Η Ελένη Παπαϊωάννου είναι ένα ανερχόμενο ταλέντο που χτίζει τη διεθνή καριέρα της και αυτές τις μέρες χορογραφεί και χορεύει στον Κινητήρα. Που την έχουμε συναντήσει και τι είναι αυτό που τη συγκινεί;
Πού με ξέρεις. Με γνώρισες πάνω στη σκηνή, σε στούντιο χορού αλλά και στις πλατείες, εκεί που συνήθως χορεύω. Με είδες στη σχολή χορού Βάσω Κουκάκη, γύρω στα 4 να ξεκινάω τα πρώτα μου βήματα στο χορό που με οδήγησαν έπειτα στο Λονδίνο, στο London Contemporary Dance School, όπου άρχισα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα. Το 2014 αποφοίτησα και ξεκίνησα την επαγγελματική μου πλέον πορεία στο δρόμο του χορού. Εκεί βαδίζω ακόμα, μερικές φορές με βήματα μεγάλα και σταθερά και άλλες πιο μικρά και διστακτικά, πάντα όμως προς την ίδια κατεύθυνση. Μέσα σε αυτόν τον δρόμο έχω την τύχη να γνωρίζω ανθρώπους σημαντικούς που με αλλάζουν και με καθοδηγούν, δασκάλους όπως η Βάσω Κουκάκη, ο David Zambrano, ο Edivaldo Ernesto και ο Rick Nodine, συναδέλφους όπως η Livia Rita και o Alex Gotch και φίλους όπως η Στέλλα, η Μαριάννα και η Δήμητρα.
Πού αλλού με βρίσκεις. Στο “2084” που παίζεται στον Κινητήρα βρισκόμαστε μέσα σε μία φυλακή επι σκηνής, της οποίας τα όρια καθορίζονται από το ίδιο μας το μυαλό και τις δικές σας σκέψεις. Δημιουργούνται από τους φόβους μας, τις σπασμένες μας ελπίδες και την απελπιστικά έντονη ανάγκη μας για ελευθερία. Η πάλη με όσα φαίνονται να μας καταπιέζουν αλλά και το ίδιο μας το εγώ είναι συνεχής. Τελικά όμως ποιος είναι ο τρόπος να ξεφύγουμε; Εκτός σκηνής μ’ αρέσει να βρίσκομαι κοντά στη φύση, στο βουνό ή τη θάλασσα, και ευτυχώς η χώρα μας έχει ποικίλα τέτοια μέρη. Εκεί που νιώθεις επιτέλους ελεύθερος και τα μόνα σύνορα είναι αυτά της φαντασίας σου.
Θα σου πω κάτι για το χορό. Ο χορός…ο χορός είναι πολλά. Είναι κίνηση, η κάθε κίνηση. Κάποτε έβλεπα τα πουλιά στον ουρανό να πετούν και σκέφτηκα… χορεύουν. Όλα χορεύουν γύρω μας αρκεί να τα αφουγκραστούμε. Γι’ αυτό τον λόγο και προτρέπω τους πάντες να χορεύουν, ακόμα κι αυτούς που λένε πως δεν μπορούν. Ο ρυθμός ζει μέσα μας και αρκεί μόνο να τον αφήσουμε να βγει. Να ξεπεράσουμε την κρίση τη δική μας και των γύρω μας και να αφήσουμε το σώμα μας να εκφραστεί όπως έχει ανάγκη. Αυτή είναι η ομορφότερη και πιο ειλικρινής μορφή του χορού, για μένα, που δεν βάζει όρια και δεν εξυπηρετεί συγκεκριμένες εικόνες. Να μιλάει η ψυχή μέσα από το σώμα, είναι χορός.
