Μια κινηματογραφίστρια και μια ερευνήτρια ενώνουν τις δυνάμεις τους δημιουργώντας μια νέα πλατφόρμα και μιλούν για το φεμινισμό σήμερα και την ανάγκη επαναπροσέγγισής του.
Η Βάσια Ντούλια είναι κινηματογραφίστρια, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο να δουλεύει και να συναναστρέφεται με διαφορετικές κοινότητες εξετάζοντας ανθρώπινα χαρακτηριστικά, σχέσεις και καταστάσεις, και αξιοποιώντας νέα εργαλεία αφήγησης σε συνδυασμό με διαδραστικά μέσα. Η Μάρη Σπανουδάκη είναι ερευνήτρια και επιμελήτρια εκθέσεων σύγχρονης τέχνης, και η δουλειά της επικεντρώνεται στον σχεδιασμό και την ανάπτυξη πολιτιστικών εγχειρημάτων που διερευνούν παρούσες ή/και παρελθούσες ιστορικές & κοινωνικές συνθήκες, και λειτουργούν ως σημεία διαλόγου. Μαζί, είναι υπεύθυνες για τη διεξαγωγή και την εξέλιξη του This is not a feminist project.
Πώς ξεκίνησε το This is not a feminist project;
Bάσια: Έτυχε να γνωρίσω την Άννα Μιχοπούλου, ερευνήτρια της ιστορίας των γυναικών και ιδιοκτήτρια (μαζί με την Άννα Μαρκουλιδάκη) του Aρχείου Γυναικών ‘Δελφύς’ σε μια πολύ κομβική στιγμή, όταν παράλληλα δούλευα ένα άλλο project και ήρθα σε επαφή με γυναίκες μετανάστριες και πρόσφυγες. Με αφορμή αυτή τη γνωριμία, και έχοντας η ίδια μια προσωπική ανάγκη (απόρροια δικών μου προσωπικών και οικογενειακών καταστάσεων από το παρελθόν) να θίξω θέματα που αφορούν το ρόλο της γυναίκας, το This is not a feminist project άρχισε να ζυμώνεται στο μυαλό μου για αρκετό καιρό.
Kατά τη διάρκεια έρευνας και μελέτης πάνω σε αυτό, έτυχε να μάθω για το Start - Create Cultural Change, ένα πρόγραμμα του Ιδρύματος Robert Bosch (Robert Bosch Stiftung) το οποίο διεξάγεται σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki και τη μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα Ομοσπονδιακή Ένωση Κοινωνικοπολιτιστικών Κέντρων (Bundesvereinigung Soziokultureller Zentren e.V.) καθώς και με την υποστήριξη του Κοινωφελούς Ίδρυματος Ιωάννη Σ. Λάτση και του Ιδρύματος Μποδοσάκη.
Κατέθεσα την πρόταση αρχικά σαν μια ακατέργαστη ιδέα στο ανοιχτό κάλεσμα του Start. Πέρασε στην πρώτη φάση του προγράμματος η οποία διήρκησε δύο μήνες και μου έδωσε την ευκαιρία να την εξελίξω στη Γερμανία. Στην συνέχεια η αναδιαμορφωμένη πλέον πρόταση επιλέχθηκε και στη δεύτερη φάση του προγράμματος κι από τον Δεκέμβριο του 2017 λαμβάνει την υποστήριξη από το Start για την υλοποίηση και εξέλιξή του στην Αθήνα.
Στην πορεία αυτή, βρεθήκαμε με τη Μάρη και αμέσως αναπτύξαμε έναν μοναδικό κώδικα επικοινωνίας που βοήθησε το εγχείρημα να ανθίσει σε συνεργασία και με τους υπόλοιπους συνεργάτες μας. Αυτή τη στιγμή το This is not a feminist project βρίσκεται μεν στο ξεκίνημά του, αλλά είναι πάντα υπό εξέλιξη και επεξεργασία, και αυτό είναι ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά που σκοπεύουμε να διατηρήσουμε.
Υιοθετώντας έναν μάλλον “επιθετικό” τίτλο, που αποποιείται την όποια προφανή κατηγοριοποίηση του εγχειρήματος επιδιώκουμε να ανοίξουμε έναν διάλογο και να απευθυνθούμε σε ένα ευρύτερο κοινό, καθώς και να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή αυτού στη διαμόρφωση του project.
