Τι είναι αυτό που κάνει τον "Δον Ζουάν” τόσο γοητευτικό; Μήπως γοητεύει, γιατί ενσαρκώνει την απόλυτη ελευθερία; Μήπως γιατί είναι ο άντρας που απορρίπτει κάθε κανόνα, που δεν λογοδοτεί, που ζει όπως θέλει χωρίς συνέπειες; Ή μήπως γιατί είναι ένας επαναστάτης ή…ένας γοητευτικός απατεώνας; Ορισμένοι τον βλέπουν ως τολμηρό κατακτητή κι άλλοι ως σύμβολο της αλαζονείας και της ηθικής παρακμής. Για τη σκηνοθέτιδα Λητώ Τριανταφυλλίδου και τον Πάνο Βλάχο, το ενδιαφέρον δεν βρίσκεται απλώς στον μύθο του γυναικοκατακτητή, αλλά στο πώς αυτή η περσόνα επιβιώνει και μεταμορφώνεται στον σύγχρονο κόσμο. Στην ελεύθερη διασκευή του μύθου του "Δον Ζουάν” δεν είδαν ένα ρομαντικό ήρωα, αλλά έναν άνθρωπο που χρησιμοποιεί τη γοητεία του ως όπλο εξουσίας. Και το καλύτερο; Δεν σαγηνεύει μόνο τις γυναίκες, αλλά ολόκληρη την κοινωνία!
Αυτό που κέντρισε το ενδιαφέρον των δύο δημιουργών και που παρουσιάζουν στην παράσταση τους στο θέατρο Βεάκη είναι η μετάβαση του Δον Ζουάν από έναν άντρα που απολαμβάνει τις κατακτήσεις του, σε έναν ηγέτη που κερδίζει ακολούθους. Στη σημερινή εποχή των social media και του πυρετού της πληροφορίας, η ανάγκη για καθοδήγηση και η τάση να λατρεύουμε "χαρισματικούς" ανθρώπους έχει γίνει πιο έντονη από ποτέ. Και έτσι, ο Δον Ζουάν γίνεται ο απόλυτος καθρέφτης της εποχής μας. Δίπλα στον Πάνο Βλάχο, μια δυνατή ομάδα ηθοποιών ζωντανεύει αυτή τη νέα εκδοχή του "Δον Ζουάν”. Οι Κώστας Φιλίππογλου, Παναγιώτης Κατσώλης, Ηλέκτρα Φραγκιαδάκη, Ειρήνη Μπούνταλη και Μελίνα Βαμπούλα ενσαρκώνουν τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες του μπαρ, ανθρώπους που αναζητούν απαντήσεις και βρίσκουν καταφύγιο στη χαρισματική – αλλά κενή – ρητορική του Δον Ζουάν.
Ο Πάνος Βλάχος ένας γοητευτικός Δον Ζουάν
Με την εκρηκτική του ενέργεια, τη φυσική του αμεσότητα και το λεπτό του χιούμορ, ο Πάνος Βλάχος ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό και το τρομακτικό, κάνοντας τον χαρακτήρα του Δον Ζουάν ταυτόχρονα γοητευτικό και απωθητικό. Ο ήρωας που ενσαρκώνει δεν είναι απλά ένας γυναικοκατακτητής· είναι ένας άνθρωπος που ξέρει να λέει στους άλλους αυτό που θέλουν να ακούσουν, είτε πρόκειται για έρωτα, είτε για εξουσία, είτε για ελπίδα. Χειρίζεται τους πάντες με χειρουργική ακρίβεια. Άλλοτε προκλητικός, άλλοτε ευάλωτος, και πάντα έτοιμος να μεταμορφωθεί, ο Βλάχος αποδεικνύει ότι ο Δον Ζουάν είναι μια φιγούρα που ζει και βασιλεύει στον σύγχρονο κόσμο.