Η παράσταση που με έχει συγκινήσει. Γενικά συγκινούμαι εύκολα. Ή μάλλον όχι εύκολα. Έντονα. Συγκινούμαι από τους ανθρώπους και από τη φύση. Και η τέχνη με έχει συγκινήσει αλλά με έχει επίσης απογοητεύσει πολύ και η εμφανής εμπορευματοποίησή της σε αρκετά επίπεδα. Θυμάμαι το έργο “Burning Doors” από το Belarus Free Theatre ήταν πραγματικά μία εμπειρία που με άφησε άφωνη. Οι χορευτές και ηθοποιοί ζούσαν επί σκηνής την κάθε κίνηση, την κάθε λέξη. Ήταν ειλικρινείς απέναντί μας και απέναντι στους ίδιους τους εαυτούς. Δεν προσποιούνταν. Αυτό εκτίμησα, και εκτιμώ σε δουλειές είτε χορού, είτε κάθε άλλης τέχνης. Την ειλικρίνεια.
Η μεγαλύτερη αγωνία μου. Όταν ξεκινούσαμε τις παραστάσεις θα σας έλεγα πως η αγωνία και ο φόβος μου ήταν να μην εκλάβουν οι θεατές κάτι από το έργο μας, να μην μπορέσουν να νιώσουν ή να σκεφτούν τίποτα. Τώρα, έχοντας ολοκληρώσει ήδη τις μισές παραστάσεις, η αγωνία μου είναι ό,τι θα τελειώσουν και ίσως κάποιοι δεν θα έχουν βιώσει το “2084” και το “Ηome”.
Η τέχνη του χορού στην Ελλάδα. Δεν μπορώ να πω ότι έχω ζήσει στην Ελλάδα αρκετό καιρό για να κρίνω την τέχνη του χορού εδώ και να τη συγκρίνω με το εξωτερικό. Αυτό που μπορώ να αισθανθώ είναι πως υπάρχει μεγάλη ανάγκη για αλλαγή και για εξέλιξη πάνω στο χώρο. Υπάρχουν πολλοί αξιόλογοι καλλιτέχνες, χορογράφοι και χορευτές στην Ελλάδα που δυστυχώς δεν λαμβάνουν την απαραίτητη υποστήριξη και βοήθεια για να ακουστούν. Με χαροποιεί βέβαια ιδιαιτέρως πως παρόλη την οικονομική δυσχέρεια, γίνονται πολλές δράσεις πάνω στον τομέα του χορού και των υπόλοιπων τεχνών και έτσι ο κόσμος εξοικειώνεται όλο και περισσότερο με την τέχνη. Ειδικά, σε εποχές κρίσης οικονομικής, κοινωνικής και ανθρωπιστικής, η τέχνη είναι πολλές φορές το καλύτερο διέξοδο. Έχει τη δύναμη να ενώνει τους ανθρώπους σε ένα άλλο επίπεδο και το δικαίωμα να λέει όσα δεν επιτρέπονται να ειπωθούν. Αυτό νομίζω πρέπει να αξιοποιήσουμε στην Ελλάδα, ξεπερνώντας τους εγωισμούς και την υπερηφάνεια μας, να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε, να ακούμε, να εκφραζόμαστε και να προχωράμε…χορεύοντας.
Off the record. Νομίζω ο μεγαλύτερος στόχος μου είναι να συνεχίσω να ονειρεύομαι. Όσο ουτοπικό κι αν ακούγεται αυτό. Μ’ αρέσει να ονειρεύομαι τον κόσμο καλύτερο, πιο ανοιχτό, πιο ελεύθερο και χρωματιστό. Πιο ανθρώπινο. Έτσι το κάθε “επόμενο βήμα” μου είναι ένα βήμα προς τα εκεί. Η συμβολή μου προς έναν τέτοιο κόσμο. Μέχρι να πιστέψουμε όλοι πως ένας τέτοιος κόσμος δεν ζει μόνο στα όνειρα και να προσπαθήσουμε να τον κάνουμε πραγματικότητα.
Περισσότερες πληροφορίες
Home, 2084
Παραστάσεις χορού των δυο καλλιτεχνικών ομάδων που διακρίθηκαν στο In Progress Feedback Festival (IPFF) 2017: «Home» από την ομάδα Almalibre.co της Αναστασίας Μπρουζιώτη και «2084» από την ομάδα A(r)CT της Ελένης Παπαϊωάννου και του Άλεξ Γκοτς.
