© Marc Domage
"The dancing public"
Μια συναρπαστική βιωματική εμπειρία υπόσχεται η Δανή χορεύτρια και χορογράφος Μέτε Ίνγκβαρτσεν, που επανέρχεται στην Ελλάδα και στο Φεστιβάλ μετά τις ερεθιστικές "69 στάσεις" (2017), όπου βρήκε τον τρόπο να μιλήσει για τη σεξουαλικότητα, διαταράσσοντας την ηδονοβλεπτική κουλτούρα του βλέμματος. Αυτή τη φορά θα την απολαύσουμε μόνη επί σκηνής σε ένα εκρηκτικό σόλο με το οποίο διερωτάται αν η τέχνη του χορού μπορεί να αποδειχτεί μεταμορφωτική στο συλλογικό σώμα του κοινού, ώστε να γκρεμίσει την κοινωνική απομόνωση και τη σωματική ακινησία που επέβαλε η πανδημία. Η έμπνευσή της αντλείται από ιστορικά φαινόμενα που έχουν καταγραφεί ως "χορευτικές μανίες" και στη σκηνή η σωματική της παρουσία θα "συνομιλήσει" με στίχους που διατρέχουν την ιστορία τέτοιων αφηγήσεων. Απώτερος στόχος της Ίνγκβαρτσεν είναι να συμπαρασύρει και να εμπλέξει τους θεατές σε μια καθολική εμπειρία, σ’ ένα συλλογικό καλλιτεχνικό βίωμα που θα ξεπεράσει τα όρια ενός αποστασιοποιημένου θεάματος. (17-18/6)
![Λυγμός (Καημός) [Das Weinen (Das Wähnen)]](https://www.athinorama.gr/Content/ImagesDatabase/4e/4ecad38e9617462fb65ab0f6d32b059e.jpg?v=1&maxwidth=650&)
"Λυγμός (Καημός)" / Das Weinen (Das Wähnen)
Έχουμε ξαναδεί στην Αθήνα παραστάσεις του Κριστόφ Μαρτάλερ, ενός δημιουργού με έντονα προσωπικό ύφος, τον οποίο, όχι τυχαία, άλλοι λατρεύουν κι άλλοι "μισούν". Πρωτεργάτης της αποδόμησης και λάτρης του έντονου σαρκασμού, ο Ελβετός σκηνοθέτης απογυμνώνει, με σαδιστική χαρά, τη δυτική πραγματικότητα: τον καπιταλισμό, τον καταναλωτισμό, τις μικροαστικές αντιλήψεις. Στην Πειραιώς 260 έρχεται με μια παράσταση που βασίζεται στα ντανταϊστικής υφής κείμενα του συμπατριώτη του Ντίτερ Ροτ και διαδραματίζεται στον αποστειρωμένο χώρο ενός φαρμακείου μεταξύ των πέντε γυναικών υπαλλήλων και του μοναδικού πελάτη. Επιστρατεύοντας τα γνώριμα συστατικά του θεάτρου του (έντονη μουσική παρουσία, ειρωνεία, διαστολή του σκηνικού χρόνου), ο Μαρτάλερ μοιάζει να βλέπει τη ζωή ως έναν κατακλυσμό από ανεπιθύμητες παρενέργειες από τις οποίες είναι αδύνατο να απαλλαχθούμε. (19-20/6)
"Τυφλός δρομέας" / Blind runner
Έναν σκηνικό στοχασμό πάνω στη σύγχρονη ιρανική κοινωνία προσφέρει ο Αμίρ Ρεζά Κουεστανί, με μια παράσταση που βασίστηκε σε αληθινή ιστορία: ένα ζευγάρι προπονούνταν καθημερινά στο τρέξιμο, προκειμένου να καταφέρουν να διασχίσουν τα 27 χιλιόμετρα της σήραγγας της Μάγχης μέσα στις πέντε ώρες που μεσολαβούν ανάμεσα στο τελευταίο βραδινό τρένο και την αναχώρηση του πρώτου πρωινού, και να φτάσουν στην Αγγλία. Το εγχείρημά τους διακόπηκε από τη σύλληψη και φυλάκιση της γυναίκας, όμως το ζευγάρι συνέχισε να τρέχει κάθε βράδυ πλάι στον τοίχο της φυλακής, ο καθένας από τη δική του πλευρά. Ο Ιρανός δημιουργός, που προσεγγίζει τα πολιτικά ζητήματα με ποιητική και συμβολική γλώσσα, δημιουργεί μια παράσταση για έναν άνδρα και μία γυναίκα ηθοποιό, οι οποίοι συντονίζονται σε έναν λεκτικό μηχανισμό ακριβείας όπου οι διάλογοι και οι εσωτερικοί μονόλογοι συμπλέουν με τα έργα της κλασικής ιρανικής ποίησης. (20-21/6)
