© Φίλιππος Μέμος
Ο πιο πολυπαιγμένος συγγραφέας της γενιάς του αποδεικνύεται ο Θανάσης Τριαρίδης, καθώς η ιδιαίτερη γραφή και η σύγχρονη θεματολογία του βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ειδικά στις επιλογές των νεότερων ομάδων και καλλιτεχνών.
΄Όχι απλώς πολιτικοποιημένα αλλά στενά συνδεδεμένα με την επικαιρότητα είναι τα τελευταία έργα του: η "Κουκούλα" διαδραματίζεται σε ένα μελλοντικό κράτος, όπου οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να δολοφονούν μετανάστες. Το σκηνοθετεί για δεύτερη σεζόν η Αθηνά Παππά, ακολουθώντας την εξπρεσιονιστική αισθητική με στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ (ΠΛΥΦΑ). Το "Πλυντήριο", που σκηνοθετεί η Δανάη Γκενέ, είναι ένα δυστοπικό πολιτικό θρίλερ που εξετάζει τα όρια της ανθρωπιάς, της θηριωδίας και της συλλογικής συνενοχής, μέσα από μια φαινομενικά ανώδυνη συνάντηση δύο γυναικών σε ένα δημόσιο πλυντήριο (Arroyo).
Το "Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου", που γράφτηκε μάλιστα λίγο πριν το ναυάγιο της Πύλου, περιγράφει μια μελλοντική κοινωνία χωρίς μνήμη και ηθική. Το έργο που βραβεύτηκε με το βραβείο Δραματουργίας από την ΄Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών επαναλαμβάνεται για δεύτερη σεζόν, στην καίρια σκηνοθεσία των Νίκου Μαρνά και Γιώργου Γκιόκα (Olvio). Επίσης, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Γκιόκα ανεβαίνει για μια τελευταία παράσταση (16/12) το "HIV", ο μονόλογος που έγραψε ο Τριαρίδης βασισμένος στην υπόθεση της διαπόμπευσης οροθετικών γυναικών το 2012 και την αυτοκτονία μιας Νιγηριανής σεξεργάτριας (΄Άβατον).
Στο "Surriento - Ο κόσμος ξανά", που σκηνοθετεί η Έφη Μεράβογλου, ο Στέλιος Πετράκης και η Ιωάννα Πηλιχού πρωταγωνιστούν σε μια ιστορία που εκτυλίσσεται μεταξύ της πραγματικής ζωής και της παραπραγματικότητας (Τεχνοχώρος Εργοτάξιον). Αυτή την περίοδο ανεβαίνουν επίσης τρία από τα πρώτα έργα του: στο "Lacrimosa ή το Απέπρωτο", που σκηνοθετεί ο Χρήστος Καρασαββίδης, ένα έργο για την ενοχή και την επιθυμία, δύο αδέρφια συμμετέχουν σε μία αυτοσχέδια τελετή, υποδυόμενοι τους ρόλους των γονιών τους (Θέατρο Nous - Creative Space).
Σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μπαμπίλη, επαναλαμβάνεται το "Égalité", ένα έργο για την επιθυμία και τα όρια της σωματικής βίας, όπου δύο γυναικείες φιγούρες εγκλωβίζονται σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι που τις υπερβαίνει και οι έμφυλοι ρόλοι τους γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ανατροπής και τελικά απόλυτης αμφισβήτησης (Στοά Σανταρόζα). Επίσης, επαναλαμβάνεται ο "Οιδίνους", σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μάγειρου, ένα έργο με έμπνευση από τον Σοφοκλή και τον Φρόιντ, όπου ένα ζευγάρι φιλολόγων προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή την ύπαρξη του νεκρού επί 18 χρόνια γιου του (104).
