Σκηνοθεσία:
Ερμηνεύουν:
Ο στρατηγός Μάκμπεθ ποθεί την εξουσία και, γυρίζοντας νικητής απ' τον πόλεμο, αποφασίζει να κάνει ο ίδιος πράξη την προφητεία που του έδωσαν τρεις μάγισσες, ότι δηλαδή θα γίνει βασιλιάς. Με τη στήριξη της γυναίκας του, της Λαίδης Μάκμπεθ, σκοτώνει τον κάτοχο του στέμματος και για να είναι ασφαλής δολοφονεί τους μάρτυρες του εγκλήματος, αλλά και τους γιους και τους φίλους εκείνων που δολοφόνησε. Ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ στρέφει το βλέμμα του στον βασιλιά και τη βασίλισσα με μεγάλη ακρίβεια. Παρακολουθεί τις δράσεις και τις συνέπειες των πράξεών τους, την ίδια την εξέλιξη των χαρακτήρων τους, σαν ένας "ελισαβετιανός Αριστοτέλης", ακολουθώντας δηλαδή τους νόμους της ενδελέχειας που, σύμφωνα με τον Έλληνα φιλόσοφο, διέπουν την αρχαία τραγωδία. Καταγράφει τις ενδότερες σκέψεις τους δίχως να λογοκρίνει την ωμότητά τους και ρίχνει φως στα απύθμενα βάθη της ανθρώπινης ψυχής. Καταγράφοντας, λοιπόν, το μακάβριο φονικό γαϊτανάκι, πετυχαίνει κάτι σημαντικό σε επίπεδο κοινωνιολογικής παρατήρησης: ξεσκεπάζει την προβληματική ηθική και το θρυμματισμένο ψυχισμό που απορρέουν από το ασυγκράτητο πάθος για εξουσία. Σ’ αυτό το έργο η σκέψη του φόνου και το αδίστακτο γάντζωμα πάνω της διαποτίζει τα πάντα.
Η τραγωδία αυτή βασίζεται στους δυο βασικούς ήρωές της, με τρίτο δραματικό πρόσωπο τον κόσμο, δηλαδή βοηθητικούς χαρακτήρες που κινούνται γύρω τους σαν χορός. Σε αυτήν τη σκέψη βασίστηκε, πιθανότατα, η ιδέα της διασκευής τριών ατόμων στο κλασικό έργο από τον Δημήτρη Μυλωνά. Μέσα από τους δύο βασικούς χαρακτήρες ανέδειξε τη μεγαλομανία που κάνει το έργο διαχρονικά επίκαιρο, προκλητικό και απολύτως ενδιαφέρον. Ο Μυλωνάς καυτηριάζει το αχόρταγο "είναι" μας, παρουσιάζοντας τον Μάκμπεθ ως έναν κοινό άνθρωπο, που μάλλον επιφυλακτικά, αποφασίζει να αφήσει την παλιά ζωή του και να ενδυθεί την ιστορία του σαιξπηρικού ήρωα, να ζήσει ξανά από την αρχή. Ο Γιάννης Νταλιάνης ερμηνεύει τον πρωταγωνιστικό ρόλο χωρίς να υπερβάλλει στη σωματοποίηση της έντασης που τον διακατέχει, αλλά και χωρίς να χάσει τη φυσική ευγένεια που τον χαρακτηρίζει. Λίγο υψηλότεροι τόνοι θα δημιουργούσαν στο θεατή την αίσθηση επικινδυνότητας ενός ηφαιστείου που σιγοβράζει. Η Άννα Ελεφάντη ταιριάζει εξαιρετικά με το ρόλο της Λαίδης Μάκμπεθ, της γυναίκας-δηλητήριο που βρίσκεται πιο κοντά στον κόσμο των ενστίκτων, της φύσης, στον παγανισμό και αυτό σκιαγραφείται πολύ ωραία μέσα στον λειτουργικό σκηνικό χώρο της Στέφης Πανταβού.
Η ατμόσφαιρα της παράστασης ενισχύεται από τα καλοσχεδιασμένα κοστούμια της Άρτεμις Φλέσσα, το φωτισμό του Γιώργου Αγιαννίτη και την κίνηση που επιμελείται η Ειρήνη Κυρμιζάκη. Στο στόχο της, που είναι η προβολή του αγώνα για εξουσία, ο εξαιρετικός Θανάσης Βλαβιανός κρατά κομβικούς ρόλους (αυλικός, βασιλιάς, στρατηγός) που φωτίζουν τη θολή ατμόσφαιρα του ακράτητου πάθους, η οποία οδηγεί τον Μάκμπεθ σε ματωμένα μονοπάτια.
Μάκμπεθ-ο κύκλος του στΑΙΜΑτος
Ο «Μακμπέθ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ επαναπροσδιορίζεται σε μια διασκευή για τρία πρόσωπα, αποκαλύπτοντας την εμπειρία των ηρώων για την εξουσία και την αιώνια μάχη των δύο φύλων.
