Τάνια Πασχάλη©
Σε ένα δυστοπικό μέλλον τοποθετείται το σύγχρονο (2018) πρωτοπαρουσιαζόμενο στην Ελλάδα έργο της Βρετανίδας Έλλα Ρόουντ. Εκεί οι άνθρωποι καθορίζονται από κάποιον αριθμητικό δείκτη του αίματός τους: η ζωή τους, η επαγγελματική τους εξέλιξη, η κοινωνική τους θέση κρίνονται από αυτόν. Ένα είδος γενετικού ρατσισμού εγκαθιδρύεται, καθώς ο υποχρεωτικός έλεγχος του αίματος αποτυπώνει τα γενετικά χαρακτηριστικά κάθε ανθρώπου, καταδικάζοντας τους ανθρώπους με χαμηλό αριθμοδείκτη στην κοινωνική απομόνωση, τις κακοπληρωμένες δουλειές, την αδυναμία σύναψης σχέσεων κ.ά. Οι προβληματισμοί της συγγραφέα διοχετεύονται μέσα από την ιστορία της Μπέα, μίας νεαρής γυναίκας που δουλεύει ως αιμολήπτρια, και του Ααρών, που γνωρίζονται (φαινομενικά) τυχαία και ερωτεύονται. Στην πορεία και καθώς η σχέση τους εξελίσσεται, ξεδιπλώνεται η συνολικότερη κοινωνική δυστοπία που έχει εγκαθιδρυθεί παγκοσμίως , στην οποία επιχειρεί να αντισταθεί μια μερίδα ακτιβιστών πολιτών, ανάμεσά τους και η Τσαρ, φίλη της Μπέα.
Ενδιαφέρον ως θέμα, με στοιχεία θρίλερ επιστημονικής φαντασίας με ανθρωποκεντρικό περιεχόμενο, το έργο σίγουρα θέτει θέματα προς συζήτηση, σκηνικά όμως δεν αποδεικνύεται τόσο λειτουργικό. Τουλάχιστον αυτό συμβαίνει στη συγκεκριμένη παράσταση σε μετάφραση και σκηνοθεσία του Μενέλαου Καραντζά, που του οφείλουμε πάντως το γεγονός ότι μας κρατάει σε επαφή με τη σύγχρονη ευρωπαϊκή δραματουργία. Την ιστορία του ζευγαριού διανθίζουν σύντομες σκηνές, που προβάλλονται σε βίντεο, και οι οποίες συμπληρώνουν διαφορετικά κομμάτια του συνολικού παζλ αυτής της δυστοπίας: στήνονται δίκτυα παράνομου αίματος, γίνονται δολοφονίες "υψηλότιμων" ανθρώπων για να ληφθεί το αίμα τους, επιτρέπονται οι δολοφονίες (εκτρώσεις ονομάζονται) νεογέννητων βρεφών από τους γονείς αν ο αριθμοδείκτης τους δεν είναι "ικανοποιητικός" κ.ά.
Αυτές, αν και απαραίτητες, στοιχίζουν στον ρυθμό της παράστασης (όπως στοιχίζουν και οι συνεχείς αλλαγές σκηνικών), η οποία συνολικά επιχειρεί αλλά δεν καταφέρνει ικανοποιητικά να συνθέσει την εφιαλτική ατμόσφαιρα που υπαινίσσεται το έργο. Έπειτα, καθώς η ιστορία εστιάζει σε γεγονότα και καταστάσεις, η εξέλιξη και εμβάθυνση στους χαρακτήρες απουσιάζει κάτι που αποτυπώνεται και στις επαρκείς, αλλά όχι δυναμικές, ερμηνείες των ηθοποιών από τις οποίες λείπει η σκηνοθετική καθοδήγηση: Σελήνα Διαμαντοπούλου (Μπέα), Δώρα Παρδάλη (Τσαρ), Δημήτρης Τσιγκριμάνης (Ααρών), Στράτος Χρήστου (Ντέιβιντ).
Περισσότερες πληροφορίες
Η αιμολήπτρια
Σε ένα δυστοπικό μέλλον που μοιάζει βγαλμένο από ταινία, το γενετικό προφίλ των ανθρώπων από το οποίο εξαρτώνται η εκπαίδευση, η υγεία, ο πλούτος και τελικά η ευτυχία τους, καθορίζει τη θέση τους στην κοινωνία. Ένα νέο είδος ρατσισμού εξαπλώνεται και καταλήγει σε άγριες αντιδράσεις από τους γενετικά κατώτερους. Μια ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μια αιμολήπτρια και έναν γενετικά ανώτερο ξεκινά μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον, η κατάληξη της όμως δεν θα είναι η αναμενόμενη. Μέσα από αυτή την ιστορία το έργο θέτει ερωτήματα για την επιστημονική ηθική και την κατάχρηση της επιστήμης.
.jpg?quality=85&404=default&v=4)
