Ο Παύλος Γεώργιζας όχι μόνο έβαλε στόχο να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα, αλλά και να μεταφέρει τις εμπειρίες από τα ταξίδια του με όποιον πιθανόν χρειάζεται λίγη έμπνευση για να ακολουθήσει το παράδειγμά του. Ο ακούραστος ταξιδευτής και συγγραφέας του βιβλίου "59,5 χώρες και το πιγκλού", ή αλλιώς Γιούκι - όπως είναι και το όνομα του συγγραφικού alter ego του (ένας ζωηρός αυτοκρατορικός πιγκουίνος) - μοιράζεται με τους αναγνώστες του "α" μερικά από τα πιο αναπάντεχα σκηνικά που συνάντησε στις περιπέτειές του.
Αφηγείται, λοιπόν, σε α' πρόσωπο -όπως ακριβώς και το βιβλίο- ιστορίες από τη Βαρκελώνη, την Αίγυπτο και τη Μικρονησία μέχρι το Μεξικό, την Ισλανδία και τη Βραζιλία με πολλές ενδιάμεσες στάσεις στα πιο απρόσμενα μέρη και σκηνικά που μπορεί να φανταστεί κανείς.
1. Το αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ
Κάπου κοντά στον βόρειο πόλο, όσο πιο κοντά συνήθως μπορεί να φτάσει ένας κοινός θνητός βρίσκονται τοποθετημένα κάτι νησάκια που λέγονται Σβάλμπαρντ. Αν και επισήμως ανήκουν στη Νορβηγία, η κατάσταση διοικητικά είναι λιγάκι περίεργη· και όχι μόνο η κατάσταση δηλαδή. Στα νησιά αυτά ο αριθμός των πολικών αρκούδων ισοδυναμεί σχεδόν με αυτόν των ανθρώπων κι έτσι αν θες να κυκλοφορήσεις πέρα από τα όρια της πρωτεύουσας επιβάλλεται να έχεις μαζί σου όπλο. Μέσα στην πρωτεύουσα, πάλι, μπορεί να διασταυρωθείς με ταράνδους που βόσκουν στο κέντρο, ενώ όπου στρέψεις το κεφάλι σου θα αντικρίσεις το βορειότερο οτιδήποτε: τη βορειότερη βιβλιοθήκη στον κόσμο, το βορειότερο σουπερμάρκετ, τη βορειότερη τράπεζα, το βορειότερο ταχυδρομείο, και πάει λέγοντας.
2. Κάποτε στη Βαρκελώνη
Μια αληθινή φορά κι έναν αληθινό καιρό, όταν ήμουν αρκετά νεότερος και σίγουρα πιο χαζός, έχοντας φτάσει στη Βαρκελώνη, αποφάσισα να κάνω τον πρώτο μου περίπατο στην πόλη. Ε, και δέκα περίπου μέτρα έξω από τη La Pedrera με έκλεψαν. Σιγά τα ωά θα μου πείτε, αυτά συμβαίνουν παντού. Και ναι, καλά τα λέτε, αλλά το θέμα είναι ο τρόπος που συνέβη αυτό. Για να μην τα πολυλογώ με σταμάτησε η αστυνομία και ζήτησε να μου κάνει έλεγχο. Δύο όχι και τόσο συμπαθητικοί αστυνομικοί απαίτησαν να ψάξουν τα πράγματα μου, την τσάντα μου και, φυσικά, το πορτοφόλι. Ε, και εκεί που θαύμαζαν τα περιεχόμενα του, αποφάσισαν να αρπάξουν και τετρακόσια ευρώ, δηλαδή το 80% των χρημάτων που είχα για το ταξίδι. Έτσι, λοιπόν, η υπόλοιπη μέρα πέρασε στο αστυνομικό τμήμα με εμένα να δίνω κατάθεση στα ισπανικά και να μαθαίνω πως στην πραγματικότητα οι αστυνομικοί ήταν ψεύτικοι. Δηλαδή, ως άνθρωποι μια χαρά αληθινοί ήταν, τρισδιάστατοι κανονικότατα κι όπως πρέπει. Αστυνομικοί, όμως, nope.