Μάρη: Το This is not a feminist project είναι μια πρωτοβουλία και μία ιδέα που ξεκίνησε με τη Βάσια την οποία γνώρισα στη Γερμανία, όπου ήμουν κι εγώ υπότροφος στην πρώτη φάση του προγράμματος Start. Όταν μου ανέφερε την πρότασή της ένιωσα αμέσως πως ήταν κάτι που θα ήθελα πολύ να υποστηρίξω για πολλούς λόγους. Αρχικά λόγω των δικών μου εμπειριών και της αναγκαιότητας ανάδειξης τέτοιων ζητημάτων σήμερα, και ύστερα γιατί ως ερευνήτρια που έχει ασχοληθεί με θέματα θεσμικού, ιστορικού και κοινωνικού χαρακτήρα με ενδιέφερε να μάθω και να δω περισσότερα από πρώτο χέρι.
Εκτός αυτού, επειδή είχα ήδη δουλέψει και εξοικειωθεί με αρχειακές συλλογές στο παρελθόν, πρότεινα στη Βάσια να τη βοηθήσω με την έρευνα, την επιλογή και ψηφιοποίηση του υλικού που θα έμπαινε στην πλατφόρμα, κι εκείνη δέχτηκε. Στη συνέχεια, όταν αρχίσαμε να συνειδητοποιούμε τη χημεία που έχουμε (σαν προσωπικότητες αλλά και συνεργάτιδες) και το κοινό όραμα, και καθώς η ανταλλαγή ιδεών και σχολίων μας έβγαινε πια αβίαστα, η συνεργασία μας έγινε πιο στενή και έτσι καταλήξαμε να μοιραζόμαστε το σύνολο των αρμοδιοτήτων που απαιτούνται για την υλοποίηση ενός τέτοιου εχγειρήματος, έχοντας βέβαια την πολύτιμη βοήθεια μιας ομάδας ανθρώπων που επίσης συνέβαλαν και συνεχίζουν να συμβάλλουν σε αυτό.
Γιατί δεν είναι φεμινιστικό;
To This is not a feminist project ως τίτλος αυτού του εγχειρήματος αποτελεί μια ειρωνία, ευχόμαστε εύστοχη. Προήλθε από την ανάγκη επαναπροσέγγισης της σημασίας και της ιστορίας της λέξης “Φεμινισμός”, και είναι μια συνειδητή επιλογή που επιχειρεί από τη μία να αντικατοπτρίσει τους διαφορετικούς τρόπους (θετικούς ή αρνητικούς) με τους οποίους μπορεί να έχουμε αντιληφθεί αυτή τη λέξη μέχρι τώρα, και από την άλλη να μας προσκαλέσει να αναρωτηθούμε για το τι τελικά συνιστά σήμερα για την καθεμία/τον καθένα από εμάς, το πόση σημασία έχουν οι λέξεις, οι όροι αλλά και οι δράσεις, σε ποιόν απευθύνονται και κατά πόσο τελικά μας αντιπροσωπεύουν.
Επιπλέον, υιοθετώντας έναν μάλλον “επιθετικό” τίτλο, που αποποιείται την όποια προφανή κατηγοριοποίηση του εγχειρήματος - χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι την απαρνείται εξ ολοκλήρου - επιδιώκουμε να ανοίξουμε έναν διάλογο και να απευθυνθούμε σε ένα ευρύτερο κοινό, καθώς και να ενθαρρύνουμε τη συμμετοχή αυτού στη διαμόρφωση του project που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, είναι πάντα υπό εξέλιξη.
Είστε φεμινίστριες;
Είμαστε γυναίκες. Αν συμφωνούμε ότι ορίζουμε το “Φεμινισμό” σαν μια συλλογική αλλά και πολυδιάστατη προσπάθεια με απώτερο σκοπό την ισότητα των φύλων σε κοινωνικό, πολιτικό, οικονονικό και προσωπικό επίπεδο, φυσικά και είμαστε φεμινίστριες.
Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τα καταγεγραμμένα ίχνη του γυναικείου ακτιβισμού και των εμπειριών από το 2ο Κύμα Φεμινισμού στην Ελλάδα, ενώ το δεύτερο συγκεντρώνει ταινίες μικρού μήκους από νέες κινηματογραφίστριες όπου γυναίκες διαφορετικών καταβολών μιλούν για τους εαυτούς τους και για τη ζωή τους στην Ελλάδα.
Ποιά είναι για σας τα διακυβεύματα του φεμινισμού σήμερα;
Από την εμπειρία μας έως τώρα μπορούμε να πούμε ότι παράγοντες όπως η οικονομική και προσφυγική κρίση, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, η σύγχρονη πορνογραφία, σε συνδυασμό με τις βαθιά ριζωμένες στερεοτυπικές αντιλήψεις που αφορούν το ρόλο και τη θέση της γυναίκας στο ελληνικό πλαίσιο, εντείνουν καταστάσεις που θέτουν σε κίνδυνο την όποια γυναικεία απελευθέρωση και κοινωνική δικαιοσύνη στη χώρα μας. Υπό αυτές τις συνθήκες είμαστε όλες και όλοι μάρτυρες φαινομένων όπως πχ η ανάπτυξη ανισοτήτων στον εργασιακό χώρο, γυναίκες πρόσφυγες και μετανάστριες (και όχι μόνο) θύματα έμφυλης, ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας, και αναζοπύρωση και αναπαραραγωγή σεξιστικών συμπεριφορών, σχέσεων εξουσίας και υποταγής.
Από την άλλη μεριά, έστω και υπό αυτές τις συνθήκες, όλα αυτά τα φαινόμενα έχουν αποτελέσει εφαλτήρια συσπείρωσης και αλλαγής. Παρατηρούμε δηλαδή (όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς) έναν αυξανόμενο αριθμό πρωτοβουλιών και ομάδων συνδειτοποίησης, ενημέρωσης και αλληλεγγύης που επαναφέρουν τη συζήτηση για ζητήματα φεμινισμού και διαφορετικότητας, καθώς και διεκδικήσεις θεσμικού χαρακτήρα όπως η έναρξη της διαδικασίας κύρωσης της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης για την πρόληψη και την καταπολέμηση της βίας κατά των γυναικών και το δημοψήφισμα που αφορούσε στην κατάργηση της «8ης τροπολογίας του Συντάγματος», που υιοθετήθηκε το 1983 και απαγόρευε τις αμβλώσεις στην Ιρλανδία.
Ωστόσο, για την ουσιαστική εξάλειψη των διακρίσεων και των βίαιων συμπεριφορών, καθώς και την πρόληψη και αλλαγή των στερεοτυπικών πατριαρχικών αντιλήψεων θεωρούμε πως είναι αναγκαίος ένας εποικοδομητικός διάλογος και μια συντονισμένη συνεργασία όλων εκείνων των υποκειμένων που απαρτίζουν το Κίνημα και τις διάφορες εκφάνσεις του σήμερα, κάτι που προς το παρόν δεν έχουμε δει να συμβαίνει.
Το MeToo θεωρήθηκε από πολλούς ένα μαζικό φεμινιστικό κίνημα και σε ορισμένες χώρες είχε ιδιαίτερη απήχηση όχι μόνο στον κόσμο του star system αλλά και στην ακαδημία και τα μουσεία. Ποιά είναι η αποψή σας για το MeToo και γιατί πιστεύετε ότι δεν δημιούργησε τόσο ρεύμα στην Ελλάδα;
Το #MeToo είναι ακόμα ένα παράδειγμα που μας δείχνει το εύρος της άσκησης εξουσίας κάποιων ανθρώπων σε βάρος άλλων. Έχει τη δική του σημασία και δυναμική, και ελπίζουμε αυτή η δυναμική με κάποιο τρόπο να διατηρηθεί και να ενεργοποιήσει ένα μαζικότερο κύμα κοινωνικών διεκδικήσεων που θα καταφέρει να ενώσει και θα συμβάλλει στην αντιμετώπιση φαινομένων όπως αυτά της σεξουαλικής παρενόχλησης, εκμετάλλευσης, βίας και των σεξιστικών συμπεριφορών, όχι μόνο στη βιομηχανία του θεάματος, αλλά και στο εργασιακό περιβάλλον εν γένει, και όπου αλλού παρατηρούνται.