Ένα ειρωνικό και ανατρεπτικό βλέμμα
Ο Δον Ζουάν αυτής της παράστασης είναι ο πολιτικός, ο influencer, ο life coach, ο κάθε ναρκισσιστής που εκμεταλλεύεται την ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάτι. Και τελικά, μας φέρνει αντιμέτωπους με το πιο δύσκολο ερώτημα: Εμείς, ως κοινό, πόσο εύκολα ακολουθούμε; Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι πολλά καθώς η δράση εξελίσσεται στη σκηνή. Η μουσική, με την υπογραφή του Αλέξανδρου Κούρου και σε στίχους του Πάνου Βλάχου, παίζει καταλυτικό ρόλο στην ατμόσφαιρα της παράστασης. Ερμηνευμένη ζωντανά επί σκηνής, λειτουργεί ως σχολιασμός των γεγονότων, ενισχύοντας τη σατιρική και ειρωνική διάθεση του έργου. Δημιουργεί ένα ηχητικό τοπίο που άλλοτε εντείνει το δράμα και άλλοτε υπογραμμίζει την αλλοτρίωση και την παραπλάνηση που επιβάλλει ο Δον Ζουάν στους ακολούθους του.
Το σκηνικό περιβάλλον, διαμορφωμένο από τον Δημήτρη Πολυχρονιάδη, μετατρέπει ένα απλό μπαρ σε ένα σύγχρονο ναό της επιρροής και της πλάνης. Η σκηνοθετική προσέγγιση της Λητώς Τριανταφυλλίδου δίνει έμφαση στην κλειστοφοβική ατμόσφαιρα ενός χώρου όπου τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και αυταπάτης γίνονται ασαφή. Τα κοστούμια της Ματίνας Μέγκλα, σε συνδυασμό με τους φωτισμούς της Βαλεντίνας Ταμιωλάκη, ενισχύουν τη μεταμόρφωση του χώρου και των χαρακτήρων, υπογραμμίζοντας το πέρασμα από την καθημερινότητα στη λατρεία και τη χειραγώγηση. Ο Δον Ζουάν επέστρεψε και μας καλεί να τον γνωρίσουμε σε ένα περιβάλλον όπου η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση μπερδεύονται.
Προπώληση εισιτηρίων: more.com
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Δον Ζουάν
Ανατρεπτική σκηνική προσέγγιση του «βλάσφημου» ήρωα που το όνομά του είναι συνώνυμο με την απόρριψη των παραδοσιακών αξιών και την αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας, που επανεξετάζει τη θέση του σύγχρονου άντρα. Στο έργο, ένας αποτυχημένος καλλιτέχνης, ο Δον Ζουάν, προσπαθώντας να ξεφύγει τις συνέπειες των πράξεων του, καταφεύγει στο μπαρ του πατέρα του. Εκεί, σε εκεί σε μια διαστρεβλωμένη απεικόνιση της κοινωνίας μας, ο Δον Ζουάν ανακαλύπτει ότι το πραγματικό του ταλέντο είναι να κερδίζει ακολούθους. Γοητεύει τους αποπροσανατολισμένους θαμώνες και σχηματίζει μια λατρεία γύρω από την προσωπικότητά του. Καθώς το μπαρ μετατρέπεται σε “Εκκλησία”, χώρος έκφρασης μιας New Age Cult (αίρεση), και οι ακόλουθοι του γίνονται όλο και πιο αφοσιωμένοι, τα όρια μεταξύ πίστης και χειραγώγησης γίνονται θολά. Σε αυτήν την ανανεωμένη εκδοχή του ήρωα, ο Δον Ζουάν γίνεται το απόλυτο σύμβολο της εποχής μας, κατέχοντας δύο κρίσιμα "ταλέντα": την απουσία ιδεολογίας και την αμετροεπή φιλοδοξία. Αποδεσμευμένος από κάθε ηθικό φραγμό, ο Δον Ζουάν επιδίδεται σε ένα εμπόριο ελπίδας, προσφέροντας τον εύκολο δρόμο προς την ευτυχία σε κάθε ακόλουθό του.
