Ελίνα Γιουνανλή©
Ισχυρές δόσεις συναισθήματος και συγκίνησης συνεχίζει να προσφέρει το δράμα του Έλληνα συγγραφέα που μετράει είκοσι χρόνια ζωής και είναι αυτό που, όταν πρωτοαπαίχτηκε στη Νέα Σκηνή του Εθνικού το 2005-06, ξαναέβαλε την υπόθεση "ελληνικό έργο" πολύ δυναμικά στον θεατρικό χάρτη. Πρόκειται για την ιστορία μιας επαναπατρισμένης οικογένειας από την Τιφλίδα, μιας μητέρας και των δύο γιων της, που παλεύουν να τα βγάλουν πέρα στην Αθήνα. Ο μεγάλος γιος, ο Αντώνης, φιλόδοξος, ακόμη και καιροσκόπος, θέλει πάση θυσία να ενσωματωθεί, ενώ ο μικρός, ο Λευτέρης, αντιστέκεται σθεναρά: ίσως εξαιτίας της σχιζοφρένειας, από την οποία πάσχει αλλά αρνείται να αντιμετωπίσει τόσο με φαρμακευτική αγωγή όσο και με κατάλληλες συνεδρίες, βρίσκεται καθηλωμένος σε ένα στάδιο μεταξύ παιδικής ηλικίας και ενηλικίωσης, ενώ καταφεύγει στις αναμνήσεις του από τη ζωή τους στη Γεωργία και σε συναναστροφές με κακόφημες παρέες.
Όταν ο Αντώνης γνωρίσει στην οικογένειά του τη Νατάσα, την κόρη του αφεντικού του, την οποία πρόκειται να παντρευτεί, τα γεγονότα θα επιταχυνθούν προς μια αναπόδραστη δραματική κατάληξη. Έργο που ρέει αβίαστα, παρά την κάποια συναισθηματολογία του –και την ευκολία με την οποία στέκεται σε παθολογικές καταστάσεις όπως η σχιζοφρένεια–, το "Γάλα" ξεχωρίζει χάρη στους χαρακτήρες του. Τέσσερα πρόσωπα με ζωηρό σκηνικό εκτόπισμα συνθέτουν ένα σκηνικό πεδίο συνεχών συγκρούσεων και συναισθηματικών κλιμακώσεων, που σε πολλές στιγμές αρπάζει το θεατή βίαια μέσα του.
Η Ερμίνα Κυριαζή και ο Μάνος Καρατζογιάννης το σκηνοθέτησαν σε μια παράσταση υψηλών θερμοκρασιών, βασισμένοι στη σκηνική λειτουργικότητα και τον αβίαστο ρεαλισμό του (τον οποίον διέρρηξαν ελαφρώς, σπάζοντας σε σημεία την επιδίωξη αυστηρής αληθοφάνειας). Έτσι, ο κόσμος του έργου και τα δεκάδες θέματα που ανοίγουν με αφορμή αυτή την οικογένεια (το ζήτημα της καταγωγής ως βάρος και ως καταφύγιο, η αίσθηση του μη ανήκειν, ο ρατσισμός, οι αδερφικές σχέσεις, η βία, η αμηχανία μπροστά στις ψυχικές ασθένειες) κατακλύζουν τη σκηνή, ενώ μαζί τους συμπλέουν σε ισχυρές δόσεις το συναίσθημα αλλά και το χιούμορ.
Στυλοβάτες του εγχειρήματος οι τέσσερις ερμηνευτές, καθώς έχουμε να κάνουμε με κατεξοχήν έργο χαρακτήρων: όχι μόνο ο Μάνος Καρατζογιάννης στον κομβικό ρόλο του Λευτέρη, για τον οποίο διανύει μεγάλες ψυχικές αποστάσεις (ξεχωρίζει στους χαμηλούς, εσωτερικούς τόνους του), αλλά και η Στέλλα Γκίκα, για την πηγαία ερμηνεία της στο ρόλο της Ρήνας, αυτής της ταλαιπωρημένης γυναίκας λαϊκής καταγωγής, και ο πολύ καλός Δημήτρης Πασσάς στο ρόλο του Αντώνη, που αποδεικνύει πως ο ρόλος του δεν είναι τόσο μονοδιάστατος όσο φαίνεται. Ωραία η Ελένη Σακκά ως Νατάσα, επιβάλλεται αρχικά με τη φίνα κομψότητά της, για να επιδείξει ερμηνευτικό σθένος όταν ο ρόλος το απαιτήσει. Τα σκηνικά και τα κοστούμια του Άγγελου Αγγελή εξυπηρετούν την επιθυμία για λιτότητα, ενώ η μουσική του Νεοκλή Νεοφυτίδη μπολιάζει τα λαϊκά άσματα που αγαπάει ο Λευτέρης με ροκ αποχρώσεις.
Περισσότερες πληροφορίες
Το γάλα
Το γάλα στα ρωσικά λέγεται «μαλακό». Έτσι, περίεργα, μια άλλη ελληνική λέξη, σπαρμένη μέσα σε μια άλλη γλώσσα, δίνει εκεί, στο ξένο χωράφι, πολύ πιο άμεσα και ανάλαφρα την αίσθηση του πράγματος, απ’ ότι η αντίστοιχη που το ονοματίζει στα ελληνικά. Γι’ αυτήν ακριβώς την αίσθηση θέλει να μιλήσει «Το γάλα» και οι ήρωες του. Μια μητέρα από την πρώην Σοβιετική ένωση και οι δυο της γιοι συνθέτουν μια συγκλονιστική οικογενειακή ιστορία όπου φωτίζεται δεξιοτεχνικά από τον συγγραφέα ο συναισθηματικός κόσμος των ηρώων και οι ανησυχίες τους, όπως αυτές πηγάζουν μέσα από το κοινωνικό τους περιβάλλον, αλλά κυρίως η αίσθηση που έχει κανείς πως όλα μέσα του μαλακώνουν και ζεσταίνονται, όταν σταματάει πια να κλαίει και να πονάει γιατί δέχεται την τροφή του. Αγαπιέται... Κι όταν αυτό δε συμβαίνει, τότε νιώθει ξένος. Σαν πρόσφυγας ανάμεσα σε δυο πατρίδες. Ξένες κι αυτές.