φωτό εξωφύλλου: "Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου"
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Surriento - Ο κόσμος ξανά
Σε έναν δυστοπικό μελλοντικό κόσμο σε συνθήκες περιβαλλοντικής καταστροφής και κατακλυσμικής πτώσης της κοινωνίας, οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μια ψηφιακή εναλλακτική πραγματικότητα όπου όλα, ακόμα και ο έρωτας, είναι δυνατά. Οι άνθρωποι ζουν περισσότερο στην Hyperlife, την παραπραγματικότητα και λιγότερο στην Trashworld, την πραγματική ζωή. Το «Beyond / be you» είναι ένα πρωτοποριακό project, είναι η τελευταία λέξη της παραπραγματικότητας με την οποία συνδέεσαι και όλα γίνονται δυνατά. Μπορείς να γίνεις όποιος θέλεις, να πας όπου θέλεις. Συμμετέχεις σε ένα θεματικό ταξίδι εναλλακτικής πραγματικότητας με συγκεκριμένους κανόνες και περιορισμούς. Οι άνθρωποι του μέλλοντος μπορούν να αποδράσουν από την δυστοπική πραγματικότητα και να μεταφέρονται σε μία παραπραγματικότητα όπως την φαντάζονται και την επιθυμούν… Μια δυνατή ιστορία αγάπης… Δύο άνθρωποι συναντιούνται στο ίδιο σημείο, την ίδια ώρα, ερωτεύονται ξανά και ξανά κάθε φορά που γνωρίζονται, αλλά μόνο ένας από τους δυο μπορεί να ανατρέψει το τέλος της ιστορίας τους.
Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου
Δημοσιευμένο τον Ιούνιο του 2023, λίγες μέρες μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, το έργο ανεβαίνει για πρώτη φορά στη σκηνή του θεάτρου. Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφθάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν βάσει σχεδίου: όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της. Πώς γράφεται η Ιστορία; Είναι οι σημερινές μας πράξεις αυτές που διαμορφώνουν το μέλλον εκείνο το οποίο όλοι προσδοκούμε. Αλλά μήπως τελικά η ελπίδα δεν έχει για όλους μας το ίδιο πρόσωπο; Ο άνθρωπος δεν έχει πρόσωπο, δεν έχει ταυτότητα, δεν έχει να πιστέψει σε τίποτα. Ποια είναι η αλήθεια; Η διαστρέβλωση οδηγεί στην πλήρη σύγχυση της αντίληψης του κόσμου. Ένας κόσμος χωρίς αγάπη.
Η κουκούλα
Ακολουθώντας το δρόμο του γερμανικού εξπρεσιονισμού με στοιχεία μεσοπολεμικού καμπαρέ ανεβαίνει το κοινωνικοπολιτικό έργο-γροθιά στο στομάχι, γραμμένο με χιούμορ και πικρή ειρωνεία, όπου, με φόντο ένα δυστοπικό μέλλον, η συντεταγμένη απολυταρχική πολιτεία υποχρεώνει τους πολίτες να συμμετέχουν σε μαζικές εκτελέσεις εισβολέων, φορώντας κουκούλες. Αυτή η πραγματικότητα οδηγεί στο να χάσει ο άνθρωπος το πιο πολύτιμο πράγμα που έχει, τη μνήμη του. Η κουκούλα είναι η ασφυξία της κοινωνικής μας ζωής και το χαρακτηριστικό μιας κοινωνικής και πολιτικής αλλοτρίωσης του ανθρώπου που επιφέρει το μοναδικό επιβιώσαν κοινωνικοοικονομικό σύστημα, ο καπιταλισμός.
Égalité
Μια θεατρική εμπειρία για την ισότητα, την επιθυμία και τα όρια της σωματικής βίας, όπου δύο γυναικείες φιγούρες που εγκλωβίζονται σε ένα διαδικτυακό παιχνίδι που τις υπερβαίνει. Οι έμφυλοι ρόλοι τους γίνονται αντικείμενο διαπραγμάτευσης, ανατροπής και τελικά απόλυτης αμφισβήτησης. Καθώς συγκρούονται ανάμεσα στην επιθυμία για ισότητα και τη βία που μπορεί να γεννήσει η ίδια της η ψευδαίσθηση, καλούνται να παίξουν ένα επικίνδυνο παιχνίδι ταυτότητας, εξουσίας και έλξης, σε μια συνθήκη όπου η ισότητα μετατρέπεται σε κοινωνικό πείραμα – που όχι μόνο αποτυγχάνει, αλλά τις οδηγεί σε μια διαρκώς κλιμακούμενη σύγκρουση. Μπορεί, όμως, η ισότητα να υπάρξει χωρίς να αναδυθούν ανάμεσά τους εξουσιαστικές σχέσεις;
Οιδίνους
Ως μια πλεκτάνη για δύο πρόσωπα χαρακτηρίζεται το έργο όπου δύο γονείς πασχίζουν να κρατήσουν τον νεκρό γιο τους ζωντανό. Ένα ζευγάρι καθηγητών φιλολόγων ετοιμάζονται να γιορτάσουν τα δέκατα όγδοα γενέθλια του νεκρού γιου τους που έχει φύγει από τη ζωή βρέφος ακόμα. Ο πατέρας όμως, ζώντας μια διπλή ζωή, έχει καταφέρει να τον κρατήσει «ζωντανό» μέσα από τον χαρακτήρα και την προσωπικότητά του. Όταν ο έλεγχος ξεφεύγει, και πατέρας με γιο γίνουν ένα, η μητέρα καλείται να αποφασίσει για το πώς θα συνεχιστεί η ζωή.
