κάτι έχει να πει. Οι επιλογές των έργων δεν γίνονται με κριτήριο εμπορικό – και δεν χρησιμοποιώ τον όρο με την κακή έννοια. Επειδή όμως παίζουμε λίγες παραστάσεις μπορούμε να επιλέγουμε πράγματα που ενδεχομένως δεν θα παρουσίαζε το εμπορικό θέατρο».
H ίδρυση ενός μουσικού «Company»
Το «Company» είναι ένα διεθνώς επιτυχημένο μιούζικαλ, με μια αριστοτεχνική εμβάθυνση στις ανθρώπινες σχέσεις και στο θεσμό του γάμου, με υπέροχη μουσική και δραματουργική εξέλιξη, όμως δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό στη χώρα μας. «Γενικά ο Sondheim δεν είναι καθόλου γνωστός στην Ελλάδα ως δημιουργός. Μετά όμως την περσινή επιτυχία του “Sweeney Todd” έρχεται τώρα το “Company” και αυτοί που αγαπούν πραγματικά το μουσικό θέατρο θα έχουν γνωρίσει δυο σπουδαίες πτυχές αυτού του δημιουργού. Το “Company” φέρει την ιδιαίτερη σφραγίδα του Sondheim που χαρακτηρίζεται από ένα πολύ έντονο θεατρικό αισθητήριο, με μια πολυεπίπεδη δραματουργική ανάπτυξη». Μέσα όμως από τη φαινομενικά απλή θεματική αυτού του έργου προκύπτει κάτι εξαιρετικό...
«Το έργο καταπιάνεται με πολύ καθημερινά ζητήματα, απλοϊκά θα έλεγα, υπό την έννοια ότι το θέμα των σχέσεων, του γάμου κ.λπ. τα έχουμε καθημερινά μπροστά μας και κανείς δεν θα περίμενε να καθορίζουν τη θεματική ενός μιούζικαλ! Όμως ο Sondheim και ο George Furth, που έχει γράψει το λιμπρέτο, δημιουργούν ένα καταπληκτικό έργο μέσα από τη φαινομενικά απλή αυτή θεματολογία, όπου όλα εξελίσσονται με έναν πολύ έξυπνο τρόπο. Ο ίδιος είχε πει το 1970: “Θέλω οι θεατές να περάσουν τρεις ώρες γελώντας αλλά μετά, όταν πάνε σπίτι τους, να μην μπορούν να κοιμηθούν”. Είναι κωμωδία, αλλά και δεν είναι – χωρίς να είναι δράμα! Και η πρόζα του είναι τόσο ωραία που δεν θα τολμούσα να την πειράξω καθόλου – δεν θα έκοβα ούτε μία σκηνή αυτού του έργου. Τίποτα στο “Company” δεν είναι περιττό. Είναι γραμμένο με ακρίβεια ρολογιού!»
Η μουσική σε θέση πρωταγωνιστή
Ας περάσουμε όμως στη μουσική που έγραψε ο κορυφαίος Αμερικανός συνθέτης… «Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Steven Sondheim είναι ένας συνθέτης πολυεκλεκτικός, με παιδεία που αγγίζει πολλά διαφορετικά ύφη και στιλ αλλά που, τελικά, βγάζει ένα πολύ προσωπικό και χαρακτηριστικό ιδίωμα. Στο “Company” χρησιμοποιεί ροκ, μπόσα νόβα, κλείνοντας το μάτι κοροϊδευτικά στο παλιό Μπρόντγουεϊ. Θα τα δούμε όλα αυτά στη σκηνή. Έχουμε ένα καταπληκτικό καστ που το θαυμάζω κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Τραγουδούν, χορεύουν, κλαίνε, γελούν με έναν καταπληκτικό τρόπο. Είμαι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό το καστ που μας δίνει όπως πάντα και μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα συνύπαρξη λυρικών τραγουδιστών και ηθοποιών.
Είναι ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος, η Ναταλία Τσαλίκη, η Άννα Κουτσαφτίκη, η Μαίρη-Έλεν Νέζη, η Κατερίνα Παπουτσάκη, η Μυρσίνη Μαργαρίτη, ο Χάρης Ανδριανός και πολλοί άλλοι. Ο Πάρις Μέξης είναι στα σκηνικά, ο Γιώργος Τέλλος στους φωτισμούς και, φυσικά, η Καμεράτα. Ελπίζω μόνο να μη μας βρέξει!» Τι είναι αυτό που τραβάει τον Γιώργο Πέτρου στο μουσικό θέατρο και ποιο είναι το αγαπημένο κομμάτι της πολυσυλλεκτικής δουλειάς του; Να είναι σκηνοθέτης, μεταφραστής, μουσικός διευθυντής ή κάτι άλλο; «Το μουσικό θέατρο για μένα είναι οτιδήποτε έχει να κάνει με μουσική και θέατρο. Περιλαμβάνει την όπερα σε όλες της τις φάσεις, από την εποχή του μπαρόκ μέχρι σήμερα, την οπερέτα, το μιούζικαλ.
Για μένα η συνύπαρξη μουσικής, θεάτρου, χορού και εικαστικών αποτελεί το υψηλότερο σημείο στο οποίο μπορεί να φτάσει κανείς μέσω της τέχνης – είτε είναι συνθέτης, σκηνοθέτης, μαέστρος, σκηνογράφος, μέλος της ορχήστρας, χορευτής κ.λπ. Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μπορεί να κάνει μουσικό θέατρο σε όλες τις μορφές του. Και δεν θα μπορούσα να αγνοήσω το μιούζικαλ, ειδικά το αμερικανικό που είναι ένα εξαιρετικά ευρύ είδος, με έργα που αγγίζουν την όπερα, όπως το “Sweeney Todd” και το “Company”, έως και έργα που ανήκουν σαφώς στην ποπ κουλτούρα, την οποία, ως άνθρωποι της τέχνης, δεν αγνοούμε καθώς μέσα στο ποπ υπάρχουν πολλές μεγάλες στιγμές».
Περισσότερες πληροφορίες
Company
Μέσα από φλας μπακ και αστεία ενσταντανέ θίγονται οι σύγχρονες ερωτικές σχέσεις. Το έργο-σταθμός άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο το Μπρόντγουεϊ προσέγγιζε τα ζητήματα της καθημερινότητας
