Κουίζ - Εσύ πόσο θεατρόφιλος είσαι;

Ο Μάκης

Ένας παππούς μοιράζεται με μόνο ακροατή ένα χρυσόψαρο την ιστορία της ζωής του, την ιδεολογία του, τις περιπέτειες των οικογενειακών και των ερωτικών του σχέσεων. Τα παιδιά του έχουν πάει διακοπές. Σαντορίνη, Πάρο, Μύκονο… Ο ίδιος σύχναζε στη Μακρόνησο και στη Γυάρο… Τώρα να τος μόνος του στην Αθήνα μέσα στον καύσωνα. Με τις εμμονές του, τη ματαίωση και τον φόβο του. Δε νοσταλγεί τίποτα από τα περασμένα, ούτε πενθεί. Εκείνος ο μακρινός, ανεξάντλητος πόθος του για ζωή παραμένει και δεν τον αφήνει να παραδώσει τα όπλα. Στο άδειο σπίτι, μόνος του, χλευάζει τους πάντες και τα πάντα και πάνω απ’ όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα πρόσωπο με έντονο το στοιχείο του τραγικού και του κωμικού μαζί, που εναλλάσσονται διαρκώς μέχρι την τελική, τρυφερή τους ένωση.

Αξύριστα πηγούνια

Το βραβευμένο κοινωνικό δράμα φλερτάρει με το χιούμορ, το ρεαλισμό και το σασπένς, μιλώντας για την ανθρώπινη εκμετάλλευση, τους μετανάστες, το σεξισμό, τις οικονομικές ανισότητες και τις σχέσεις εξουσίας. Τρεις άνδρες που δουλεύουν σε ένα νεκροτομείο εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως έρχονται αντιμέτωποι με το νεκρό σώμα μιας γυναίκας, μίας στρίπερ με ξένη καταγωγή. Η αιτία του θανάτου της και το είδος της σχέσης που τους συνέδεε μαζί της είναι κάτι που ξεδιπλώνεται με συγγραφική δεξιοτεχνία στην πορεία, όσο εξελίσσεται η δράση. Αυτός είναι ο πυρήνας της ιστορίας του Γιάννη Τσίρου, που χρησιμοποιεί το μoτίβο του ανδρικού βλέμματος πάνω στο ανυπεράσπιστο γυναικείο σώμα, για να συνθέσει ένα έργο που φωτίζει ζητήματα πατριαρχίας, σεξισμού και εκμετάλλευσης.

Για μια Ζωή

Η Ζωή ήταν παντρεμένη με τον Γιάννη μέχρι που εκείνος χάθηκε στο Αλβανικό μέτωπο. Τρία χρόνια μετά, η κοπέλα αποφασίζει να παντρευτεί τον Στράτο, έναν νεαρό χωροφύλακα. Οι δυο τους είναι τρελά ερωτευμένοι. Η Μαρίκα, η μάνα της, μένει μαζί της, στο σπίτι του Γεράσιμου, του πατέρα του εκλιπόντος Γιάννη, που θέλει το νέο ζευγάρι να συνεχίσει να μένει μαζί του. Σ’ αυτό το σπίτι μπαινοβγαίνει η διπλανή γειτόνισσα που είναι παντρεμένη με έναν δωσίλογο αλλά και η κόρη της Βούλα, η καλύτερη φίλη της Ζωής. Κι εκεί που όλοι βρίσκονται σε μία υπερδιέγερση λόγω του επερχόμενου γάμου, ο τέως νυμφίος, ο Γιάννης, εμφανίζεται ξαφνικά και ξεκινά το μπέρδεμα.

ΛΑΒ (Luv)

Τρεις ήρωες αναζητούν την εσωτερική τους ταυτότητα και την απόλυτη αγάπη σε ένα έργο που σατιρίζει την κλίκα της διανόησης και τον εγωκεντρισμό μας, ενώ αγγίζει και πιο ευαίσθητα θέματα μοναξιάς και υπαρξιακής αγωνίας. Κινούνται με ευκολία από την απελπισία στον ενθουσιασμό και από την αυτοκτονία στον φόνο, αποκαλύπτοντας την κωμική πλευρά που κρύβεται στο προσωπικό δράμα του καθενός μας.