HIV
Μονόλογος βασισμένος στο ομώνυμο έργο του Θανάση Τριαρίδη για τη Νιγηριανή σεξεργάτρια Επίφανι Γκούντμαν, ενός μικρού κοριτσιού που έγινε θύμα trafficking, διαπομπεύτηκε για «λόγους Δημόσιας Υγείας» και τελικά αυτοκτόνησε στην Αθήνα το 2013, η οποία εξελίσσεται παράλληλα με την ιστορία μιας νέας ηθοποιού που κατεβαίνει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και υποβάλλεται στις διάφορες δοκιμασίες του «σκηνοθέτη» προκειμένου να της δοθεί μια ευκαιρία. Αφορμή για το θεατρικό έργο «HIV» του Θανάση Τριαρίδη υπήρξε η διαπόμπευση δεκάδων οροθετικών γυναικών στην Ελλάδα το 2012 με τη δημοσιοποίηση των φωτογραφιών και των δεδομένων τους, καθώς και ο εξαναγκασμός τους σε αιματολογικές εξετάσεις. Μάλιστα, η παράσταση συμπίπτει χρονικά, με τη δημοσίευση της απόφασης από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που δικαιώνει τις γυναίκες αυτές, καταδικάζοντας την Ελλάδα για παραβιάσεις του άρθρου 8 της Ε.Σ.Δ.Α (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής).
Lacrimosa ή το απέπρωτο
Δύο παιδιά επιχειρούν να αναπαραστήσουν τη νύχτα που οι γονείς τους, ένα ζεύγος επιτυχημένων δικηγόρων, εξαφανίζονται μυστηριωδώς, αφήνοντας κάποιους ακατάληπτους στίχους σε ένα μωβ τετράδιο. Στην καρδιά του ψυχολογικού θρίλερ βρίσκεται η ανθρώπινη απελπισία και η αδυναμία να συμφιλιωθούμε με το κακό που μας περιβάλλει αλλά και μας κατοικεί. Ο τίτλος, δανεισμένος από τη νεκρώσιμη ακολουθία του Μότσαρτ, γίνεται αφετηρία για μια παράσταση που αγγίζει το ανείπωτο: το πένθος, την ενοχή, την οδύνη και την ελπίδα που αναδύεται μέσα από τη σκοτεινότερη στιγμή.
Το πλυντήριο
Ένα κοινωνικό θρίλερ για την ατομική και συλλογική συνενοχή, που εξερευνά τα όρια της ηθικής, το πού ακριβώς αρχίζει η νομιμοποίηση της θηριωδίας, το πώς ορίζεται η ανθρωπιά και το πού τελειώνει η αναζήτηση της τελειότητας. Σ’ ένα ήσυχο δημόσιο πλυντήριο ρούχων, συναντιούνται δύο γυναίκες που προσπαθούν να διατηρήσουν την κανονικότητα στη ζωή τους. Μέσα από φαινομενικά ανώδυνους διαλόγους για τα παιδιά τους, τα ντοκιμαντέρ και την Εξέλιξη, οι θεατές σύντομα θα μεταφερθούν από την ηρεμία της μπουγάδας σε μια εφιαλτική αποκάλυψη.