Η Ελλάδα, όσον αφορά την πορεία, την εξέλιξη και τις κατακτήσεις ή μη των γυναικείων κινημάτων, είναι ένα πολύ ιδιαίτερο παράδειγμα λόγω των συγκεκριμένων κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών παραμέτρων που τη χαρακτηρίζουν αλλά και της γεωγραφικής της θέσης. Θα ήταν δύσκολο λοιπόν μία πρωτοβουλία σαν το #MeToo να δημιουργήσει αντίστοιχα μεγάλο ρεύμα εδώ, μιας και ξεκίνησε από ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο και έναν τόπο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το πρόβλημα της σεξουαλικής παρενόχλησης δεν είναι υπαρκτό και εδώ, ούτε αναιρεί τη πιθανότητα ότι αντίστοιχη χρήση της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης θα μπορούσε να αποτελέσει χρήσιμο εργαλείο αφύπνισης φεμινιστικής συνείδησης. Ίσως για να δούμε μια παρόμοια μαζική αντίδραση στον τόπο μας να χρειάζεται η κατάλληλη συγκυρία και ένας κοινός παρονομαστής ώστε να γίνει ένα πρώτο βήμα και ύστερα να ακολοθήσει ένα ντόμινο διεκδικήσεων και διαλόγου.
Τι περιλαμβάνει το project και πώς θα εξελιχθεί;
Το project περιλαμβάνει δύο βασικά κομμάτια:
Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τα καταγεγραμμένα ίχνη του γυναικείου ακτιβισμού και των εμπειριών από το 2ο Κύμα Φεμινισμού στην Ελλάδα, καθώς και τις κοινωνικές, πολιτιστικές και θεσμικές αλλαγές που τα διαμόρφωσαν. Μέσα λοιπόν από ένα χρονολόγιο, το περιεχόμενο του πρώτου μέρους εκτείνεται από το 1980 μέχρι και το 2018 και ενημερώνεται διαρκώς συνδυάζοντας ψηφιοποιημένα στοιχεία από τρεις αρχειακές συλλογές (αυτές του Αρχείου Γυναικών 'Δελφύς', της Βιβλιοθήκης της Γενικής Γραμματείας Ισότητας Φύλων, του Εργαστηρίου Σπουδών Φύλου και του αρχείου του προγράμματος Σπουδών Φύλου και Ισότητας του Παντείου Πανεπιστημίου) μαζί με τις γραπτές κριτικές προσεγγίσεις από δύο εξέχουσες φεμινίστριες της Ελλάδας, την Άννα Μιχοπούλου που καλύπτει την αφήγηση του χρονολογίου από την εισαγωγή μέχρι και τα τέλη του 1980, και την Άντζελα Δημητρακάκη η οποία ανέλαβε το πιο πρόσφατο κομμάτι από το 1990 μέχρι σήμερα.
Το δεύτερο μέρος συγκεντρώνει ταινίες μικρού μήκους από νέες κινηματογραφίστριες όπου γυναίκες διαφορετικών καταβολών μιλούν για τους εαυτούς τους και για τη ζωή τους στην Ελλάδα. Οι ταινίες αυτές είναι δικής μας παραγωγής και πραγματοποιήθηκαν με την υποστήριξη του Melissa Network, με σκοπό να αναδείξουμε τα θέματα που απασχολούν αυτές τις γυναίκες, και για να μπορούν όλες και όλοι να παρακολουθήσουν τα πορτραίτα τους online ανά πάσα στιγμή.
Να αναφέρουμε επίσης ότι καθώς η πλατφόρμα σχηματίζεται σταδιακά με ετερογενές υλικό που προέρχεται από διαφορετικές πηγές, είμαστε ανοιχτές στο να συμπεριλάβουμε ομάδες, συλλογικότητες, οργανώσεις, θεσμούς και άτομα που δραστηριοποιούνται στο Γυναικείο Χώρο και μελλοντικά θα ήθελαν να εισαχθούν στο ψηφιακό χρονολόγιο ως καταγραφές (σε μορφή συνεντεύξεων ηχητικών, γραπτών ή βίντεο) ή / και να καταθέσουν οπτικοακουστικό ή έντυπο υλικό που θα ταίριαζε στην πλατφόρμα μας. Αντίστοιχα, όσες γυναίκες θα ήθελαν να αποτελέσουν κομμάτι της πλατφόρμας με το να μοιραστούν τις ιστορίες τους, είναι επίσης ευπρόσδεκτες να έρθουν σε επαφή μαζί μας.