3. Το σπίτι της Σοράγια Μοντενέγρο από τη Μαρία της γειτονιάς
Μικρός έβλεπα μεξικάνικα. Τι να κάνουμε, όλοι έχουμε τα ελαττώματά μας. Όταν, λοιπόν, βρέθηκα στο Μεξικό, αποφάσισα να προσπαθήσω να επισκεφθώ το σπίτι το οποίο χρησιμοποιήθηκε για τα εξωτερικά πλάνα της Μαρίας της γειτονιάς - οι millennials νομίζω τη θυμούνται τη σειρά. Ωστόσο, τα σπίτια αυτά, καλώς ή κακώς, δεν βρίσκονται αραγμένα σε τυχαίους δρόμους, αλλά συχνά συναντώνται σε περιοχές φρούρια, προάστια δηλαδή πλουσίων με αυστηρά ελεγχόμενη πρόσβαση. Κάπως έτσι, επομένως, συνέβαινε και με το εν λόγω σπίτι, το οποίο βρισκόταν σε μια από τις πλουσιότερες περιοχές της Πόλης του Μεξικού, σε έναν ιδιωτικό δρόμο με πύλες και φυλάκια σε κάθε του είσοδο. Για να μην φλυαρώ πάλι όμως, αφού παρακάλεσα τους φύλακες να με αφήσουν να περάσω δείχνοντας το διαβατήριο μου που μαρτυρούσε πως είχα έρθει από πολύ μακριά, κατάφερα να εισέλθω όχι μόνο στον δρόμο, αλλά και στο ίδιο το σπίτι. Οι φύλακες πήραν τον ιδιοκτήτη τηλέφωνο, εκείνος εξεπλάγη και με κάλεσε στην ταπεινή του έπαυλη, προσφέροντας μου μέσω του προσωπικού του μια σύντομη ξενάγηση στους κήπους. Κάτι παρόμοιο, μάλιστα, συνέβη και με τον ιδιοκτήτη του σπιτιού της Εσμεράλδα, αλλά αυτό θα το αναλύσω άλλη φορά.
4. Οι Βόρειες Μαριάνες
Κάπου στη Μικρονησία, μία από τις τρεις περιοχές στις οποίες χωρίζεται όλο αυτό το αχανές μπλε πράγμα της Ωκεανίας, βρίσκονται κάτι νησιά που λέγονται Βόρειες Μαριάνες. Δυστυχώς, έχουν την ιδιαίτερη διάκριση να αποτελούν τον τόπο από τον οποίο απογειώθηκε το Enola Gay, το αεροσκάφος που έριξε την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα. Στην ουσία συνιστούν ένα μη ενσωματωμένο έδαφος των ΗΠΑ, δεν είναι δηλαδή ακριβώς χώρα, ούτε όμως είναι ολοκληρωτικά κομμάτι των Ηνωμένων Πολιτειών. Πρόκειται πρακτικά για μερικά πανέμορφα εξωτικά νησάκια, με τους κλασικούς κοκοφοίνικες, τις τιρκουάζ παραλίες και τους πολύ φιλικούς ντόπιους. Και πώς βρέθηκα εκεί; Έκλεισα εισιτήρια τελευταία στιγμή όσο βρισκόμουν στο Κιότο της Ιαπωνίας επειδή - το τελευταίο - κατέληξε να αποτελέσει τη μεγαλύτερη ταξιδιωτική μου απογοήτευση. Περισσότερα σε λίγο.
5. Το Μουσείο Πέους στην Ισλανδία
Ναι, αυτό. Υπάρχει. Στο Ρέικιαβικ. Στην Ισλανδία. Και ποιο είναι το περιεχόμενο του; Κεραμικά του 8ου αιώνα και διάφορα έργα τέχνης από διάσημους Ισλανδούς ζωγράφους. Ούτε καν, πλάκα κάνω· έχει μόνο πέη. Πέη θηλαστικών, πέη ανθρώπων, πέη σε πίνακες, πέη σε γλυπτά, πέη σε αφίσες, κ.ο.κ. Ό,τι πρέπει δηλαδή για μια σύντομη επίσκεψη μετά το φαγητό.
