Οι πρωταγωνιστές της κωμωδίας των Ρέππα - Παπαθανασίου "Για μια Ζωή" μιλούν στο "α"

Η νέα κωμωδία των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα "Για μια Ζωή" ενώνει στη σκηνή του θεάτρου Πειραιώς 131 έναν all star θίασο για να μοιραστεί μια ιστορία γεμάτη κωμικές καταστάσεις, ξεκαρδιστικές ατάκες, συγκινήσεις, έξυπνο χιούμορ και κοινωνικοπολιτικό σχόλιο, όπως άλλωστε μας έχει συνηθίσει το συγγραφικό και σκηνοθετικό δίδυμο. Βρεθήκαμε backstage στη θεατρική στέγη των μεγάλων τους επιτυχιών και μιλήσαμε με τους ηθοποιούς Δανάη Παππά, Αλέξανδρο Αντωνόπουλο, Σάρα Γανωτή, Γιάννη Τσιμιτσέλη, με αφορμή την παράσταση. 

Με φόντο τη δεκαετία του ‘40 στο Αίγιο εξελίσσεται το έργο που αιχμαλωτίζει τις διαφορετικές πτυχές της ελληνικής κοινωνίας, ενώ πραγματεύεται την ιστορία της νεαρής Ζωής (Δανάη Παππά). Τρία χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της Γιάννη (Γιάννης Τσιμιτσέλης), ο οποίος σκοτώθηκε στο Αλβανικό μέτωπο σύμφωνα με χαρτί του Υπουργείου, αποφασίζει να παντρευτεί τον Στράτο (Μιχάλης Μιχαλακίδης), έναν νεαρό χωροφύλακα, με τον οποίο είναι τρελά ερωτευμένοι. Η Μαρίκα (Σάρα Γανωτή), η μητέρα της Ζωής, μένει μαζί της στο σπίτι του Γεράσιμου, του πεθερού της (Αλέξανδρος Αντωνόπουλος) και πατέρα του εκλιπόντος Γιάννη. Παρότι είναι "ξινός και ανάποδος", έχει προσκαλέσει το νέο ζευγάρι να συνεχίσει να μένει στο σπίτι του. Συχνά μπαινοβγαίνει και η γειτόνισσα Γαρυφαλλιά Ζάρλα (Μαρία Αντουλινάκη) που είναι παντρεμένη με έναν δωσίλογο, ενώ η κόρη της η Βούλα (Χριστίνα Μαθιουλάκη) είναι η πιο καλή φίλη της Ζωής. Καθώς βρίσκονται στην τελική ευθεία για το γάμο, εμφανίζεται ξαφνικά ο "χαμένος” Γιάννης. 
 

"Τη Ζωή την "βρίσκουν" συνεχώς τα γεγονότα και πελαγώνει στο πώς να τα διαχειριστεί”, τονίζει η Δανάη Παππά για την ηρωίδα της. "'Έτσι και με τον πρώτο της σύζυγο, τον Γιάννη, μόλις τον βλέπει μπροστά της δεν ξέρει τι να κάνει. Με την επιστροφή του αναποδογυρίζουν όλα στη ζωή της. Αυτό είναι και το ενδιαφέρον στο έργο γιατί υπάρχουν σκηνές που είναι πολύ πολύ κωμικές, και από την άλλη υπάρχουν άλλες που θα μπορούσαν με ευκολία να σταθούν σε ένα αμιγώς δραματικό έργο. Το πάντρεμα των διαφορετικών ποιοτήτων είναι που με ιντριγκάρει και εμένα σαν ηθοποιό". "Ο Γιάννης και η Ζωή ήταν παντρεμένοι έξι μήνες όταν τον καλεί το καθήκον στο μέτωπο. 'Όταν επιστρέφει μετά από δύο χρόνια που νόμιζαν όλοι ότι έχει πεθάνει, αρχίζει μία απίστευτη παρεξήγηση. Ο Γιάννης είναι κομμουνιστής και ο Στράτος, ο δεύτερος σύζυγος, είναι χωροφύλακας. Οπότε είναι τα δύο άκρα από άποψη πολιτικής ιδεολογίας. Ταυτόχρονα, όμως, κρύβουν και τον ίδιο το Στράτο γιατί είχε συγκαλύψει κάτι Εγγλέζους σε ένα σπίτι. Οπότε μας κυνηγάνε όλους. Η Ζωή κρύβει τον έναν άντρα στον υπόγειο και τον άλλον στη σοφίτα", συμπληρώνει ο Γιάννης Τσιμιτσέλης. "Είναι μία εξαιρετικά αστεία παράσταση, τόσο σε σχέση με τη συνθήκη όσο και με την ατάκα. Είναι μία ανάλαφρη κωμωδία σε κάνει και ξεχνιέσαι και σε μεταφέρει και λίγο πίσω στο χρόνο, αλλά ταυτόχρονα βγαίνοντας έξω νιώθεις πολύ καλύτερα”, συνεχίζει. "Είχα χρόνια να δω τόσο μεστό έργο. Μου θυμίζει το έργο των Ρέππα - Παπαθανασίου "Τα μωρά τα φέρνει ο πελαργός” με φόντο τη Θεσσαλονίκη του 1944, όπου είχα παίξει κι εγώ στο θέατρο πριν από είκοσι χρόνια". 