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
The dancing public
Η Δανή χορεύτρια και χορογράφος Μέτε Ίνγκβαρτσεν επιστρέφει στο Φεστιβάλ και αξιοποιώντας ιστορικά φαινόμενα «χορευτικής μανίας», επιχειρεί να μεταμορφώσει το συλλογικό σώμα του κοινού και να γκρεμίσει την κοινωνική απομόνωση και τη σωματική ακινησία που επέβαλε η πανδημία, με ένα εκρηκτικό σόλο-εμπειρία που ισορροπεί μεταξύ συναυλίας και πάρτι. Συμπαρασύρει τους θεατές, κινείται ανάμεσά τους, χορεύει μαζί τους παραδίδοντας ένα συλλογικό καλλιτεχνικό βίωμα που επιβεβαιώνει την υπόσχεση της φράσης «Tonight is for dancing, tonight we’ll be dancing».
Das Weinen (Das Wähnen)
Ο παλιός γνώριμος του Φεστιβάλ και γνωστός στο ελληνικό κοινό αιρετικός Ελβετός σκηνοθέτης βασίζεται σε κείμενα του «ανορθόδοξου» εικαστικού Ντίτερ Ροτ και δημιουργεί μια παράσταση με φόντο τον αποστειρωμένο χώρο ενός φαρμακείου. Πέντε γυναίκες υπάλληλοι ενός φαρμακείου αναλογίζονται πάνω στην παροδικότητα των πραγμάτων. Ο μοναδικός πελάτης (ο μόνος ανδρικός χαρακτήρας της παράστασης) μονολογεί για τη δυσκαταποσία που τον ταλαιπωρεί, όμως δεν του δίνουν και πολλή σημασία. Η θεραπεία που προτείνει ο Μαρτάλερ δεν βρίσκεται στα φάρμακα αλλά στα νεοντανταϊστικά κείμενα του Ροτ – τα οποία οι ηθοποιοί εκφέρουν με την ίδια εντυπωσιακή ακρίβεια με την οποία ψάλλουν τη «Lacrimosa» του Μότσαρτ. Όταν μία από τις υπαλλήλους διαβάζει τη μακροσκελή λίστα με τις παρενέργειες ενός φαρμάκου, καταλαβαίνουμε ότι ολόκληρη η ανθρώπινη ζωή είναι ένας κατακλυσμός από παρενέργειες από τις οποίες μοιάζει αδύνατο να απαλλαγούμε.
Blind runner
Η ιστορία της προπόνησης ενός άντρα και της πολιτικής κρατούμενης συζύγου του, ο καθένας από τη δική του πλευρά του τοίχου της φυλακής, είναι η αφετηρία προβληματισμού του σκηνοθέτη πάνω στη σύγχρονη ιρανική κοινωνία. Οι δυό τους ετοιμάζονταν να καλύψουν τα 27 χιλιόμετρα της Σήραγγας της Μάγχης τη μόνη στιγμή που θα ήταν αυτό εφικτό, στις πέντε ώρες που μεσολαβούν ανάμεσα στο τελευταίο βραδινό τρένο και την αναχώρηση του πρώτου πρωινού. Αλλά η προπόνησή τους διακόπηκε από τη σύλληψή της. Ο Ιρανός καλλιτέχνης προσεγγίζει μέσα από την παράσταση πολιτικά ζητήματα, όπως το προσφυγικό και η καταπίεση των γυναικών έχοντας κατακτήσει μια έντονα ποιητική και συμβολική γλώσσα.
