©Βαλέρια Ισαέβα
Μετά την εξαιρετικά επιτυχημένη πρώτη παρουσίαση, η bijoux de kant επαναφέρει τη σκηνική μεταγραφή του έργου του Μιχάλη Βιρβιδάκη "Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης", σε σκηνοθεσία του Γιάννη Σκουρλέτη-ενός δημιουργού που, πιστός στο προσωπικό του θεατρικό ιδίωμα, μετατρέπει το ποιητικό σε σκηνικό όραμα και το παράλογο σε συγκίνηση. Η παράσταση παίζεται στο Hood art space, στο κέντρο της Αθήνας και μέχρι τις 2 Ιουνίου είναι sold out. Ο νέος κύκλος παραστάσεων θα ξεκινήσει από το Σάββατο 4 Οκτωβρίου και η προπώληση έχει ξεκινήσει.
Στο επίκεντρο αυτής της ιδιότυπα τρυφερής υπερρεαλιστικής ιστορίας, η συνάντηση δύο εξαιρετικών ερμηνευτών: της πάντα γοητευτικής Αμαλίας Μουτούση και του εκφραστικού Θανάση Δόρβη. Μαζί, δίνουν σάρκα και οστά σε δύο πρόσωπα που ακροβατούν ανάμεσα στην επιθυμία και τη φαντασία, στον φόβο και την απόδραση. Η σκηνοθετική ματιά του Σκουρλέτη ενορχηστρώνει την παράσταση σαν ένα εικαστικό παλίμψηστο- μια τελετουργία σιωπής, ονείρου και ενστίκτου.
Σε μια σοφίτα στο λιμάνι μιας επαρχιακής πόλης, η μοναχική Ουρανία (Αμαλία Μουτούση) ζει απομονωμένη, ώσπου ένας πλανόδιος ακροβάτης, ο Θόδωρας (Θανάσης Δόρβης), της ζητά να χρησιμοποιήσει το παράθυρό της για μια εναέρια επίδειξη με αυτοσχέδια φτερά. Εκεί, ανάμεσα στο δειλινό φως και τις ρωγμές της πραγματικότητας, γεννιέται μια βαθιά υπαρξιακή ανταλλαγή: μια αφήγηση για την ιερότητα της επιθυμίας και την ακατάπαυστη παρόρμηση για ελευθερία.
Η παράσταση είναι ένα ποιητικό καταφύγιο για το ασυνείδητο, ένας ύμνος στην αέναη ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί την ασφυκτική κανονικότητα. Μέσα από σκηνικά-εικαστικές εγκαταστάσεις (Κωνσταντίνος Σκουρλέτης και Βενετία Long) και φωτισμούς (Γιώργος Μαρουλάκος) που αναπνέουν τη μελαγχολία του υπερβατικού, το έργο γίνεται ένα ταξίδι στις εσωτερικές εκτάσεις του νου.
Σημείωμα του συγγραφέα
"Το έργο "Η Γυναίκα και ο Ακροβάτης", γραμμένο στα μέσα της δεκαετίας του ’80, αποτελεί την πρώτη μου απόπειρα να γράψω θεατρικό έργο και εμπεριέχει ίσως στα κύτταρά του πολλά από τα χαρακτηριστικά της μετέπειτα δραματουργίας μου. Αν και το έργο βραβεύθηκε το 1987 στον διαγωνισμό του Υπουργείου Πολιτισμού για Νέους Θεατρικούς συγγραφείς, εντούτοις από μια παραξενιά της τύχης, θα ’λεγε κανείς, παρέμεινε ως χειρόγραφο στο συρτάρι μου μέχρι σήμερα και δεν γνώρισε τα φώτα της σκηνής, όπως συνέβη με τα θεατρικά έργα που ακολούθησαν. Και λέω παραξενιά της τύχης γιατί δεν ήταν λίγες οι ευκαιρίες που παρουσιάστηκαν ή οι άνθρωποι που το διάβασαν όλα αυτά τα χρόνια κι είχαν να πουν έναν καλό λόγο. Απ’ όλες αυτές τις περιπέτειες του χειρογράφου θα μου επιτρέψετε ίσως να αναφερθώ εδώ σε μία μόνο που με συγκίνησε ιδιαίτερα και την ανάμνησή της την κρατώ μέσα μου ως κάτι σπάνιο και πολύτιμο.