Αμφιβολία

Το πολυσυζητημένο έργο, βραβευμένο με Ολίβιε και Τόνι, παρακολουθεί τις κατηγορίες της αδελφής Αλοΐσιους, διευθύντριας ενός καθολικού σχολείου, προς τον προοδευτικό πατέρα Φλιν για τη σεξουαλική παρενόχληση ενός δωδεκάχρονου μαύρου μαθητή, με φόντο την ταραγμένη Αμερική της δεκαετίας του '60. Στην ιστορία, που έγινε ευρέως γνωστή μέσα από την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία με την Μέριλ Στριπ και τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν και απέσπασε πολλές υποψηφιότητες για Όσκαρ, ο πατέρας Φλιν υπερασπίζεται τον εαυτό του και τις πράξεις του. Ισχυρίζεται πως επιθυμία του είναι η εκκλησία του Θεού να είναι ανοιχτή σε όλο τον κόσμο και το εκπαιδευτικό σύστημα να γίνει πιο προοδευτικό.

Η ληστεία της συμφοράς

Τα πάντα μπορούν να συμβούν στην ελληνική εκδοχή της τρελής κωμωδίας για τη ληστεία ενός διαμαντιού αμύθητης αξίας από μία ομάδα ανίκανων διαρρηκτών που πάει τελείως στραβά, με φόντο την Αθήνα του 1958. Δύο κατάδικοι δραπετεύουν από τις φυλακές της Δραπετσώνας και σχεδιάζουν να κλέψουν ένα διαμάντι που φυλάσσεται στην Alexandras Bank, μια περιφερειακή ελληνική τράπεζα επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Όταν, όμως, μπλέκουν κι άλλοι στο κόλπο, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Θα καταφέρει ο δραπέτης Μάκης Ρέτζος και η συμμορία του, να κάνουν τη ληστεία της χρονιάς;

Μπα-Μπαμπά

Μια μουσική σατιρική κωμικοτραγική ματιά πάνω σε μία σύγχρονη οικογένεια που στοχάζεται γύρω από το ερώτημα «αλλάζει ο άνθρωπος;». Πρωταγωνιστούν ένας πατέρας, μία πρώην σύζυγος και τα παιδιά τους. Όλοι κατηγορούν τον πατέρα, κανένας όμως δεν αναλαμβάνει την ευθύνη του εαυτού του. Το έργο ξεκινά με την “κηδεία” του μπαμπά - την οποία οργανώνει ο ίδιος για να βιώσει πώς είναι όλη αυτή η κατάσταση «πριν φύγει»! Πρόκειται για έναν ηθοποιό που έπαιζε τρίτους και τέταρτους ρόλους. Σίγουρα ένας όχι και τόσο καλός συνδυασμός με τον ναρκισσισμό που τον διακατέχει. Έτσι, προσκαλεί όλη την οικογένεια στην κηδεία, ενώ περιμένει να τον κλάψουν κιόλας. Από εκεί αρχίζουν να ξεδιπλώνονται διαφορετικές στιγμές της οικογένειας μέσα στο χρόνο, που μας πηγαίνουν από το χιούμορ στη συγκίνηση.

Κανόνια και τρομπέτες

Ως μια μαύρη κωμωδία για το βρώμικο χρήμα, το τραπεζικό σύστημα και τον σύγχρονο εθισμό γύρω από την εξαπάτηση αυτοχαρακτηρίζεται το νέο έργο του συγγραφέα και εύστοχου σχολιαστή της σύγχρονης πραγματικότητας, που αναδεικνύει την ψυχολογία του νεοέλληνα στην Ελλάδα του 2.0. Ένα ζευγάρι Ρομά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης συναντιούνται σε ένα loft κάπου στο κέντρο. Ο Κωνσταντίνος είναι διευθυντικό στέλεχος σε τράπεζα. Στα “χέρια” του έχει κάποια ομόλογα που καταρρέουν. Το βράδυ λίγο πριν την οικονομική καταστροφή θα συναντηθεί με τον Χρόνη. Ο Χρόνης -έμπορος ναρκωτικών μεταξύ άλλων- δουλεύει για τον Κωνσταντίνο. Έχει και μία αρραβωνιαστικιά, την Ρουμπίνη που θέλει να εξασφαλίσει μία καλύτερη συνθήκη για το δάνειο της από τον Κωνσταντίνο, ο οποίος έχει μια «απαγορευμένη» σχέση με την Κλαίρη, επίσης από την τράπεζα. Όλα θα συμβούν μέσα σε ένα βράδυ καταστροφής, παροξυσμού και παρεξήγησης.

