
Αν έχεις ποτέ περιηγηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχεις νιώσει σουβλιές λύπης για την έλλειψη σφραγίδων στο διαβατήριό σου, σίγουρα δεν είσαι μόνος. Πλέον μάλιστα υπάρχει συγκεκριμένη ορολογία για αυτό το περίπλοκο συναίσθημα: ταξιδιωτική δυσμορφία.
Σύμφωνα με μια νέα έρευνα που ανατέθηκε από την εταιρεία κρατήσεων κρουαζιέρων και ταξιδιών Scenic Group, το 69% των Αμερικανών πολιτών αισθάνεται ότι υστερεί στους ταξιδιωτικούς του στόχους, ειδικά όταν συγκρίνουν τον εαυτό τους με άλλους χρήστες των social media.
Η έρευνα, που διεξήχθη από την εταιρεία Talker, διαπίστωσε επίσης ότι μόνο το 10% των ενηλίκων στις ΗΠΑ έχουν όντως πραγματοποιήσει τα μεγάλα ταξίδια που κάποτε οραματίζονταν και σχεδόν ένας στους πέντε αισθάνεται αμηχανία για το πόσο λίγο έχει γυρίσει στον κόσμο. Κάποιοι παράγοντες που μπορεί να συνεισφέρουν στην κατάσταση φαίνεται να είναι η άγνοια του πού θέλουν να ταξιδέψουν, η οικονομική πίεση και οι χρονικοί περιορισμοί, όπως η έλλειψη επαρκούς άδειας μετ' αποδοχών. Το 31% των συμμετεχόντων μάλιστα δήλωσαν ότι δεν είναι σίγουροι για το πότε θα είναι το επόμενό τους ταξίδι.
"Αυτά τα ευρήματα μιλούν για τις βαθύτερες συναισθηματικές πραγματικότητες που ‘συνοδεύουν’ τα σύγχρονα ταξίδια. Το να ταξιδεύεις έχει γίνει κάτι περισσότερο από το hightlight του μήνα σου - είναι πλέον ένα σημαντικό μέτρο ολοκλήρωσης και επιτυχίας", δήλωσε ο Ken Muskat, Πρόεδρος της Scenic Group USA. "Όσοι δεν ταξιδεύουν δεν μένουν απλώς πίσω σε προορισμούς, αλλά και σε σημαντικές εμπειρίες που πίστευαν ότι θα καθόριζαν αυτό το κεφάλαιο της ζωής τους. Και φυσικά δεν γνωρίζουν πώς να το καλύψουν.”
Τι μας εμποδίζει όμως από το να ταξιδεύουμε όσο μπορούμε; Όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι το οποιοδήποτε ταξίδι απαιτεί συγκεκριμένες προυποθέσεις για να πραγματοποιηθεί, όπως άδεια από την δουλειά, χρήματα στην άκρη, ελευθερία και—συνήθως—έλλειψη προσωπικών υποχρεώσεων, όπως η φροντίδα των παιδιών ή ενός υπερήλικου γονέα.
Πιο συγκεκριμένα σύμφωνα με την έρευνα, μερικά από τα πιο συνηθισμένα εμπόδια περιλαμβάνουν το κόστος (63%), τις εργασιακές δεσμεύσεις (19%), τις οικογενειακές ευθύνες (19%) και την κόπωση που προκύπτει από την προσπάθεια να οργανωθεί ένα ταξίδι (18%).
Προκύπτει έτσι το εξής ερώτημα: Στο τέλος της ημέρας, είναι τα ταξίδια μία επιλογή μόνο για τους προνομιούχους;
Σίγουρα υπάρχουν διαβαθμίσεις στην όποια απάντηση προσπαθήσουμε να δώσουμε, οι οποίες μάλιστα θα διαφέρουν σημαντικά ανάλογα με το target group. Άλλωστε, υπάρχει τεράστια διαφορά στο πώς θα ζήσει το ίδιο ταξίδι ένας ψηφιακός νομάς με έναν υπάλληλο που εργάζεται 9-5. Το μόνο που οφείλουμε να θυμόμαστε είναι πως οι ταξιδιωτικές εμπειρίες οφείλουν να είναι για όλους.