Αθηνά Λιάσκου©
"Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη"
Το έργο του Νταβίντ Λελαί-Ελό, σε σκηνοθεσία Ελισσαίου Βλάχου, με την καθηλωτική ερμηνεία του Μάνου Καρατζογιάννη, είναι μια τρυφερή και χιουμοριστική παράσταση που εξερευνά τη δύναμη της μουσικής, τη διαφορετικότητα και την αναζήτηση ταυτότητας, μέσα από την αφήγηση ενός ήρωα που βρίσκει παρηγοριά στη φωνή της Νάνας Μούσχουρη (Σταθμός, από 4/12).
"Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας”
Η Κάτια Γέρου και η Ναταλία Γεωργοσοπούλου σκηνοθετούν και πρωταγωνιστούν στο βαθιά ανθρώπινο και συγκινητικό έργο της Σβετλάνα Αλεξίεβιτς, αποκαλύπτοντας τη γυναικεία οπτική του πολέμου. Η παράσταση με συγκλονιστικές μαρτυρίες, σκιαγραφεί τις αφανείς ηρωίδες της ιστορίας, αναδεικνύοντας τον πόνο, τη δύναμη και την ανθρώπινη αντοχή σε συνθήκες φρίκης (Φούρνος, από 30/11).
"Γράμμα στον πατέρα"
Η ομάδα Abnormal παρουσιάζει το έργο του Φραντς Κάφκα, ένα συγκλονιστικό ψυχογράφημα της σχέσης πατέρα-γιου. Ο Οδυσσέας Ζήκας στο ρόλο του Κάφκα, μέσα από τη σπαρακτική επιστολή του συγγραφέα, αποκαλύπτει τραύματα, ενοχές και την αγωνία της αποδοχής. Η πρωτότυπη μουσική είναι του Τhe Boy (Αλέξανδρος Βούλγαρης). (Human Underground, από 29/11).
"Αίθουσα Αναμονής"
Η συνδημιουργία των Μαίρης Βούλγαρη, Ειρήνης Καράογλου, Ελένης Μολφέτα, Μυρτώς Ναούμ, Μυρτώς Στράμπη και Δήμητρας Τάμπασης εξερευνά την ανθρώπινη ύπαρξη και τις αλληλεπιδράσεις σε μια γεμάτη ένταση κατάσταση. Οι ηρωίδες βρίσκονται παγιδευμένες σε έναν κόσμο αναμονής, όπου οι ιστορίες τους συνυφαίνονται με χιούμορ και συναισθηματική ένταση (Χώρος Σωματείου Οδηγών Ταξί Αττικής, από 28/11).
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Όταν μεγαλώσω, θα γίνω Νάνα Μούσχουρη!
Η αληθινή ιστορία του Γάλλου συγγραφέα που μεγάλωσε σε μια επαρχιακή πόλη τη δεκαετία του ’80, περιγράφει με ειλικρίνεια, χιούμορ και ζεστασιά τα εφηβικά του χρόνια, τη διαφοροποίησή του από τους συνομηλίκους του και την αγάπη του στις μεταμφιέσεις. Η φωνή της Νάνας Μούσχουρη τον σημάδεψε, ακούγοντάς την για πρώτη φορά στην τηλεόραση στα δεκατέσσερα του χρόνια. Η Ελληνίδα καλλιτέχνιδα με τη διεθνή ακτινοβολία, που εκείνη την εποχή μεσουρανούσε στη Γαλλία, έγινε το ίνδαλμά του και τον βοήθησε να βρει τον πραγματικό του εαυτό. Στην πορεία έγραψε πολλές βιογραφίες διάσημων γυναικών, όπως οι Εβίτα Περόν, Μαρία Κάλλας, Δαλιδά κ.ά. Το 2019 παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία στο Φεστιβάλ της Αβινιόν τον μονόλογο που αφιέρωσε στη Νάνα Μούσχουρη στον οποίο παράλληλα με την ιστορία του ανασυνθέτει την εικόνα της μεγάλης σταρ, ενώ μέχρι σήμερα διατηρεί μαζί της μια στενή φιλική σχέση.