+1. Οι τουαλέτες στην Ιαπωνία
Ε, μιας που μιλάμε για πέη, ας μείνουμε πιστοί στο πνεύμα της συζήτησης. Εδώ όμως τα πράγματα διαφέρουν, καθώς - πέρα απ’ την πλάκα - οι τουαλέτες στην Ιαπωνία συνιστούν πραγματικό αξιοθέατο! Που αλλού έχετε δει θερμαινόμενα καπάκια λεκάνης να σηκώνονται αυτόματα καθώς εισέρχεσαι στο μπάνιο; Πού αλλού οι εν λόγω λεκάνες διαθέτουν κονσόλες με κουμπάκια που προσφέρουν τη δυνατότητα να ακούγεται μουσική ή ψεύτικος ήχος καζανακίου προκειμένου να αποφευχθούν οι δυσάρεστοι ήχοι; Πού αλλού, παρέχεται η άνεση πολλών άλλων - καλών - πραγμάτων που νιώθω υπερβολικά άβολα για να αναφέρω; Για να μην σχολιάσω πως όλες, μα όλες, οι τουαλέτες στη χώρα είναι πάντοτε πεντακάθαρες!
+2. Οι καταρράκτες του Ιγκουασού
Αλλάζοντας κλίμα θα μεταφερθούμε σε κάτι πιο ρομαντικό, στους ωραιότερους ίσως καταρράκτες του κόσμου. Ή έστω στους πιο εντυπωσιακούς. 274 (διακόσιοι εβδομήντα τέσσερις!) καταρράκτες χωρίζουν τη Βραζιλία με την Αργεντινή, μεταφέροντας κι εγώ δεν ξέρω πόσους τόνους νερού άλλοτε κάτω στο ποτάμι κι άλλοτε πάνω σου αν τους πλησιάσεις υπερβολικά. Μέχρι και σήμερα είναι σίγουρα το πιο εντυπωσιακό καταρρακτώδες θέαμα που έχω δει στη ζωή μου.
+3. Το βόρειο σέλας
Διαβάζοντας τις παρακάτω γραμμές είμαι βέβαιος πως πολλοί θα διαφωνήσουν. Κι ίσως να έχουν και δίκιο. Ωστόσο, προσωπικά μιλώντας, το σέλας δεν μου άρεσε. Ναι, ξέρω πως έχει να κάνει με το κατά πόσο έντονο είναι το φαινόμενο, με τα ανθρώπινα φώτα τριγύρω, τις καιρικές συνθήκες και τα λοιπά και τα λοιπά. Παρόλα αυτά, με βάση και τις δύο φορές που το αντίκρισα, τη δεύτερη μάλιστα σε σχετικά έντονη δραστηριότητα, υποστηρίζω με βεβαιότητα πως στις φωτογραφίες είναι πιο ωραίο. Και υπάρχουν, φυσικά, λόγοι γι’ αυτό, πέρα από το photoshop και τα σχετικά φίλτρα. Δυστυχώς, όμως, δεν είμαι τόσο έξυπνος για να τους αναλύσω, και πολλά πράγματα όσες φορές κι αν τα διαβάζω δεν τα καταλαβαίνω πλήρως. Συνεπώς, παρόλο που είμαι πεπεισμένος ότι ενίοτε το σέλας μπορεί να δείχνει υπέροχο, σε περίπτωση αναζήτησής του θα πρότεινα οι προσδοκίες να είναι χαμηλές.
+4. Βρώσιμα σκουλήκια
Υπάρχει κι ένα τυρί νομίζω, στην Ιταλία, που το τρως μαζί με τα σκουλήκια, όχι; Παίζει να είναι παράνομο βέβαιο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Εν πάση περιπτώσει όμως, κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στον Αμαζόνιο, στη Βραζιλία, έτυχε να δοκιμάσουμε ένα ζωντανό σκουλήκι. Λευκό και μικρό, όχι ιδιαίτερα εμφανίσιμο, αλλά παρόλα αυτά με ωραία γεύση! Επειδή αυτά τα σκουληκάκια ζούνε μέσα σε καρύδες - ή κάτι αντίστοιχο - αποκτούν και τη γεύση του καταλύματός τους. Και η γεύση αυτή δεν ήταν διόλου άσχημη έχω να πω.
