Αλίκη Δανέζη Knutsen: "Η Μήδεια είναι ένα έργο που μιλάει για την δύναμη της γυναίκας"

Στις 29 και 30 Σεπτεμβρίου θα παρουσιαστεί στην Κεντρική Σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, στο πλαίσιο του φεστιβάλ "Πειραιάς Artport III", η "Μήδεια" της Αλίκης Δανέζη Knutsen , που δίνει μία ροκ πνοή στο ομώνυμο έργο του Ευρυπίδη. Πρωταγωνίστριες της παράστασης είναι μια ομάδα κοριτσιών ηλικίας 10-14 ετών από την ομάδα "Εμείς Εμείς", τα οποία θα δώσουν με ζωντανή πανκ ροκ μουσική, τραγούδι και χορό μία διαφορετική δυναμική στο έργο. 

Πώς ξεκίνησε η ιδέα για το ανέβασμα της "Μήδειας” αποκλειστικά με έφηβα κορίτσια με τη συνοδεία πανκ ροκ μουσικής;
Πριν τρία χρόνια, ανεβάσαμε αυτήν την παράσταση στο Διεθνές Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος Κύπρου μετά από πρόσκληση του θεσμού. Η παράσταση ανέβηκε με επαγγελματίες ηθοποιούς. Λίγο καιρό μετά, η ιδέα να ξαναγίνει από την εφηβική θεατρική ομάδα μου, έμοιαζε σαν μια μεγάλη και ωραία πρόκληση. Ένιωσα ότι οι φωνές και οι παρουσίες των έφηβων κοριτσιών θα έδιναν στο κείμενο μία ακόμα διάσταση, μία ανεκτίμητη "φωνή” που προέρχεται από τα νεαρά κορίτσια, τις γυναίκες του αύριο.

Πρόκειται για διασκευή της τραγωδίας του Ευριπίδη; Σε ποιες θεματικές του εστιάζετε;
Το έργο παρουσιάζεται στην ολότητα του, δεν είναι διασκευασμένο με την έννοια αποσπασμάτων ή επιπρόσθετων κειμένων. Η παρέμβαση αφορά κυρίως το γεγονός ότι ο γυναικείος χορός του έργου, οι γυναίκες της Κορίνθου αλλά και η ίδια η Μήδεια, αποτελούν μέλη μιας πανκ ροκ μπάντας που παίζει και τραγουδάει ζωντανά επί σκηνής. Η "Μήδεια" είναι ένα έργο που μιλάει για την δύναμη της γυναίκας και θέτει ερωτηματικά σε σχέση με την κοινωνία. Στην δική μας ανάγνωση η Μήδεια δεν είναι μια φόνισσα παιδιών, ο "φόνος” των αγοριών της είναι μια συμβολική πράξη που φωτίζει και αναδεικνύει την ανάγκη μας να αποδομήσουμε και να δούμε εκ νέου την κοινωνία μας με ένα βλέμμα πιο δίκαιης και ίσης αντιμετώπισης προς τις γυναίκες και όχι μόνο.

Ποιος είναι ο ρόλος των τραγουδιών και της μουσικής στην παράσταση και γιατί επιλέξατε αυτό το είδος μουσικής;
Τα τραγούδια συνιστούν κυρίως τα μελωδικά μέρη της τραγωδίας αλλά συμπληρώνουν και άλλα σημεία των επεισοδίων. Η Μήδεια καλεί τις γυναίκες της Κορίνθου να την βοηθήσουν και να την στηρίξουν σε μια επαναστατική, σχεδόν άναρχη προσπάθεια να ανατρέψει το κατεστημένο και να τιμωρήσει τους άδικους. Το πανκ μοιάζει να ταιριάζει απόλυτα, μιας και είναι, ως ρεύμα και ως μουσική συνυφασμένο με την αμφισβήτηση των κατεστημένων. Ταίριαξε τέλεια και στα έφηβα κορίτσια, μιας και τους δίνει μια δύναμη και μια πυγμή, αντάξια της φύσης και των ικανοτήτων τους. 

Το έργο απευθύνεται εξίσου σε μικρούς και μεγάλους θεατές;
Η παράσταση απευθύνεται τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους. Υπάρχει μια τεράστια δύναμη στο να ακούγονται τα λόγια των αρχαίων κειμένων από νέους ανθρώπους.

Υπήρξε πρόκληση για τα έφηβα κορίτσια που συμμετέχουν η πρόσληψη του έργου, δεδομένου ότι είναι οι γυναίκες του αύριο που ακόμα βρίσκονται σε μια ηλικία διαμόρφωσης;
Η πρόκληση ήταν μεγάλη, τόσο στο νοηματικό όσο και στο ερμηνευτικό επίπεδο. Δουλέψαμε πολύ και τα κορίτσια ξεπέρασαν τον εαυτό τους με κάθε τρόπο. Είναι όλες τους υπέροχες! Είναι αρκετά σημαντικό ότι έφηβοι και παιδιά έρχονται σε επαφή με αυτά τα κείμενα και με τέτοιες θεματικές και τους δίνεται η δυνατότητα, μέσα από χαρακτήρες και ιστορίες να προβληματιστούν και να κατανοήσουν έννοιες και καταστάσεις. Η παράσταση είναι ένα έναυσμα να δουν και να αναμετρηθούν με τις δυνατότητες και την δυναμική τους.

Θα χαρακτηρίζατε την παράσταση ως ένα φεμινιστικό σχόλιο;
Θα μου επιτρέψετε να σας απαντήσω με ένα από τα αγαπημένα που αποσπάσματα του έργου… Ανάποδα στραφείτε ποταμοί, τα ιερά νερά ν ‘ανηφορίσουν στην πηγή τους! Δίκιο και τάξη πια αντιστρέφονται! Άναντρος τώρα των σερνικών ο δόλος, και των θεών την πίστη καταλύει! Ένδοξος τώρα της ζωής μου ο σκοπός! Για με ο Διθύραμβος για μένα ο Αίνος! Τώρα τιμή στων γυναικών το γένος!

Βλέπετε να υπάρχει ενδιαφέρον από τον νεαρό πληθυσμό για το αρχαίο θέατρο και το θέατρο γενικότερα;
Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε να φέρουμε σε επαφή τους νέους με τα αρχαία κείμενα που παραμένουν ανεξάντλητα μέσα στον χρόνο και ως δείγματα αλάνθαστης αφήγησης, επίκαιρα πάντα στην ανθρώπινη εμπειρία και την ανθρώπινη φύση.