©Μάνος Ξυρουχάκης
"Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή" του Βαγγέλη Γέττου κάνει πρεμιέρα στο θέατρο Σταθμός στις 23 Σεπτεμβρίου. Η παράσταση έχει ως χαρακτήρα τον άντρα που έμεινε στην ιστορία ως ο άνθρωπος που το 1973 στην πίστα του λαϊκού κέντρου Νεράιδα της Αθήνας σκότωσε τρεις "για ένα ζεϊμπέκικο". Ο Κοεμτζής κάνει μια ευχή την ώρα που ξεψυχά: να του δοθεί η ευκαιρία να αφηγηθεί την ιστορία του για μια τελευταία φορά. Όχι σε δικαστές και αστυνομικούς αλλά σε καθημερινούς ανθρώπους. Τη σκηνοθεσία της παράστασης έχει αναλάβει ο Αλέξανδρος Νικόλαος Μπαλαμώτης, ο οποίος καθοδηγεί σκηνοθετικά τον Μάρκο Γέττο.
Το κοινό, μέσα από την αφήγηση του Κοεμτζή, προσκαλείται σε μια ανατρεπτική ανασκόπηση, όχι μόνο του φονικού και όσων ακολούθησαν, αλλά και όλης της τρικυμιώδους περιόδου στην οποία εκτυλίσσεται η ζωή του αντιήρωα: μεσοπόλεμος, κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος και κατοπινά ταραγμένα χρόνια, χούντα.
"Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή" είναι το μοναδικό μέχρι σήμερα θεατρικό έργο για την υπόθεση που συγκλόνισε την Ελλάδα. Γιατί αυτή η ιστορία έχει γίνει ταινία, τραγούδι και τώρα θεατρική παράσταση; Τι διαφορετικό έχει το έγκλημα του Κοεμτζή από σύγχρονους εγκληματίες, των οποίων οι πράξεις ξεχνιούνται τόσο γρήγορα; Ποια είναι η ιστορία της βίας ενός εγκλήματος; Είναι μόνο η στιγμή της αποτρόπαιας πράξης, ή μήπως συντελείται δεκαετίες νωρίτερα και πώς;
Το σκηνικό και τα κουστούμια επιμελήθηκε η Αλέγια Παπαγεωργίου, τη μουσική ο Δημήτρης Χατζηζήσης, τον φωτισμό ο Λάμπρος Παπούλιας και τη κίνηση ο Αυγουστίνος Κούμουλος.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Η τελευταία απολογία του Νίκου Κοεμτζή
Η ιστορία του Νίκου Κοεμτζή που το 1973 σκότωσε τρεις «για ένα ζεϊμπέκικο» στην πίστα του λαϊκού κέντρου «Νεράιδα», και των όσων επακολούθησαν του φονικού, εξελίσσεται παράλληλα με τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, ξεκινώντας από τον Μεσοπόλεμο, την Κατοχή και την Αντίσταση μέχρι τη χούντα. Ο αντιήρωας κάνει μια ευχή την ώρα που ξεψυχά: να του δοθεί η ευκαιρία να αφηγηθεί την ιστορία του για μια τελευταία φορά. Η παράσταση διερωτάται τι διαφορετικό έχει το έγκλημα του Κοεμτζή από τα σύγχρονα εγκλήματα που ξεχνιούνται τόσο γρήγορα, κι ακόμη αν ένα έγκλημα έχει να κάνει μόνο με τη στιγμή της αποτρόπαιας πράξης, ή αν συντελείται εδώ και δεκαετίες και με ποιο τρόπο.
