Γιάννης Πόθος
Ο Κώστας Μεσσάρης έχει διαγράψει μια μεγάλη πορεία στο θέατρο συνεργαζόμενος με σπουδαία και σημαντικά ιερά τέρατα της θεατρικής τέχνης: Μινωτής, Παξινού, Χορν, Κατράκης, Αλεξανδράκης, Γεωργούλη, Καρακατσάνης, Πατεράκη, Χρυσομάλλης, Βουτέρης, την αξέχαστη Νίκη Τριανταφυλλίδη με την οποία ήταν παντρεμένος και απέκτησαν μία κόρη, την Ζωή, η οποία βαδίζει στα χνάρια των γονιών της. Ο καταξιωμένος ηθοποιός και σκηνοθέτης παραμένει δραστήριος θεατρικά και ανεβάζει από την Πέμπτη 21 Νοεμβρίου στο Θέατρο Αλκμήνη το έργο του "Νυχτερινή Περιπλάνηση” με τον ίδιο να κρατά έναν από τους τέσσερις πρωταγωνιστικούς ρόλους του έργου. Μαζί του παίζουν η Αθηναΐς Πόθου, ο Νίκος Σφαιρόπουλος και ο Γιάννης Παπαθύμνιος.
Στο σημείωμα για την παράσταση διαβάζουμε: "Στο θεατρικό έργο του Κώστα Μεσσάρη, "Νυχτερινή Περιπλάνηση”, ένας μεγάλος έρωτας τρυφερός, παθιασμένος, μπλεγμένος με πολιτική ιδεολογία και εξουσιασμό, μεταλλάσσεται σε άγριο παιχνίδι, σαδομαζοχιστικό πόνου και ηδονής. Τέσσερις ιδιόμορφοι, συμπαθείς, γοητευτικοί, συγχυσμένοι και φοβισμένοι "υπνοβάτες” που ροχαλίζουν μ’ ανοιχτά τα μάτια, στη Βαβέλ της νύχτας. Μαζί τους και μια τρομοκρατική κωμικοτραγική Ελλάδα. Παγιδευμένοι σε μια "τρύπα", σε μισή σπιθαμή σκοταδιού, στο γραφείο του μπαρ "Νυχτερινή Περιπλάνηση", με τη σκιά του αόρατου κ. Φριτς, παλεύουν κολλημένοι με τον εαυτό τους να συμφωνήσουν.
Ζούνε εντελώς ρεαλιστικά το κακό τους όνειρο, τη "μόρα τους", σαν καθημερινότητα σουρεαλιστική. Μην μπορώντας να σηκώσουν το βάρος της ύπαρξής τους ελαφραίνουν τις καταστάσεις, αλλάζοντας ρόλους με μεγάλη ευκολία, σαν τα πουκάμισα, λογικά, φυσικά, όταν όλα είναι παράλογα, αφύσικα. Ζούνε το ψέμα τους σαν τη μόνη αλήθεια. Αναβίωση στιγμών δραματικών, συναρπαστικών απ’ τον εμφύλιο μέχρι σήμερα. Και το ερώτημα βάσανό τους: η κοινωνία να μείνει μπαρ όχλου, τουριστών και ντόπιων, φθόνου, αντιπαλότητας, διαφθοράς κι αυτοί γκαρσόνια, μάγειροι, λαντζιέρηδες, διασκεδαστές γυναίκες, άντρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του κόσμου ή να γίνει κάτι σαν "Κήπος του Επίκουρου", κοινωνία αλληλεγγύης, συνεργατικός χώρος κοινωνιστικής δημιουργίας, διασκέδασης, ψυχαγωγίας και παιδείας μακροχρόνιας, αντιεξουσιαστικού ανθρωπισμού, επανάστασης ειρηνικής, αγάπης και φιλίας, μέχρι τον μακρινό "αυτεξούσιο βίο" που όλοι θα είναι δημιουργοί, ηθοποιοί και θεατές του δράματος της ζωής τους (που άλλοι τώρα γράφουνε για μας χωρίς εμάς) να ζουν τη Νιρβάνα ειρήνης ηδονής, πέρα από κάθε βαρβαρότητα οδύνης πολέμου…”
Διαβάστε Επίσης
