Κατάγομαι από το Ζεμενό Κορινθίας, γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη, έχω ρίζες από το Ρέθυμνο και από 10 ετών ζω στην Αθήνα. Ο αέρας του βουνού για ανοιχτωσιά, της θάλασσας, η ελευθερία του νησιού και η καταπίεση της πόλης. Όλα αυτά, πότε κρυμμένα, πότε φανερά, πότε όλα μαζί, συνυπάρχουν.
Αποφάσισα να γίνω ηθοποιός όταν ήμουν πέντε ετών! Όταν πρωτοέπαιξα σε παράσταση
"Εθνικής επετείου" σε σχολική εορτή. Ήταν από αυτές τις "αποφάσεις" που αργότερα καταλαβαίνεις ότι ήταν απόφαση. Από αυτές που παίρνουμε ασυνείδητα γι’ αυτό είναι και
σημαντικές. Οι αυθόρμητες αποφάσεις του μικρού παιδιού.
Δάσκαλοί μου ο Κάρολος Κουν, ο Γιώργος Λαζάνης, ο Πέλος Κατσέλης, η Αλέκα Κατσέλη και πολλοί σκηνοθέτες που συνάντησα αργότερα και τους θεωρώ επίσης δασκάλους μου, και στο θέατρο και στον κινηματογράφο. Η Ηρώ Πάλλη μού έμαθε πως ν’ αναπνέω, ο Πέλος
Κατσέλης με το τσιγάρο στο στόμα πώς να αναπνέω τον λόγο, ο Ντανιέλ Λομέλ πώς να αναπνέω με ολόκληρο το σώμα..
Συμμαθητές μου η Κάτια Γέρου, η Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου, ο Σταύρος Τσακίρης, ο Παναγιώτης Μέντης.
Αυτό που έμαθα στην σχολή είναι να μην προδίδω τον εαυτό μου.
Ηθοποιοί που θαύμαζα όταν ήμουν στην σχολή: Ρένη Πιττακή, Μάγια Λυμπεροπούλου,
Μάρλον Μπράντο, Ρένα Βλαχοπούλου, Ντίνος Ηλιόπουλος.
Ο πρώτος μου ρόλος ήταν στην παράσταση "Πινόκιο" στην παιδική σκηνή της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Υπέροχη εμπειρία για έναν νέο
ηθοποιό να ξεκινήσει την πορεία του σε ένα τέτοιας ποιότητας περιβάλλον.
Οι δουλειές μου στην τηλεόραση είναι πολλές. Πολλές από αυτές με κινηματογραφική ταυτότητα. Καθημερινές σειρές, αυτοτελή επεισόδια που θύμιζαν ατμόσφαιρα ταινίας. Όλες
αντιμετωπίστηκαν με τον ίδιο επαγγελματισμό. Δεν είμαι καθόλου της άποψης ότι ο ηθοποιός δεν μπορεί να υπερασπιστεί σοβαρά τον ρόλο του στα πλαίσιο και τους όρους
της ταχύτητας και πιστεύω ότι ο κόσμος μπορεί να δεχτεί και να το αναγνωρίσει αυτό. Ναι,
θα ξαναζήσω την τηλεοπτική εμπειρία σύντομα.
Το θέατρο είναι η παράλληλη της ζωής σου ζωή. Ζεις κανονικά καθημερινά και έρχεται η
ώρα της παράστασης και βιώνεις ξαφνικά μία άλλη ζωή ενός άλλου ανθρώπου. Παράλογο
και γοητευτικό συγχρόνως. Και μέσα απ' αυτό η συνδιαλλαγή, η αλληλεπίδραση, η επικοινωνία. Και μία καινούρια κάθε φορά αντιπαράθεση, η συμφιλίωση με τον ίδιο σου
τον εαυτό.
Η διδασκαλία μπήκε στη ζωή μου και πάλι στα πέντε! Από τους δασκάλους γονείς μου,
που ήταν υπέροχοι δάσκαλοι. Και πάλι, όχι φυσικά συνειδητή απόφαση, αλλά η επιρροή
ήταν τεράστια. Άρα η δημιουργία της σχολής "δήλος" ήρθε σαν μια συνέχεια σαν φυσικό
επακόλουθο.
Η επιλογή του "Δάσους" ήταν πρόταση του Θοδωρή Αμπαζή (αυτού του υπέροχου σκηνοθέτη και όχι μόνο). Το "Δάσος" του Μάμετ είναι το δάσος του σήμερα. Το δάσος έχει παγίδες, έχει σκοτεινιά αλλά έχει και ξέφωτο αν είσαι ανοιχτός να το δεις και να το ανακαλύψεις. Το δάσος είναι μέσα μας, είναι γύρω μας παντού. Σήμερα με τόσα καμένα δάση γύρω μας μπορούμε άραγε να εγκαταλείψουμε το κλειστό κύκλωμα του εγώ μας, την ανασφάλειά μας, για να ξαναβρούμε αυτά τα δάση που κάηκαν - που τα κάψανε; Έτσι, ο Θοδωρής Αμπαζής μάς οδήγησε μέσα σε ένα δάσος όπου το θέατρο δεν είναι μόνο θέατρο, το άγνωστο δεν είναι άγνωστο αλλά και κάτι άλλο, η λίμνη, το νερό δεν είναι μόνο
λίμνη. Γοητευτικό ταξίδι!
Η σχέση μου με τον Μάμετ: Θα του έστελνα ένα mail σήμερα γράφοντας μόνο μια πρόταση: "Αγαπητέ μου David, ευχαριστούμε πολύ που δεν μας άφησες να βολευτούμε στις ευκολίες μας".
Ο συμπρωταγωνιστής μου, ο Δημήτρης Γκοτσόπουλος, σπάνιος συνεργάτης, απέραντα
δοτικός. Πορευόμαστε μαζί. Δεν είναι απλό όταν είναι δύο άτομα μόνο επί σκηνής διαρκώς
συνδιαλέγονται, επικοινωνούν, τσακώνονται, ερωτεύονται αλλά κυρίως ξαναχτίζουν τα
πάντα από την αρχή. Προσπαθούμε να μην είναι έτοιμο τίποτα. Όλα αυτά με πολύ χιούμορ
γιατί το χιούμορ δηλώνει αυτοσαρκασμό και ο αυτοσαρκασμός σημαίνει μπορώ να εκτίθεμαι.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το δάσος
Πολύ περισσότερο από ένα δράμα για τις ανθρώπινες σχέσεις, το έργο αποτελεί ένα στοχαστικό εγχείρημα πάνω στη μοναξιά και το αδιέξοδο της επικοινωνίας, που αναδεικνύει την προσπάθεια κατανόησης του Άλλου.