Αίθουσα αναμονής
Τέσσερις γυναίκες, η Φωτεινή, η Αμέλια, η Μάγδα και η Χαρά, συναντώνται απρόσμενα σε ένα μεταιχμιακό χώρο και χρόνο. Τέσσερις άγνωστες μεταξύ τους γυναίκες προσγειώνονται στη μέση του δρόμου και σταματούν την κυκλοφορία με τις προσωπικές τους ιστορίες. Σαρκάζουν και αυτοσαρκάζονται, θυμώνουν και ξεσπούν, γελούν, χορεύουν και τραγουδούν. Ξετυλίγουν το πολυσύνθετο και αντιφατικό ζήτημα της γυναικείας αφήγησης σήμερα, σε μια παράσταση αφιερωμένη στη μάνα. Το έργο πρόκειται να παρουσιαστεί δίπλα «στο κτίριο-φάντασμα» της οδού Οδυσσέως στο Μεταξουργείο όπου κάποτε στεγαζόταν το 63ο Δημοτικό Σχολείο της Αθήνας, και σήμερα χάσκει καρβουνιασμένο από τη φωτιά που έβαλε ένας παράφρονας γυναικοκτόνος και παιδοκτόνος για να κάψει την οικογένειά του και να εκδικηθεί τη γυναίκα του, γιατί, όπως υποστήριζε, τον παράτησε.
Ο πόλεμος δεν έχει πρόσωπο γυναίκας
Δύο γυναικείες φιγούρες στη σκηνή καταθέτουν ένα σύγχρονο μαρτυρολόγιο για τη συμμετοχή της σοβιετικής γυναίκας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε μια παράσταση σε καλλιτεχνική επιμέλεια του Σ. Στρούμπου. Αφηγούνται την τραγική ιστορία της θηλυκότητας μέσα στα πεδία των μαχών, δημιουργώντας ένα τοπίο μνήμης, όπου συνδέονται το παρόν με το παρελθόν, το πραγματικό με το ονειρικό. Ο σκηνικός χρόνος, γεμάτος ρωγμές και ρήγματα, δημιουργεί τον τόπο όπου ανασαίνει η ανθρώπινη ψυχή. Οι δύο θηλυκές φιγούρες αποκαλύπτουν προσωπικά βιώματα γεμάτα συγκρούσεις και αντιφάσεις και την ίδια στιγμή φωτίζουν το ανείπωτο βάθος των συναισθημάτων τους, των απόκρυφων επιθυμιών και των ονείρων τους. Μεταξύ έρωτα και πολέμου, μνήμης και ιστορίας, οργής και χιούμορ, οι γυναίκες αυτές επαναδιεκδικούν τις ζωές τους, τα σώματά τους, τα συναισθήματά τους, τους εαυτούς τους. Κατά τη διάρκεια της παράστασης η σκηνή μετατρέπεται σε χώρο εξέγερσης του ανθρώπινου πάθους απέναντι σε κάθε μορφή καταπίεσης.
Γράμμα στον πατέρα
Ο Φραντς Κάφκα σε ηλικία 36 ετών και ενώ ζει μόνος του, γράφει μια επιστολή 103 σελίδων προς τον πατέρα του μετά από μια έντονη λογομαχία τους. Η επιστολή αρχίζει με την προσφώνηση «Πολυαγαπημένε μου Πατέρα» και τελειώνει με την υπογραφή «Φραντς». Η επιστολή αυτή δεν παραδόθηκε ποτέ στον πατέρα του. Το έργο ανεβαίνει τιμώντας παράλληλα τα 100 χρόνια μετά το θάνατο του μεγάλου συγγραφέα. Επί σκηνής παρακολουθούμε τον κεντρικό ήρωα, Φραντς Κάφκα μέσα σε ένα οπτικοακουστικό σύμπαν το οποίο συντίθεται από ημερολογιακές καταγραφές κι όνειρα του ίδιου του συγγραφέα. Πρόκειται για μια λεπτομερή καταγραφή - εξομολόγηση - απολογία μέσα σε ένα σύμπαν με διαρκείς εναλλαγές ψυχικών καταστάσεων. Ο πατέρας, το πρόσωπο για το οποίο γράφτηκε το γράμμα, μας αποκαλύπτεται μέσα από οθόνες, στο οποίο εμφανίζεται ως άλλος "Δικαστής" στην "τρομερή τούτη δίκη" που εκκρεμεί ανάμεσα τους. Πάνω στο υπαρξιακό άγχος και αδιέξοδο του Κάφκα, χτίζεται η μουσική παρτιτούρα η οποία ακολουθεί την πορεία των παιδικών εγγραφών που ανασύρονται κατά την διάρκεια της παράστασης.
