© Νίκος Παγωνάκης
"Φυσικά και ήταν ρίσκο, αλλά όλα στη ζωή ένα ρίσκο είναι” μου λέει ο Γιόελ Γούλφχαρτ (φωτό εξωφύλλου) όταν τον ρώτησα: "πώς είναι να ανοίγεις το πρώτο αγγλόφωνο θέατρο της Αθήνας;”. Το Theatre of the No, όπως ονομάζεται, άνοιξε από τον 71χρονο θεατρικό συγγραφέα τον περασμένο Απρίλιο και μέχρι τις 24 Ιουνίου θα φιλοξενεί το έργο του "The last lunch”. Το "α” ήταν εκεί για να το παρακολουθήσει, ενώ είχε την ευκαιρία να μιλήσει και με τον ιδρυτή του θεάτρου.
Σύμφωνα με το πρόγραμμα που μας δινόταν στην είσοδο, το "The last lunch” είναι μια μουσική "τραγωδία” σε πέντε πράξεις: "Βάπτιση”, "Μεταμόρφωση”, "Σταύρωση”, "Ανάσταση”, και "Ανάληψη”. Όπως γίνεται φανερό, καθεμιά από αυτές ισοδυναμεί με ένα από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Χριστού. "Αυτή είναι η φόρμα που βρήκα, ώστε να στηρίξω τις ιδέες που ήθελα να εκφράσω, ξεκινώντας από τη γέννηση και φτάνοντας στο νεκροταφείο”, θα μου εξηγήσει λίγο αργότερα.
Ακολουθώντας αυτό που είχα διαβάσει, ήρθα στο θέατρο νωρίτερα, ώστε να συνομιλήσω με τους ανθρώπους του αλλά και τους υπόλοιπους θεατές. Στόχος αυτής της σκέψης, όπως και της συζήτησης που τυπικά ακολουθεί τις παραστάσεις του "The last lunch”, είναι η δημιουργία μιας τοπικής και παράλληλα πολυπολιτισμικής κοινότητας. Και, πράγματι, στην πλατεία (η οποία αποτελούνταν από τραπεζάκια και καρέκλες σε στυλ bar theatre) εντόπισα ένα κράμα γλωσσών (ελληνικά, γαλλικά, αγγλικά), καταγωγών αλλά και ηλικιών.
Όσον αφορά το ίδιο το έργο, πρόκειται ουσιαστικά για ένα τρελό (σε υπερβολικό βαθμό κάτι φορές) μιξ από σκέψεις για τη ζωή και τις φιλοδοξίες, το γήρας και τον θάνατο, αλλά και το ερωτικό σκίρτημα και τη συζυγική γκρίνια. Στη σκηνή υπήρχε πάντοτε το τραπέζι αυτού του δείπνου που συγκέντρωνε τους χαρακτήρες, τα ονόματα των οποίων παρέπεμπαν σε βιβλικά πρόσωπα. Στα ατού της παράστασης συγκαταλέγονται τα χιουμοριστικά τραγούδια, η αλληλεπίδραση με το κοινό (η οποία έφτασε, βέβαια, έως την αμηχανία) αλλά και… ο νεκροθάφτης που αναφωνούσε "business” κάθε φορά που ένας χαρακτήρας πέθαινε.
Όπως μας είπε ο Γούλφχαρτ, το έργο αυτό γράφτηκε, όπως όλες οι δουλειές του, σε ένα απομονωμένο μέρος μετά από μια περίοδο συλλογής ιδεών. Στην προκειμένη το μέρος αυτό ήταν σε ένα δωμάτιο στην… Ουγκάντα. Ναι, ο ιδρυτής του Theatre of the No είναι ένας πολυταξιδεμένος άνθρωπος, έχοντας ταξιδέψει σε 150 χώρες. Μάλιστα, σε μία από αυτές, στις ΗΠΑ, είχε ήδη ένα άλλο θέατρο. Τι κάνει λοιπόν ένας world traveler σε μια σκηνή λίγο πιο πάνω από την πλατεία Βάθη;
"Όταν ήρθα στην Ελλάδα, ήξερα ότι θέλω να μείνω εδώ. Είχε γίνει κουραστικό πια το να ταξιδεύω”, μου είπε ο Γιόελ, συμπληρώνοντας χιουμοριστικά: "Κι επειδή εγώ δεν μιλάω ελληνικά, σκέφτηκα να φτιάξω εδώ ένα θέατρο αγγλόφωνο, γιατί θα ήταν πιο γρήγορο από το να τα μάθω!”. Στη συνέχεια της κουβέντας μας, ο Γιόελ μου μίλησε και για τα μουσικά πρότζεκτ του χώρου (στα οποία περιλαμβάνονται jazz και όπερα) αλλά και το έντονο ενδιαφέρον του στο να αναδείξει νέους συγγραφείς. Το τελευταίο, όμως, που μου έμεινε χαρακτηριστικά από τη συζήτησή μας ήταν ο μη κερδοσκοπικός χαρακτήρας του θεάτρου. Αυτός εξασφαλίζει ότι τα έσοδα που ξεπερνούν τα έξοδα λειτουργίας πηγαίνουν στους ηθοποιούς -έναν κλάδο στον οποίο "δεν αναγνωρίζεται χρηματικά η μεγάλη του αξία”, όπως παραδέχτηκε ο ιδρυτής του Theatre of the No, το οποίο φιλοδοξεί να εδραιωθεί ως ένα καλλιτεχνικό στέκι της Αθήνας.
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
The last lunch
Μια σουρεαλιστική, New Age αγγλόφωνη φαρσοκωμωδία που αναδεικνύει τις ζωές που ελπίζουμε και προσποιούμαστε ότι ζούμε. Σε έναν κόσμο όπου ο Ιησούς εμφανίζεται για να μας διδάξει την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά αντιμετωπίζει την αδιαφορία και τον εγωισμό των ανθρώπων, η παράσταση αποτυπώνει με χιούμορ και βαθιά σημασία τα διλήμματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Στο «τραπέζι» του έργου έρχεται ο Ιησούς για να διδάξει την ανιδιοτελή αγάπη, αλλά οι άνθρωποι τον βαπτίζουν σε έναν κουβά σφουγγαρίσματος, αρνούνται να αγαπήσουν, προσεύχονται μόνο με εγωιστικά κίνητρα, τους ενδιαφέρει μόνο το χρήμα, το σεξ και η προσωπική επιτυχία. Γι’ αυτό και Εκείνος αποφασίζει να περάσει τη ζωή του λύνοντας sudoku και ούτε λόγος για «Δευτέρα Παρουσία».