+5. Ο ύπνος στη Μάλτα
Όταν ήμουν ακόμη φοιτητής και ταξίδευα με ακραία χαμηλό budget, το θέμα του ύπνου, δηλαδή το κόστος του ύπνου, ήταν ένα ζήτημα. Συνήθως χρησιμοποιούσα πλατφόρμες δωρεάν φιλοξενίας ταξιδιωτών ή τα πιο φθηνά χόστελ που έβρισκα. Στη Μάλτα όμως, είπα να δοκιμάσω πρώτη φορά να κοιμηθώ έξω και τις έξι νύχτες του ταξιδιού. Πήρα μονάχα έναν υπνόσακο - η σκηνή συνεπάγετο επιπλέον οικονομική επιβάρυνση καθώς δεν χωρούσε στην επιτρεπόμενη χειραποσκευή - και αποφάσισα να μένω κάθε βράδυ σε μια παραλία. Ε, δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Πέραν του ότι σκιάχτηκα γιατί η παραλία ήταν απομονωμένη και το βράδυ ίσα που μπόρεσα να κοιμηθώ, ήταν από τις πρώτες φορές που ένιωσα μοναξιά σε ταξίδι, ενώ ταυτόχρονα κατάλαβα πόση αξία έχει το να διαθέτεις μια στέγη πάνω από το κεφάλι σου, τόσο πρακτικά, όσο και συμβολικά. Τη δεύτερη νύχτα αποφάσισα να αλλάξω το πλάνο. Έκλεισα το πιο φθηνό χόστελ με πισίνα που βρήκα (11 ευρώ το βράδυ αν θυμάμαι καλά) και πέρασα το υπόλοιπο ταξίδι τρώγοντας κυρίως ψωμί και ψωμοειδή γενικότερα.
+6. Οι μετακινήσεις στην Αίγυπτο
Απεχθάνομαι τα ταξίδια με ταξιδιωτικά πρακτορεία· είναι συνήθως πανάκριβα και σου κόβουν όλη την ελευθερία. Η Αίγυπτος, ωστόσο, κατάφερε να γίνει η πρώτη χώρα που με έκανε να νιώσω πως θα ήταν καλύτερο να την έχω επισκεφθεί με αυτόν τον τρόπο. Το να μετακινηθώ από πόλη σε πόλη ή ακόμα κι εντός της ίδιας πόλης κάθε φορά αποτελούσε άθλο. Και τότε δεν είχα ούτε smartphone, ούτε ίντερνετ γενικότερα. Θυμάμαι πριν το ταξίδι να μαθαίνω τους αραβικούς αριθμούς ώστε να μπορώ να αναγνωρίζω τα λεωφορεία στο Κάιρο ή σε άλλη περίπτωση τον ελεγκτή στο τρένο για το Λούξορ να μου ζητά να του δώσω επιπλέον χρήματα για να με αφήσει στην ησυχία μου. Άλλες φορές θυμάμαι να μπαίνω στο τραμ στην Αλεξάνδρεια μόνο και μόνο για να ρωτήσω τον οδηγό σε ποια γραμμή είχα μπει, δίνοντας του ένα χαρτάκι με τον προορισμό μου γραμμένο στα αραβικά. Θυμάμαι ακόμα μια άλλη φορά να μπαίνω σε κάτι τρένα με σπασμένα παράθυρα και ξεχαρβαλωμένες θέσεις ρωτώντας τους επιβάτες για τον προορισμό, καθώς οι πίνακες αναχώρησης - όποτε αυτοί υπήρχαν - ανέγραφαν τις πληροφορίες μόνο στα αραβικά. Θεωρώ πλέον πως αν ταξίδευα ποτέ ξανά στην Αίγυπτο, θα το έκανα μέσω κάποιου ταξιδιωτικού γραφείου.
