"Όταν πέθανα": Λάκης Λαζόπουλος κι Ελισάβετ Κωνσταντινίδου μιλούν για τη νέα κωμωδία... απ' το υπερπέραν!

Λάκη Λαζόπουλε, ποια ήταν η έμπνευσή σας για να γράψετε το "Όταν πέθανα";
Καταρχάς, η περιπέτεια που πέρασα μετά το δεύτερο εμβόλιο. Τότε ήταν μια περίοδος όπου όποιος μιλούσε ήταν καταδικασμένος να λέει κάτι και αυτό να του χρεώνεται "σε διαφορετική τιμή" απ’ ό,τι το είπε. Ο δεύτερος λόγος ήταν ότι από πολύ μικρός έβλεπα το ίδιο όνειρο, ότι είχα πεθάνει, με πήγαιναν στην εκκλησία κι εκεί σηκωνόμουν από το φέρετρο κι έκανα σόου. Και, τέλος, επειδή πιστεύω ότι, αν ο δημιουργός του ανθρώπου του έδινε να ζήσει λίγο από το θάνατό του, θα μπορούσε να καταλάβει όσα δεν κατάλαβε σε ολόκληρη τη ζωή του.

Και εσάς, κα Κωνσταντινίδου, τι σας έκανε να πείτε το "ναι" σε αυτή την κωμωδία;
Νομίζω ο κύριος λόγος ήταν ο Λάκης. Από κοινού και με όλο το θίασο, ευελπιστούμε να κάνουμε το κοινό να γελάσει και να ξεχαστεί· το έχει ανάγκη.

Πώς εξηγείτε, όμως, ότι θέατρα και τηλεοράσεις κατακλύζονται από δράματα;
Ελ.Κ.: Επειδή είναι λίγο δυσάρεστες οι καταστάσεις που ζούμε γενικώς, νομίζω ότι ο κόσμος συντονίζεται στη δυστυχία και στο αίσθημα ότι "δεν το περνάω μόνο εγώ".

"Δεν μπορείς να σηκώσεις τη Ρένα Βλαχοπούλου για να ζητήσει συγγνώμη από τη Σούζη. Πρέπει να κοιτάξουμε στο μέλλον"
-Λάκης Λαζόπουλος

Μιλήστε μας, λοιπόν, για τη συνεργασία σας.
Λ.Λ.: Όταν κάνουμε πρόβα είμαι σαν καθρέφτης της Ελισάβετ κι εκείνη δικός μου. Κάνω μια παύση κι απαντάει ωραία, συνεχίζω εγώ κι εκείνη βρίσκει τον τρόπο να ακολουθήσει. Είναι πολύ ωραία η "μάχη" με έναν ταλαντούχο άνθρωπο, σε οποιαδήποτε στιγμή της ζωής σου κι αν σου τύχει. Αλλάζει όλη η σκηνή και το χαίρομαι πολύ.

Ελ.Κ.: Εγώ είμαι σίγουρη ότι αυτή η συγκεκριμένη στιγμή που συναντηθήκαμε με τον Λάκη είναι πολύ καλή. Είμαστε και οι δύο σε μια φάση μαλακώματος της ψυχής μας. Είμαι κι εγώ λοιπόν χαρούμενη που συνεργάζομαι μαζί του, γιατί είναι μια ιδιαίτερα έξυπνη και ευαίσθητη προσωπικότητα.

Βρισκόμαστε στο "Βέμπο", το θέατρο από όπου ξεκινήσατε κ. Λαζόπουλε. Κοιτώντας πίσω, υπάρχει κάτι για το οποίο είστε υπερήφανος;
Δεν υπάρχει κανένας που να μην είναι περήφανος για κάτι στη χώρα αυτή... Είναι πολύ εύκολο να πάρεις μια σημαία και να περπατάς και οι Έλληνες το ’χουν αυτό. Αυτό που πιστεύω ότι κράτησα σε όλη τη διαδρομή μου είναι ότι δεν υποχωρώ, όταν θεωρώ –έστω και λανθασμένα– ότι έχω δίκιο.

"Από κοινού και με όλο το θίασο, ευελπιστούμε να κάνουμε το κοινό να γελάσει και να ξεχαστεί· το έχει ανάγκη"
-Ελισάβετ Κωνσταντινίδου

Η νέα γενιά σάς γνώρισε μέσα από το "Αλ Τσαντίρι". Θα ξανακάνατε μια τέτοια εκπομπή (ή μια οποιαδήποτε άλλη παραγωγή) στην τηλεόραση;
Κάθε εποχή είναι διαφορετική. Αυτό που χρειάζεται είναι να μπορέσεις να βρεις την αλήθεια της. Αν κατάφερνα να την έχω, τότε θα είχα τη διάθεση να την εκφράσω, όπως την έχω προσλάβει συναναστρεφόμενος με αυτήν τη γενιά που έχει αφεθεί ερείπιο, ειδικά με τη μετανάστευση. Πιθανώς θα γυρνούσα και με μια σειρά. Επιπλέον, μιλώντας για μελλοντικά σχέδια, θα ήθελα να αποκαλύψω ότι με τον Διονύση Ατζαράκη, που παίζει στην παράσταση δίνοντας το στίγμα της σύγχρονης κωμωδίας, και τον Δημήτρη Χριστοφορίδη αποφασίσαμε να πάμε διεθνή περιοδεία με το stand up που κάναμε μαζί.

Πιστεύετε ότι η σύγχρονη κωμωδία πατά σε ένα ναρκοπέδιο από "μη" ή μήπως τελικά αυτές οι απαγορεύσεις διορθώνουν παλιότερες "ασυδοσίες" της;
Λ.Λ.: Για τώρα, η αλήθεια βρίσκεται στη μέση. Δεν ξέρω σε ποια άκρη θα πάει. Σίγουρα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι ασυδοσίας του παρελθόντος έπρεπε να διορθωθεί. Διακρίνω, ωστόσο, μια "υστερικο-ποίηση" αυτού του αιτήματος. Δεν μπορείς να σηκώσεις τη Ρένα Βλαχοπούλου για να ζητήσει συγνώμη από τη Σούζη. Πρέπει να κοιτάξουμε στο μέλλον.