Η πλατφόρμα αυτή σχεδιάστηκε για να λειτουργήσει σαν μια βάση για περαιτέρω ανάδειξη γυναικείων διεκδικήσεων και ιστοριών, παλαιών και σύγχρονων, μέσα από διαφορετικά ψηφιακά μέσα και ποικίλες δράσεις, τόσο κλειστές όσο και ανοιχτές για το κοινό, ώστε να μπορεί αυτή η συζήτηση να βγει και έξω στο δρόμο, στο δημόσιο χώρο. Αυτήν την περίοδο λοιπόν έχουμε ξεκινήσει να σχεδιάζουμε το επόμενο βήμα που θα περιλαμβάνει ένα δημόσιο πρόγραμμα με εκπαιδευτικά και πολιτιστικά δρώμενα, νέες συνεργασίες με επαγγελματίες από διάφορους χώρους και νέες συμπράξεις με ετερόκλητους φορείς.
Πείτε μας κάποια παραδείγματα έργων που προέκυψαν και τι μάθατε εσείς από αυτά:
Δύο είναι τα βασικά έργα που προέκυψαν τα οποία τα δουλεύαμε παράλληλα.
Θα ξεκινήσουμε μιλώντας για το χρονολόγιο/αρχείο. Κατά τη διάρκεια της εξάμηνης έρευνάς μας, εξετάσαμε πάρα πολλά τεκμήρια και αντικείμενα που είχαν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά περιοριστήκαμε στο να διαλέξουμε τα πιο αντιπροσωπευτικά, τα οποία είναι γύρω στα 400. Μέσα από αυτή τη διαδικασία αποκτήσαμε μία συνολική εικόνα για τις ποικίλες εκφάνσεις και διεκδικήσεις του Κινήματος στην Ελλάδα, τα διαφορετικά πλαίσια (θεσμικά, πολιτικά, αυτόνομα κτλ) εντός των οποίων αναπτύχθηκε και συνειδητοποιήσαμε το πώς όλα αυτά έχουν επηρεάσει σημερινές αντιλήψεις καθώς και το πώς ατομικές και συλλογικές, σύγχρονες και παλαιότερες δυναμικές μπορεί να τέμνονται ή και να απωθούνται. Αυτό ελπίζουμε να είναι κάτι που θα αντιληφθούν και οι επισκέπτες μας.
Το αρχείο θα εξακολουθήσει να επεκτείνεται, και στο μέλλον θα θέλαμε να πειραματιστούμε και με άλλες μεθόδους παρουσίασης των περιεχομένων και να επιχειρήσουμε μια ακόμα πιο κριτική επαναπροσέγγιση του υλικού και των ίδιων των ιστορικών γεγονότων, εμβαθύνοντας σε συγκεκριμένες θεματικές. Πέρα από το ίδιο το χρονολόγιο/αρχείο, η διαμόρφωση μίας ψηφιακής πλατφόρμας/πλαισίου που στοχεύει στη διάδοση, τεκμηρίωση και ανάκτηση των ιστοριών και αναμνήσεων που αφορούν ένα τόσο σοβαρό και ευαίσθητο θέμα όπως το Γυναικείο Κίνημα, και που μάλιστα θα επιδιώκει να απευθυνθεί όχι μόνο σε όσους ασπάζονται το Φεμινισμό αλλά και σε άτομα που δεν έχουν ξανασχοληθεί με τέτοια ζητήματα, ήταν μεγάλη πρόκληση για εμάς που μας έχει προσφέρει πάρα πολλά.
