Αφήνοντας τα Γιάννενα, η Βούλα Ακριβάκη ανακαλύπτει την παρθένα γοητεία των χωριών του Πωγωνίου, που βγαίνουν από το λήθαργο με νέες επενδύσεις.
Tα πηγαδάκια των ντόπιων στην πλατεία κάτω από τα πλατάνια, η σπιτική ομελέτα στο καφενείο, η μυρωδάτη ρίγανη από το μικρό μπακάλικο, οι βόλτες σε καλντερίμια όπου ο χρόνος έχει σταματήσει, οι διαδρομές με συνοδηγό τη φύση σε δρόμους που δεν έχουν μποτιλιαριστεί ακόμη από πολυτελή τζιπ...
Ενώ δεν απέχουν παρά 40 λεπτά από τα Γιάννενα (όσο περίπου και τα Ζαγοροχώρια) και δεν στερούνται φυσικής ομορφιάς και παραδοσιακής αρχιτεκτονικής, τα χωριά του Πωγωνίου παραμένουν ακόμη εκτός ταξιδιωτικού χάρτη, προσφέροντας στον υποψιασμένο επισκέπτη αυθεντική ησυχία και θαλπωρή. Νέοι άνθρωποι με μεράκι έχουν αρχίσει ήδη να επενδύουν στην περιοχή: τα πρώτα αρχοντικά μεταμορφώνονται σε μικρούς φροντισμένους ξενώνες, ενώ στο κυριαρχούμενο από ψησταριές γαστρονομικό τοπίο κάνουν την εμφάνισή τους «ψαγμένες» ταβέρνες και κάβες με άποψη. Απολαύσαμε τις πεντανόστιμες ζυμαρόπιτες της Άννιας στο πρωινό του ξενώνα «Παιώνια» στο Δελβινάκι (βάση του ταξιδιού μας) ή το αγριογούρουνο από ιδιόκτητο εκτροφείο στο εστιατόριο «Πέτρινο» στη Βήσσανη συζητώντας με τους ιδιοκτήτες και αφουγκραστήκαμε τη γέννηση ενός νέου ταξιδιωτικού προορισμού, όπου η φύση, η αυθεντικότητα και η προσωπική επαφή έχουν τον πρώτο λόγο.
Απλωμένο στις παρυφές μιας συστάδας λόφων, 40 χλμ. βορειοδυτικά των Ιωαννίνων, με ανηφοριές και χαμηλά σπίτια, το Δελβινάκι μυρίζει… χωριό με το που πλησιάζεις. Οι μόνιμοι κάτοικοι (περίπου 600 το χειμώνα) στήνουν πηγαδάκια στην πλατεία κάτω από τους πλάτανους και το παλιό ρολόι, ενώ οι επισκέπτες πιάνουν θέση στις ψησταριές, λίγο πιο πέρα, για σουβλάκι στα κάρβουνα.
Η υποδοχή στον ξενώνα «Παιώνια» (26570/22007, 6932456438, www.paionia.gr), ένα αρχοντικό του 1899, είναι σπιτική στην κυριολεξία, όπως και η φιλοξενία. Τα επτά δωμάτιά του είναι άνετα, ζεστά και με προσεγμένη διακόσμηση – τα περισσότερα διαθέτουν και τζάκι. Αφού τακτοποιηθήκαμε, δώσαμε ραντεβού στη μπίμιτσα, το υπόγειο του ξενώνα, που έχει διαμορφωθεί σ’ ένα μοναστηριακού τύπου καθιστικό. Διαλέξαμε το κρασί που θα συντροφέψει τη βραδιά μας από την κάβα και ξεκινήσαμε την... ανάκριση του ιδιοκτήτη Μενέλαου Βίλλη για τον ξενώνα, το χωριό και την περιοχή. Περήφανος για την «Παιώνια», μας έδειξε τις τοιχογραφίες που έχουν διασωθεί, τη ζεματίστρα, τις καταπακτές και τις πολεμίστρες που διατηρήθηκαν με μεγάλη προσοχή, μας προσκάλεσε στη γιορτή ρακιού που διοργανώνει ο Δήμος κάθε Νοέμβριο και μας πρότεινε όμορφες διαδρομές στη γύρω περιοχή.
Την επομένη, ξεκινήσαμε τις κοντινές «αποδράσεις», ανηφορίζοντας προς την εκκλησία του Αϊ-Γιάννη, πάνω στο λόφο, και απολαύσαμε τη μοναδική θέα. Το μεσημέρι που το χωριό κοιμάται, η κυρία Πανωραία στο καφενείο «Το Κεντρικόν», απέναντι από το Δημαρχείο, μας περιποιήθηκε με σπιτική ομελέτα, φρεσκοκομμένες τηγανητές πατάτες και πληθωρική χωριάτικη – τέλειο στέκι για μπίρα κάτω από τα πανύψηλα δέντρα. Μη φύγετε χωρίς να δοκιμάσετε το άπαιχτο γλυκό κεράσι που φτιάχνει η ίδια.
Η δεύτερη εξόρμησή μας ήταν προς τον παραδοσιακό οικισμό Δολό και την ομώνυμη χαράδρα. Γυρνώντας προς τα πίσω, προσπεράσαμε το Δελβινάκι και συνεχίσαμε προς τη Βήσσανη: ένα πανέμορφο χωριουδάκι με πέτρινα σπίτια κι έναν τεράστιο πλάτανο στην πλατεία. Απ’ το μπακάλικο προμηθευτήκαμε τσάι του βουνού, ντόπιο μέλι, γλυκά του κουταλιού, μυρωδάτη ρίγανη και χυλοπίτες. Στο Ωραιόκαστρο, θαυμάσαμε την καταπράσινη φύση που μπερδεύεται όμορφα με τα σπίτια και τις αυλές. Στη γειτονική Κάτω Μερόπη το... αξιοθέατο είναι το τυροκομείο του Πορίκη, απ’ όπου προμηθεύεται τυριά όλη η περιοχή.
Το απογευματάκι μάς ξαναβρήκε στη Βήσσανη για αγριογούρουνο και χοιρινό ελευθέρας βοσκής στο «Πέτρινο» (26570/71420), ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της περιοχής με αξιόλογη κάβα.
Πίσω στον ξενώνα, γεμάτοι εικόνες και γεύσεις, ανανεώσαμε το ραντεβού μας με τον κύριο Μενέλαο για κάποιο από τα επόμενα σαββατοκύριακα...