+7. Ο Αμαζόνιος
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου ταξίδια ήταν εκείνο στον Αμαζόνιο. Έχοντας ως αφετηρία το Μανάους, την κυριότερη πόλη της Βραζιλίας στην περιοχή του Αμαζονίου, έχω να αναφέρω πως είχαμε δώσει μόνο 70 ευρώ για ένα διήμερο tour στο δάσος, το οποίο περιελάμβανε διαμονή σε ένα υπέροχο ξύλινο bungalow, πλήρη γεύματα, μετακινήσεις και δραστηριότητες. Το να βλέπεις τους κορμούς των τροπικών δέντρων κυριολεκτικά μέσα στο νερό με φόντο τις καταπράσινες πλαγιές από τα βάθη των οποίων ακούγονται σωροί διαφορετικών ήχων από εξωτικά πουλιά είναι μια από τις ομορφότερες εμπειρίες της ζωής μου. Εκείνο τον καιρό, δε, ακόμη δεν είχα συνηθίσει την όψη της Αθήνας και η αντίθεση μεταξύ της αστικής της ασχήμιας και του παραδεισένιου τοπίου ολόγυρα ήταν τρομερά έντονη. Κι ίσως εν μέρει γι’ αυτό ξεχωρίζω και τόσο αυτή την επίσκεψη.
+8. Ο υπερτουρισμός στο Κιότο
Ναι, όπως είπα και παραπάνω το Κιότο αποτέλεσε τη μεγαλύτερη ταξιδιωτική μου απογοήτευση. Κατανοώ πως μάλλον ανήκω στη μειοψηφία των επισκεπτών του που σκέφτονται έτσι, αλλά, ε, δεν μπορώ να σκεφτώ και διαφορετικά. Αντικειμενικά μιλώντας, η πόλη είναι άκρως ενδιαφέρουσα, γεμάτη εξαίρετους ναούς και υπέροχες γειτονιές. Σε σχέση όμως με άλλα μέρη στην Ιαπωνία, λιγότερο γνωστά στους δυτικούς, δεν συνιστά και τόσο μαγικό προορισμό. Και αν και οι λόγοι που με κάνουν να το λέω αυτό είναι πολλοί, για την ώρα θα μιλήσω μόνο για έναν: τον υπερτουρισμό. Πουθενά και ποτέ στη ζωή μου, ούτε στη Ρώμη, ούτε στη Βενετία, ούτε στη Βαρκελώνη, δεν είδα τόσους τουρίστες. Φυσικά, πολλά μπορούν να παίζουν ρόλο σε αυτό, όμως και πάλι, η ποσότητα των τουριστών ήταν τόσο μεγάλη που κυριολεκτικά υπήρχαν δρόμοι στους οποίους δεν χωρούσες να περπατήσεις. Πέραν επομένως της έλλειψης εντυπωσιασμού μου, όλη αυτή η κατάσταση έριξε έντονα το μέρος στα μάτια μου. Παράλληλα, άρχισε να μου αναμοχλεύει ανησυχίες τύπου "βοηθώ τον τόπο αυτόν με την παρουσία μου; τον κάνω καλύτερο;" και "μήπως δεν θα έπρεπε να είμαι εδώ; μήπως είμαι κι εγώ μέρος του προβλήματος;". Έτσι λοιπόν, αποφάσισα να φύγω. Άλλαξα κυριολεκτικά όλο το υπόλοιπο ταξίδι στην Ιαπωνία και στη θέση του Κιότο - και της Χιροσίμα - επισκέφθηκα τις Βόρειες Μαριάνες που λέγαμε και νωρίτερα.
+9. Η υπάλληλος σε εκπαίδευση στο Τόκιο
Θα κλείσω με την Ιαπωνία. Και όχι με κάποια ταξιδιωτική ιστορία, ή τουλάχιστον όχι ακριβώς. Πολλά πράγματα μου έκαναν εντύπωση σε αυτή τη χώρα, όπως θαρρώ και στον περισσότερο κόσμο. Ένα από αυτά που θυμάμαι εντονότερα, όμως, είναι η ταμπέλα ενός ανταλλακτηρίου συναλλάγματος στο Τόκιο, μπροστά από μια υπάλληλο, η οποία έγραφε πως η εν λόγω υπάλληλος βρίσκεται σε εκπαίδευση και γι’ αυτό ζητείτο η κατανόηση των πελατών για τυχόν καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση. Πόσο στρες θα γλίτωναν οι άνθρωποι αν εφαρμόζονταν συχνότερα τέτοια μέτρα αντί να το παίζουμε όλοι άψογοι επαγγελματίες! Πόσο πιο ανθρώπινη θα ήταν μια τέτοια προσέγγιση προς τον εργαζόμενο!
Διαβάστε Επίσης