Τώρα, σχετικά με τα βίντεο-πορτραίτα των γυναικών που έχουμε ολοκληρώσει και βρίσκονται στην πλατφόρμα μας, η διαδικασία υλοποίησης ήταν διαφορετική, φυσικά, όμως εξίσου πλούσια όχι μόνο για μας, αλλά όπως μας ενημερώσανε και για τις συμμετέχουσες και για τις κινηματογραφίστριες με τις οποίες συνεργαστήκαμε. Στο χρονικό διάστημα αυτής της συνύπαρξης/συνεργασίας μάθαμε ότι η ανάπτυξη ενός ασφαλούς περιβάλλοντος και μιας σχέσης εμπιστοσύνης με τις γυναίκες που συμμετείχαν, ώστε να νιώσουν εκείνες άνετα να μοιραστούν τα προβλήματά τους, τις σκέψεις τους, τις ανάγκες τους, ακόμα και τον προσωπικό τους χώρο μαζί μας, είναι κάτι που προϋποθέτει την κατανόηση και το σεβασμό των ιδιαιτεροτήτων τους χωρίς να λαμβάνουμε τίποτα ως δεδομένο, και χωρίς βέβαια να λειτουργούμε ως απρόσωπες παρατηρήτριες που απλά προσπαθούν να εκμαιεύσουν πληροφορίες.
Ήταν πολύ σημαντικό να συνομιλήσουμε μαζί τους θέτοντας ως βάση την από κοινού ανταλλαγή εμπειριών, και όχι μια μονόπλευρη επικοινωνία. Τα λεγόμενα τους έχουν ιδιαίτερη σημασία για εμάς γιατί από τη μία μας εντάσσουν στον δικό τους κόσμο κι από την άλλη μας κάνουν να προβληματιζόμαστε για το πόσα είναι αυτά που δεν έχουμε αντιληφθεί, και να επεξεργαζόμαστε σε ποιό βαθμό έχουμε βιώσει ή απέχουμε από καταστάσεις που έχουν βιώσει οι ίδιες. Και σε αυτή την περίπτωση, όπως μάθαμε εμείς πολλά για αυτές τις γυναίκες αλλά και για τους ίδιους μας τους αυτούς, κάπως έτσι θα θέλαμε να προσφέρουμε μια παρόμοια εμπειρία στους επισκέπτες μας. Μελλοντικά θα επιδιώξουμε να έρθουμε σε επαφή με όσες περισσότερες γυναίκες από διαφορετικές κοινότητες σε όλη την Ελλάδα μπορούμε, και μαζί με καλλιτέχνες/καλλιτέχνιδες και κινηματογραφιστές/κινηματογραφίστριες να καταγράψουμε τις ιστορίες τους οι οποίες θα τροφοδοτήσουν την πλατφόρμα μας και θα δώσουν την ευκαιρία σε όλο και πιο πολλές γυναίκες να εμπλακούν.
Tην πλατφόρμα του This is not a feminist Project μπορείτε να την επισκεφθείτε εδώ
Η φωτογράφιση πραγματοποιήθηκε έξω από το πρώτο ‘Σπίτι των Γυναικών’ της Αθήνας, στην οδό Ρωμανού Μελωδού, από τη φωτογράφο Ισμήνη Μαθιουδάκη.
Οι άνθρωποι
Βάσια Ντούλια: Υπεύθυνη διεύθυνσης και παραγωγής
Μάρη Σπανουδάκη: Ερευνήτρια, επιμελήτρια ψηφιακού αρχείου και επικοινωνίας
Άννα Μιχοπούλου: Υπεύθυνη ιστορικής μελέτης και επιμελήτρια κειμένων
Άντζελα Δημητρακάκη: Επιμελήτρια κειμένων
Γιώργος Τριανταφυλλάκος (backpacker.gr): Οπτική ταυτότητα και σχεδιασμός / ανάπτυξη ψηφιακής πλατφόρμας Florentine Klinzing (florentineklinzing.com): Εικονογράφος
Δημήτρης Παζαΐτης: Ψηφιοποίηση αρχειακού υλικού
Σοφία Χαραλάμπους: Mετάφραση και Υποτιτλισμός
Κινηματογραφίστριες: Νεφέλη Παπαϊωάνου, Γιάννα Σκυλογιάννη, Νεφέλη Ντακοζούδη, Πολύμνια Παπαδοπούλου - Σαρδέλη, Βάσια Ντούλια
Μουσική: 'Roza' by Kreon & Lemos feat. Cookie (original mix)
Επικοινωνία
e–mail: info@notafeministproject.gr
instagram: @this_is_not_a_feminist_project
facebook: @thisisnotafeministproject vimeo: notafeministproject
