© Χριστίνα Φυλακτοπούλου
Από πού σε ξέρω και πού αλλού σε βρίσκω;
Α δεν ξέρω. Με ξέρεις; Εκτός από την "Εποχή του κυνηγιού" της Σοφίας Γουργουλιάννη, στην παιδική παράσταση που σκηνοθετώ φέτος, "Το σκοτάδι είναι πράσινο", και στο σπίτι με τον 5 μηνών Ιάσονα, ετοιμάζοντας παρέα νέα πρότζεκτ…
Πες μου κάτι για το θέατρο.
Είναι ό, τι χρειαζόμαστε στους χαλεπούς αυτούς καιρούς: Λίγη μαγεία βρε παιδιά…
Το μικρόβιο της υποκριτικής, της σκηνοθεσίας και της συγγραφής σου μπήκε…
Από μικρή, όταν έψαχνα τρόπους να εκφραστώ και τα λόγια δεν ήταν αρκετά.
Πότε και πώς ήρθε στα χέρια σου η "Εποχή του κυνηγιού";
Το 2022 που συνεργαζόμασταν στην παράσταση "Ορλάντο", στην οποία έπαιζα, η Σοφία μου έδωσε να διαβάσω το έργο της. Ενθουσιάστηκα από την πρώτη στιγμή και έκτοτε ψάχναμε τρόπο να γίνει αυτή η παράσταση πραγματικότητα. Και ιδού!
Οι ηρωίδες εκπροσωπούν τρεις διαφορετικές περιπτώσεις γυναικών που βιώνουν τις επιπτώσεις της πατριαρχίας και των έμφυλων στερεοτύπων;
Θα έλεγα ότι εκπροσωπούν τα ίδια τα στερεότυπα, όχι μεμονωμένες περιπτώσεις γυναικών. Η στρίπερ ως η σεξουαλικότητα που άλλοτε πρέπει να μένει κρυμμένη και άλλοτε εμπορευματοποιείται, η μάνα, ως ο βαρυσήμαντος αυτός ρόλος που σύμφωνα με τα στερεότυπα θέλουν να αφήνει στο περιθώριο την ίδια της την ταυτότητα και η αλλεργική, ως η σωματοποίηση όλων των κοινωνικών αγκυλώσεων που καταπιέζουν τη γυναίκα του σήμερα. Με άλλα λόγια, για μένα, οι τρεις αυτοί χαρακτήρες είναι όλες οι γυναίκες. Από εκεί και πέρα, οι θεατές δεν οφείλουν να κατανοήσουν τίποτα από τα παραπάνω. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να νιώσουν. Ή και να προβληματιστούν.
Ποιος είναι ο ρόλος του μυστηριώδη άντρα στο έργο; Είναι εκείνος που τις έχει εγκλωβίσει;
Αυτό δεν μπορώ να σας το αποκαλύψω, δυστυχώς. Μένει να το δείτε. Ας πούμε ότι είναι κάτι περισσότερο από απλός παρατηρητής…
Πρόκειται για μια αλληγορία;
Το έργο είναι σουρεαλιστικό, οπότε στην κατασκευή του βρίθει αλληγοριών. Αλλά δεν εμπεριέχει και ο ίδιος ο σουρεαλισμός, τελικά, την ίδια την πραγματικότητα;
Η δική σου εμπειρία ως γυναίκα αλλά και καλλιτέχνις είναι…
Ότι χρειάζεται πολλή προσπάθεια απ’ όλους μας για να ξεπεραστούν τα έμφυλα στερεότυπα, που βρίσκονται σε μια επικίνδυνη, υποβόσκουσα μορφή αυτή τη στιγμή. Προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν αλλά είναι πανταχού παρόντα.
Σε κοινωνικό επίπεδο σε τρομάζει...
Η αδιαφορία του ενός ανθρώπου για τον άλλον. Η ευκολία με την οποία τοποθετείται η ανάγκη του ενός πάνω από τις ανάγκες των άλλων.
Η φιλοσοφία σου είναι...
Ότι η τέχνη είναι κοινωνική παρέμβαση.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι αυτό θα ήταν...
Η ανελευθερία. Όπου η "γνώμη" είναι μαζικής προέλευσης και κατανάλωσης.
Πες μου κάτι off the record…
Παλεύω να υπάρξω ανάμεσα στους ρόλους μου: ως νέα μαμά, ως σύντροφος, ως καλλιτέχνις, ως επαγγελματίας, ως κόρη, ως αδερφή κ.ο.κ. Και δεν τα καταφέρνω πάντα. Και ενώ αν μου το έλεγε κάποιος θα του έλεγα "είναι οκ να μην τα καταφέρνεις", στην πραγματικότητα είναι φορές που νιώθεις απλώς… ανεπαρκής. Και γι’ αυτό το λόγο, αυτή την περίοδο, βρίσκω τον εαυτό μου περισσότερο από ποτέ στην "Εποχή του κυνηγιού".
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Το σκοτάδι είναι πράσινο
Ο Τάκης ο Ανακυκλωτάκης και η Μίνα η Εξοικονομίνα μπαίνουν σε περιπέτειες, όταν το Μ.Ε.Τ.Ρ.Ο., δηλαδή το Μηχάνημα Εκτίμησης Της Ρύπανσης Όλων, ξεκινά τη λειτουργία του. Αντιμέτωποι με τον κύριο Σπαταλόπουλο και τον Πύρρο τον Εμπρηστίδη, το περιβάλλον και η ζωή τους είναι στα όρια της απόλυτης καταστροφής. Πώς θα ξεπεράσουν, άραγε, τις δυσκολίες; Μήπως, τελικά, το κλειδί είναι τα παιδιά; Η Ταξιθέτρια που ονειρευόταν πάντα να γίνει τσιχλόφουσκα οδηγεί τους θεατές σε μια διαδραστική θεατρική παράσταση με τρεις ηθοποιούς, σε ένα ταξίδι εξεύρεσης λύσεων, με τη βοήθεια φωτοβολταϊκών, ανεμογεννητριών, κινητών και, φυσικά, των μικρών θεατών.
Η εποχή του κυνηγιού
Μια στρίπερ, σύμβολο σεξουαλικότητας, αλλά και θύμα της κοινωνικής σκληρότητας απέναντι στο γυναικείο σώμα, μια μάνα εγκλωβισμένη στον ρόλο της ως καλή μητέρα και μια αλλεργική που συμβιώνει με δεκάδες σωματοποιημένες κοινωνικές αγκυλώσεις, βρίσκονται παγιδευμένες σε ένα συρματόπλεγμα στη μέση του δάσους, όπου ένας άντρας τις παρακολουθεί. Δεν γνωρίζουν πώς και γιατί βρέθηκαν εκεί και το ερώτημα είναι αν θα καταφέρουν να δραπετεύσουν, στο έργο που μιλάει για τα έμφυλα στερεότυπα, την πατριαρχία, τις θηλυκότητες, τη γυναικεία ταυτότητα και τους κοινωνικούς ρόλους.