Επρόκειτο για ένα μεσημεριανό τηλεφώνημα του Μάνου Χατζιδάκι, λίγες μέρες μετά την βράβευση που προανέφερα, ο οποίος μόλις είχε διαβάσει το έργο, και ήθελε να με πληροφορήσει πως έχει στα χέρια του ένα αντίτυπο που του έστειλαν, μετά από δική του παράκληση, από την γραμματεία του Υπουργείου Πολιτισμού. Ενδιαφέρθηκε, μου είπε, για το κείμενό μου όταν διάβασε μια περιγραφή της υπόθεσής του σε μια συνέντευξη που είχα δώσει σε κάποιο δημοσιογράφο πρωινής εφημερίδας με την ευκαιρία της βράβευσης και είχε δημοσιευτεί εκείνες τις μέρες. Ήθελε λοιπόν να μου πει ότι το διάβαζε ως λιμπρέτο μιας τρίπρακτης όπερας, τα άλλα δύο μέρη της οποίας θα βασίζονταν σε έργα του Ζαν Κοκτώ και του Ζαν Ζενέ, για να καταλήξει πως μπορεί πολλά έργα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων να φτάνουν στα χέρια του όμως "πολύ λίγα είναι αυτά που μπορεί να διαβάσει εξ αιτίας των ελληνικών τους".
Καθώς όλη μου την εφηβεία την είχα περάσει ακούγοντας και ξανακούγοντας τους δίσκους του ή την φωνή του στο ραδιόφωνο ή διαβάζοντας μετά μανίας τις συνεντεύξεις του, δεν θα ήταν υπερβολή να πω ότι ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πάρει ήδη μέσα μου εκείνα τα χρόνια, χωρίς ποτέ να τον συναντήσω ή μιλήσω μαζί του, τη θέση ενός αόρατου μέντορα που μ’ έναν μαγικό τρόπο καθοδηγούσε την ευαισθησία μου και καλλιεργούσε την πνευματικότητά μου. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε τη βαθύτατη επίδραση που άφησε μέσα μου εκείνο το απροσδόκητο, "εξ ουρανού" τηλεφώνημα και ασφαλώς την συγκινησιακή φόρτιση στο άκουσμα της χαρακτηριστικής φωνής του όσην ώρα κράτησε η συνομιλία μας αλλά και πολύ αργότερα, ακόμα και σήμερα,όταν καμιά φορά ξαναφέρνω στη μνήμη μου εκείνες τις στιγμές.
Έτσι λοιπόν το έργο αυτό, ακολουθώντας τη μυστική του πορεία, έφτασε πρόσφατα στα χέρια του αγαπητού φίλου και καινοτόμου σκηνοθέτη Γιάννη Σκουρλέτη, γνωστού σε μένα από το ανέβασμα του έργου μου Περί Φύσεως τον Μάρτιο του 2015 στο θέατρο BIOS. Ήταν το τυχερό του, θα έλεγε κανείς, μετά από μια υπόγεια διαδρομή σχεδόν 40 χρόνων! Όταν μου ανακοίνωσε την επιθυμία του να το ανεβάσει, έβγαλα το έργο και το ξαναδιάβασα με την συγκίνηση που βγάζουμε ένα πολύτιμο ρούχο από το ντουλάπι, που έχουμε να το φορέσουμε χρόνια, έκανα μερικές επεμβάσεις προσαρμόζοντάς το στην σημερινή αισθητική της γραφής μου, άλλαξα τον τίτλο του, και του το παρέδωσα έτοιμο προς χρήση." -Μιχάλης Βιρβιδάκης
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η γυναίκα και ο ακροβάτης
Η μοναχική Ουρανία ανοίγει το παράθυρό της σ’ έναν πλανόδιο ακροβάτη στο υπερρεαλιστικό αφήγημα για τον πόθο του ανθρώπου για το υπερβατικό και την ανάγκη του για ελευθερία. Ο ακροβάτης με το όνομα Θόδωρας της ζητά να χρησιμοποιήσει το παράθυρο του σπιτιού της που κοιτά στην πλατεία για μια επίδειξη πετάγματος με φτερά που κατασκευάζει ο ίδιος. Το αλλόκοτο, η φαντασία και το όνειρο συναντούν τη βαθιά υπαρξιακή αγωνία του επικείμενου τέλους, στο έργο όπου μια γυναίκα και ένας άνδρας οραματίζονται το ανέφικτο.