Τον Γεράσιμο, τον πεθερό της Ζωής και πατέρα του Γιάννη ερμηνεύει ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος. 'Όπως μας είπε "Είναι συμπέθερος με την κυρία Μαρίκα, την οποία δεν συμπαθεί. Τα αισθήματα είναι αμοιβαία αλλά είναι αναγκασμένοι λόγω των φοβερών συνθηκών του πολέμου -το έργο διαδραματίζεται με φόντο το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο από το 1940 μέχρι το 1943- να ζουν στο ίδιο σπίτι. Είναι ένας δύστροπος χαρακτήρας αλλά καλός άνθρωπος. Έχει πολλές υπέροχες σκηνές, συγκινητικές αλλά και πολύ πολύ κωμικές. Είναι μία πρόκληση για κάθε ηθοποιό να μετέρχεται πολλών μέσων να μπορέσει να στήσει ζωντανά αυτό το χαρακτήρα. Οι συγγραφείς ακόμα και όταν κάνουν κωμωδία αυθεντική, αναζητούν βαθύτερα νοήματα. Η περίφημη ταινία τους, το "Safe sex", είχε πολύ έντονο γέλιο όμως κατά βάθος ήταν πολύ μελαγχολική, γιατί έβλεπες ζευγάρια τα οποία είναι μάλλον σε κακή κατάσταση, μάλλον μοναχικοί άνθρωποι. Πάντα πίσω από τα αστεία κρύβονται σοβαρά νοήματα. Και στο έργο αυτό παρουσιάζεται η αρχή του Εμφυλίου πολέμου που κατέστρεψε την Ελλάδα. Υπάρχουν τέτοιες σκηνές μέσα στο έργο και οι δύο εκ των πρωταγωνιστών τυχαίνει να είναι ο ένας δεξιός και ο άλλος αριστερός. Οπότε αποτυπώνεται η φτώχεια, η διαφορά χαρακτήρων. Είναι ένα εξαιρετικό έργο". 
 

"Ερμηνεύω τη Μαρίκα, η οποία προσπαθεί να τακτοποιήσει την κόρη της και να μπορέσει να σηκώσει κεφάλι σε μια εποχή πολύ δύσκολη", μάς λέει η Σάρα Γανωτή. "Είναι μια γυναίκα πολύ καπάτσα, δραστήρια, δυναμική για την εποχή, με έναν συντηρισμό, όπως προστάζει η κοινωνία, και εργάζεται ως μοδίστρα. Με τις ανατροπές που υπάρχουν στη ζωή της κόρης της και κατά συνέπεια και στη δική της, προσπαθεί με κάθε τρόπο να βάλει τα πράγματα σε μία τάξη. Το "Για μια Ζωή" είναι ένα πολύ καλογραμμένο έργο, έχει στιγμές πάρα πολύ αστείες, αλλά επί της ουσίας, αν το βλέπαμε με ένα άλλο μάτι, είναι βαθιά δραματικό γιατί παρακολουθεί τον αγώνα αυτών των ανθρώπων την περίοδο της Κατοχής". 

Με ενθουσιασμό μίλησε η Δανάη Παππά για τη συνεργασία με το δίδυμο Μιχάλης Ρέππας - Θανάσης Παπαθανασίου: "Τι να πρωτοπώ για τους ανθρώπους αυτούς! Πάντα ήθελα να δουλέψουμε μαζί και τώρα που έγινε πραγματικότητα, ο θαυμασμός μου γι’ αυτούς πολλαπλασιάστηκε. Για τον Γιάννη Τσιμιτσέλη μετά από όλα αυτά τα χρόνια συνεργασίας μαζί τους το θέμα είναι οικογενειακό. "Επικοινωνούμε εξαιρετικά και συνεργαζόμαστε σε πολλούς τομείς. Και στην ταινία που έκανα, το "Κουραμπιέδες από χιόνι", έγραψαν το σενάριο μαζί με τους Αγνή και Χάρη Χιώτη. Για μένα είναι οι άνθρωποι που με έχουν μάθει πάνω απ’ όλα ήθος σε αυτό το χώρο και μετά μου έχουν δώσει πολύ μεγάλη αίσθηση ρυθμού και χιούμορ". Τι τραβάει όμως τον Γιάννη Τσιμιτσέλη στη γραφή τους; "Γράφουν έξυπνα και το σημαντικότερο πράγμα που κάνουν το οποίο μπορεί να ακούγεται απλό, είναι ότι ένας ηθοποιός μπορεί να αφηγηθεί την ιστορία εύκολα. Ούτε προσπαθούν να ωραιοποιήσουν καταστάσεις ούτε να εντυπωσιάσουν ούτε να δείξουν την εξυπνάδα και την ευφυΐα που διαθέτουν. Κάνουν κάτι απλό το οποίο στοχεύει και ακουμπάει σε πάρα πολύ κόσμο". "Το να δουλεύει κανείς με τον Θανάση και τον Μιχάλη είναι μία μεγάλη ευτυχία που την εύχομαι σε κάθε ηθοποιό, νέο και παλαιό. Είναι μία απόλαυση τα έργα τους και η συνεργασία μας", σημειώνει ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος, που επίσης μετρά πολλά χρόνια θητείας στο πλευρό τους. Δεν είναι καθόλου δήθεν, δεν είναι καθόλου κουλτουριάρηδες. Είναι άνθρωποι της ουσίας". 
 

