Τον συγγραφέα που ταυτίστηκε, ίσως, όσο κανένας άλλος με το θέατρο Στοά επέλεξε ο Θανάσης Παπαγεωργίου για τον εορτασμό των πενήντα χρόνων που συμπλήρωσε φέτος το ιστορικό θέατρο. Κατέφυγε στον Μποστ, αλλά όχι σε ένα από τα θεατρικά έργα του που αναδείχθηκαν και αγαπήθηκαν χάρη στη Στοά, αλλά σε μία συρραφή αυτών. Έτσι, επί σκηνής ενώθηκαν σε μία ενιαία ιστορία, οι ιστορίες της "Φαύστας", της "Μήδειας", της "Μαρίας Πενταγιώτισσας", του "Ρωμαίου & Ιουλιέττας" και οι ήρωες αυτών, με τη δράση να διαδραματίζεται αρχικά μέσα στο σαλόνι της Φαύστας, όπου υποδέχεται τις ηρωίδες από τα άλλα έργα, και έπειτα στο γλέντι του γάμου που πραγματοποιείται -σκηνοθετική αδεία- ανάμεσα στο Ριτσάκι και τον γιο του ζεύγους Ιατρού.
Πρωτίστως, στον Θανάση Παπαγεωργίου οφείλεται η επιτυχημένη συρραφή των αποσπασμάτων (διανθισμένα με επίκαιρες σπόντες) του ευφυούς συγγραφέα, που αποδεικνύεται αδιάβρωτος στο χρόνο. Το αναρχικό, πέρα από κάθε έννοια πολιτκής ορθότητας, δαιμόνιο μυαλό του Μποστ, που αιχμαλώτισε με μοναδικό τρόπο τη νεότερη Ελλάδα, είναι αυτό που λάμπει στην παράσταση. Ο λόγος του, γεμάτος καθαρευουσιάνικες μεγαλοστομίες και "ελληνικούρες", σε δεκαπεντασύλλαβο στίχο, για χάρη του οποίου επιστρατεύεται οποιοδήποτε σολοικισμός, ασυνταξία και απιθανότητα έκφρασης, είναι ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Δίπλα σε αυτόν τον λόγο, οι ιστορίες και τα πρόσωπα καταφέρνουν να προσφέρουν, μαζί με το αβίαστο γέλιο, και μια ιδιαίτερη -που μόνο ο Μποστ κατάφερε- σάτιρα της ξενομανίας, του καθωσπρεπισμού, της αρχαιολατρείας, του μικροαστισμού, της πολιτικής ρητορείας, των ταξικών αντιθέσεων, χαρακτηριστικά όλα της μεταπολεμικής ελληνικής κοινωνίας, που ακόμη -αν και με άλλους τρόπους και άλλες εκφάνσεις- είναι παρόντα.
Για την ανάγκη αυτής της επετειακής γιορτής, συγκεντρώνονται παλιοί συνεργάτες της Στοάς καθώς και άλλοι ερμηνευτές και στήνουν ένα γλυκόπικρο γλέντι, φορώντας τα θρυλικά κοστούμια του Μποστ (σε επιμέλεια Λέας Κούση), που αναπαράγουν τη χαρακτηριστική ζωγραφική του. Τους συνοδεύουν η μουσική και τα τραγούδια που έγραψε ο Βασίλης Δημητρίου για τις παραστάσεις της Στοάς αλλά και οι νέες συνθέσεις του Διονύση Τσακνή, ο οποίος συμμετέχει ως μουσικός και ερμηνευτής επί σκηνής. Ο Θανάσης Παπαγεωργίου συντονίζει το θέαμα, ενώ στη (σύντομη) ερμηνεία του ως Πάτερ-Αμβρόσιος δίνει τον τόνο στο πώς "πρέπει" να παίζεται το πληθωρικό, άναρχο, σουρεαλιστικό θεάτρο του Μποστ: με μέτρο και απόλυτη σοβαρότητα. Επιπλέον, η φυσικότητά του πάνω στο σανίδι, η παρουσία του ως θεατρίνου είναι αφοπλιστική.
Το μέτρο είναι κάτι που διαφεύγει από τις υπόλοιπες ερμηνείες, οι οποίες γλιστρούν κάπως περισσότερο στο δέλεαρ της καρικατούρας, αυτού του σχήματος που τόσο πολύ αγαπάει ο Μποστ όταν πλάθει τους ήρωές του, και της φωνητικής κυρίως υπερβολής - χωρίς όμως να ζημιώνουν αποφασιστικά το όλον. Συνολικά οι ηθοποιοί, ανάμεσά τους ο Αργύρης Παυλίδης, ο Γιώργος Ζιόβας, η Άννα Μονογιού, η Εύα Καμινάρη, ο Άρης Τρουπάκης, η Αναστασία Κονίδη, και βέβαια η Λήδα Πρωτοψάλτη στο ρόλο της Μήδειας (την ανεπάληπτη, σπαρταριστή επιτυχία της Στοάς) με πίστη δίνουν ζωή σε μια παράσταση, που δεν ξαναφέρνει μόνο στο προσκήνιο τον κλαυσίγελω του Μποστ, αλλά και υπενθυμίζει ότι ακόμη και στις μέρες μας αν και για άλλους λόγους (η Στοά δημιουργήθηκε εν μέσω της δικτατορίας, το 1972) το να κάνεις θέατρο θέλει ατέρμονη επιμονή και πείσμα.
Περισσότερες πληροφορίες
Ακούω ήχον κώδωνος
Είκοσι ήρωες του Μποστ ζωντανεύουν σε μια σκηνική συρραφή αποσπασμάτων από το σύνολο του έργου του για την επέτειο των 50 χρόνων του Θεάτρου Στοά.