Η δεξιά, η αριστερά και ο κυρ-Παντελής

Η πορεία μιας οικογένειας, που από την απελευθέρωση περνάει στα Δεκεμβριανά και τελειώνει μετά τη συνθήκη της Βάρκιζας, σε μια σπάνια πολιτική στιγμή του μεταπολεμικού θεάτρου. Όπως και εκτός, έτσι και εντός του σπιτιού, επικρατεί εμφύλιος, με τον ένα γιο της οικογένειας να είναι δεξιός και τον άλλον να είναι αριστερός. Ανάμεσα στα "πυρά" τους βρίσκεται ο πατέρας τους, ο πατριάρχης κυρ-Παντελής, η μητέρα τους, η Αθηνά, αλλά και η οικιακή βοηθός τους η Φρόσω.

Νάχτλαντ

Για πρώτη φορά παρουσιάζεται στην Ελλάδα η νέα καυστική σάτιρα του συγγραφέα του «Άσχημου» για τις σύγχρονες σχέσεις (ερωτικές, συγγενικές), το χρήμα, την τέχνη, τον φασισμό, την άνοδο της νέας δεξιάς και τις αντιλήψεις που κρύβουμε βαθιά στο υποσυνείδητό μας. Κάπου στην Γερμανία δύο αδέρφια, η Νίκολα και ο Φιλίπ, τσακώνονται καθώς καθαρίζουν το σπίτι του νεκρού πατέρα τους. Μόλις βρίσκουν έναν παλιό πίνακα στη σοφίτα με την υπογραφή του καλλιτέχνη «Α. Χίτλερ», τα πράγματα ζορίζουν. Η Νίκολα θέλει να τον πουλήσει, ο Φιλίπ θέλει να τον κρατήσει κι η σύζυγός του, Τζούντιθ, θέλει να τον κάψει. Η κατάσταση δεν θα αργήσει να βγει εκτός ελέγχου.

Λύκαινες

Πέντε γυναίκες συναντιούνται, γνωρίζονται, συγκρούονται, αγαπιούνται, με αφορμή την αγοραπωλησία ενός ατμοσφαιρικού διαμερίσματος, αθέατο από το δρόμο, ζωσμένο από δέντρα και φυλλωσιές, με αλλόκοτες σκιές ζώων και άλλων όντων να χορεύουν επάνω στους τοίχους και τα πατώματά του, στο νέο έργο που συνδυάζει χιούμορ και σασπένς και μιλάει για ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις, αλλά και τις αόρατες δυνάμεις που μας ορίζουν. Κάθε μία από τις πέντε ηρωίδες, από τη μικρότερη μέχρι τη γηραιότερη, έχει τις δικές της επιδιώξεις, τον δικό της ηθικό κώδικα, αλλά και τα δικά της φαντάσματα. Μαζί θα ζήσουν μια ιστορία που θα τους αφήσει το δικό της αποτύπωμα.

Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α.

Η εξομολόγηση μιας 37χρονης, που, με καυστικό ύφος και ειρωνικό χιούμορ, σχολιάζει τα κλισέ της ζωής μας, τις ανυπόφορες συμβάσεις που υπονομεύουν την ελευθερία μας, τα «δήθεν» και τα «πρέπει». Η ηρωίδα ανοίγει την πόρτα του μπάνιου της στο κοινό και μοιράζεται μαζί του, μία απίστευτη εμπειρία ενσυναίσθησης και διαφυγής από την αμείλικτη καθημερινότητα. Όπως μας εκμυστηρεύεται: «Ο καφές μου αυτοκτονεί κάθε μέρα στο γκάζι. Πρήζεται και φουσκώνει σαν εξάνθημα μέσα στο μπρίκι μου και η κάθε του φουσκάλα σκάει σαν όνειρο. Και φοβάμαι μήπως χυθεί και δεν προλάβω να τον κατεβάσω από τη φωτιά. Και συντομεύω τα όνειρα μου για να προλάβω. Να μην χυθούν. Θα' ναι κρίμα να καώ από όνειρο…».

Λαμπέτη