Η Σάρα Γανωτή είχε συνεργαστεί ξανά μαζί τους στην ταινία "Αυστηρώς κατάλληλο", ως βοηθός σκηνοθέτη, και όπως λέει τώρα ξανασυναντήθηκαν σε μια εξίσου ωραία συγκυρία: "Τα παιδιά τα εκτιμώ για την πορεία τους για τη δουλειά που κάνουν εδώ και πόσα χρόνια στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Ειδικά την κωμωδία την ξέρουν πάρα πολύ καλά. Είναι αριστοτέχνες. Ο συνδυασμός του γέλιου και της συγκίνησης είναι που κάνει την κωμωδία τους απολαυστική. Η κωμωδία είναι πάρα πολύ δύσκολο είδος και όταν καταφέρνεις να κάνεις τον άλλον να γελάσει αβίαστα, είναι πολύ σημαντικό. Οι δυό τους το έχουν καταφέρει αυτό σε πάρα πολλές δουλειές τους". 

'Όσον αφορά τη στροφή προς το παρελθόν και τη νοσταλγία που βλέπουμε κυρίως ως χαρακτηριστικό στις τηλεοπτικές σειρές τα τελευταία χρόνια, η Δανάη Παππά σημειώνει: "Η σημερινή πραγματικότητα και καθημερινότητα έχει γίνει ανυπόφορη και δύσβατη, για τους περισσότερους ανθρώπους στην Ελλάδα. Όπότε ναι θεωρώ πως ειναι μια φυγή τα έργα εποχής, εφήμερη αν με ρωτάς. Προσπαθούμε να ξεφύγουμε από την ρουτίνα μας, βλέποντας μια ιστορία για το παρελθόν αλλά κάποια στιγμή θα χρειαστεί να κοιτάξουμε και το τώρα και να το αντιμετωπίσουμε". Με παρόμοιο τρόπο το βλέπει και ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: "Είναι και αυτό μία μόδα που θα περάσει. 'Όπως όλα στην Ελλάδα. Η αρχή έγινε με τις "Μέλισσες". Είναι υπερβολή, δεν αντέχει και η αγορά τόσα πολλά σίριαλ. Μα και στο θέατρο δεν συμβαίνει το ίδιο πράγμα; Είναι δυνατόν η Αθήνα των 5 εκατομμυρίων να ανταγωνιστεί και να συναγωνιστεί τη Νέα Υόρκη σε πληθώρα θεάτρων; Κάθε γωνιά έχει κι ένα θέατρο 20, 30, 40 θέσεων. Οι ηθοποιοί βγαίνουν κατά εκατοντάδες κάθε χρόνο από τις δραματικές σχολές και φυσικά απορροφούνται από αυτά τα πολύ μικρά θεατράκια με ποσοστό. Μπορεί να έχουμε και 1.500 παραστάσεις κάθε χρόνο. Δεν ξέρω πόσο μπορούμε να το αντέξουμε". "Γενικά υπάρχει και η τάση να μιμούμαστε. Δεν νομίζω ότι ξέρουμε τι είναι αυτό που θέλει ο κόσμος. Νομίζω ότι αν βρούμε τι θέλουμε εμείς, τότε μπορεί να δώσουμε κάτι που μπορεί να αφορά και τον κόσμο. Δηλαδή είναι δυνατόν να θέλει ο κόσμος να βλέπεις σειρές που να αφορούν σε περασμένες δεκαετίες; Έχει πολύ ενδιαφέρον να βλέπουμε τι έχει συμβεί στο παρελθόν, ποια είναι η θέση της γυναίκας π.χ., το ζήτημα είναι όμως να πατάμε σε αυτό και να ερχόμαστε στο σήμερα", συμπληρώνει η Σάρα Γανωτή.