Ράφτης κυριών

Μία ιστορία όπου διαδραματίζονται μια σειρά από απιστίες και τελικά όλοι την βγάζουν καθαρή έγραψε ο Γάλλος συγγραφέας του 19ου αι., Ζορζ Φεντό. Αν και δεν φτάνει στο βάθος της κοινωνικής κριτικής που ασκεί ο συμπατριώτης του Μολιέρος, ο μετρ της φάρσας δεν διστάζει να δείξει τους ανθρώπους όπως είναι: μικροί, ψεύτες, υποκριτικές, άπιστοι και εθελοτυφλούντες.

Στο "Ράφτη κυριών", την πρώτη πολύπρακτη κωμωδία του, ένας γιατρός, ο Μουλινό, νοικιάζει ένα πρώην ραφτάδικο, για να επιδοθεί ανενόχλητος στις παράνομες ερωτοδουλειές του, μακριά από τις υποψίες της συζύγου του. Προκειμένου να αποφύγει τα μπλεξίματα με τον σύζυγο της ερωμένης του, αναγκάζεται να παραστήσει τον ράφτη, ενώ γρήγορα τα πράγματα θα παρεκτραπούν περαιτέρω, καθώς οι άπιστοι/ες όλο και πληθαίνουν. Τέλος καλό όλα καλά βέβαια, αφού όλοι/ες θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, χωρίς να… ανοίξει ρουθούνι. 

Εύφορο έδαφος για τον Γιάννη Κακλέα, ώστε να δημιουργήσει ακόμη μία παράσταση χαρακτηριστικού ύφους, γεφυρώνοντας το Παρίσι της Μπελ Επόκ με την Αθήνα του 2025 και μετατρέποντας μια τυπική φάρσα παρεξηγήσεων, ψεμάτων, κωμικής φρενίτιδας και ακατάπαυστης ενέργειας σε πολυθέαμα θεάτρου, stand up και μουσικής περφόρμανς. Την ώρα που ο Φεντό σχολιάζει εμμέσως τις συμπεριφορές των συγχρόνων του, ο Κακλέας το κάνει σαφώς αμεσότερα, απευθυνόμενος ευθέως στην πλατεία^. αποδίδοντας στο ρόλο του υπηρέτη Ετιέν χρέη "κομπέρ", ο οποίος βρίσκεται σε συνεχή διάδραση με τους θεατές (εξαιρετικός ο Στράτος Λύκος), ο Κακλέας κάνει συνεχείς γέφυρες με το τώρα, ενσωματώνει σύγχρονες αισθητικές αναφορές, δημιουργεί ένα νέο κείμενο.

Η παρουσία του συνθέτη Βάιου Πράπα -σταθερή στις τελευταίες δουλειές του σκηνοθέτη- εξυπηρετεί τόσο τη φαρσική κωμικότητα του έργου, δημιουργώντας ένα συνεχές ηχητικό περιβάλλον που συνοδεύει τη δράση, όσο και το συγχρονισμό του έργο με το εδώ και τώρα, καθώς το θέαμα διανθίζεται με τα ανάλογα μουσικά ακούσματα.

Υπάρχει πολύ κέφι σε αυτή τη δουλειά, αν και ξεχειλώνει κάπως από τις συχνές και μακροσκελείς παρεμβάσεις του Ετιέν/Κομπέρ. ΄Όσον αφορά όμως την ερμηνεία του έργου αυτού καθεαυτού, το μέτρο δεν χάνεται. Η δυσκολία που θέτει η φάρσα, ο κίνδυνος δηλαδή να παρεκτραπεί προς μία φωνακλάδικη και κενή φόρμα, αποφεύγεται. Οι ερμηνείες είναι κωμικές, επί τούτου γελοίες αλλά καλοζυγισμένες, η ανάγνωση των προσώπων όσο πρέπει τυποποιημένη. Από τις κωμικές κομμώσεις και περούκες (Θωμάς Γαλαζούλας), το τονισμένο μακιγιάζ (΄Όλγα Φαλέι), τα "φωναχτά" κοστούμια (Ηλένια Δουλαδίρη), τα πρόσωπα εμφανίζονται όσο αστεία χρειάζεται.

Παράλληλα, οι ερμηνείες των ηθοποιών υπακούν στους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της φάρσας. Ο Δημήτρης Μακαλιάς στο ρόλο του Μουλινό δείχνει μεγάλο κωμικό ταλέντο, ειδικά όταν προσποιείται τον σπουδαίο μόδιστρο, αλλά και όλοι/όλες είναι απολαυστικοί, καθώς στηρίζονται σε ένα χαρακτηριστικό του ρόλου τους και το μεγεθύνουν: ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου τον πολυλογά & τσιγκούνη φίλο του Μουλινό, η Χριστίνα Θύμη την αφελή σύζυγο, η Ροζαμαλία Κυρίου την υποψιασμένη πεθερά, η Αθανασία Μουστάκα την ερωμένη-πειρασμό, ομοίως και οι Νίκη Λάμη και Γιάννης Λατουσάκης. Ισορροπεί επιτυχημένα στα όρια της κομψότητας και της υπερβολής το σκηνικό της Ηλένιας Δουλαδίρη και αποδεικνύεται άκρως εξυπηρετικό, συμβάλλοντας με τον τρόπο του στην κωμική δίνη των καταστάσεων.