Το "Καφενείο "Το επέκεινα" του Μιχάλη Σπέγγου συνεχίζεται για δεύτερη χρονιά

Το "Καφενείο "Το επέκεινα" του Μιχάλη Σπέγγου σε σκηνοθεσία του Στέλιου Καλαθά πρόκειται να παρουσιαστεί ξανά για δεύτερη χρονιά από τη θεατρική ομάδα "Γέφυρα" στο Από Μηχανής θέατρο (περιορισμένες παραστάσεις). Πρόκειται για ένα έργο σε τρεις πράξεις που προβληματίζεται για το... επέκεινα.

Άλλωστε, κάποιοι πιστεύουν ότι μεταθανάτια ζωή υπάρχει, ενώ κάποιοι πως όχι. Πολλοί έχουν περιγράψει επιθανάτιες εμπειρίες. Άνθρωποι που έχουν πέσει σε κώμα και "ξύπνησαν" μετά. Πήγαν, λέει, και ήρθαν. Πού, πότε και το; Μα πέρα από το πού, το πότε και το το, υπάρχει πάντα και ένα άλλο ερώτημα. Μετάνιωσαν για κάτι; Οι μεγάλες θρησκείες τονίζουν τη σημασία της μετάνοιας και της συγχώρεσης. Τη λυτρωτική τους σημασία. Και βέβαια αν δεχθούμε την έννοια της μετάνοιας, επακόλουθα θα πρέπει να αναρωτηθούμε για τον τρόπο. Και ας μην ξεχνάμε ότι μετάνοια σημαίνει πάντα αλλαγή. 

Λίγα λόγια για την υπόθεση

Η ζωή ενός ορεινού χωριού στη μέση του πουθενά, ταράσσεται ξαφνικά όταν ξεσπά αναπόφευκτη βία. Τέσσερις άντρες και μία γυναίκα. Ο τόπος σφίγγει τους πρωταγωνιστές σαν μέγγενη. Δημιουργεί ερωτικά, κοινωνικά, ηθικά, οικονομικά αδιέξοδο. Το έργο μιλάει για τη ζωή και το θάνατο. Προσπαθεί όμως να κάνει και ένα βήμα πέρα από αυτά. Σε αυτό που κάποιοι, φιλοσοφικά ίσως και μόνο, αποκαλούν επέκεινα, με στόχο την λυτρωτική σημασία που έχει η έννοια της μετάνοιας.

 

Κινούμενος στο πλαίσιο του θεάτρου του παραλόγου και αγγίζοντας τις παρυφές της κωμωδίας, το "Καφενείο "Το επέκεινα", μας συστήνει έναν δυστοπικό κόσμο και χρόνο που τελικά, ίσως να μην απέχει και πολύ από την πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Σ’ έναν κόσμο που αλλάζει διαρκώς ή σε έναν κόσμο που θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα αν πράτταμε ή σκεφτόμαστε αλλιώς. Τα παράδοξα πάθη, ο απαγορευμένος έρωτας, αλλά και τα καταπιεσμένα ήθη της εποχής, είναι κάποιες από τις αρχές και αξίες που εκθειάζονται περίτρανα σε αυτό τον χώρο με σαρκασμό και εντάσεις. Στον απόηχο του γέλιου, σε μια κοινωνία, στην οποία μένουμε να προβληματιζόμαστε για την επερχόμενη καταστροφή. Ή- ακόμα χειρότερα- για την καταστροφή που είναι ήδη εδώ. Σε έναν παράταιρο χωροχρόνο που όλο και δυσχερέστερα χαρακτηρίζεται βιώσιμος, ο κόσμος αλλάζει διαρκώς και η καθημερινή ζωή στο καφενείο ενός χωριού σηματοδοτεί το τέλος αλλά και μια νέα αρχή. 

Ο θίασος αποτελείται από τον Λεωνίδα Αργυρόπουλο, τον Γιώργο Ζώη, τον Μάνθο Καλαντζή, τον Κώστα Καραμουσάλη και την Μαργαρίτα Σάββα. Τα σκηνικά και τα κοστούμια επιμελήθηκε η Γιωργίνα Γερμανού, τον φωτισμό η Κατερίνα Μαραγκουδάκη, την κίνηση η Μαρίζα Τσίγκα και τη μουσική ο Σωτήρης Καναρέλης.