Βαλέρια Ισάεβα
Ο καθένας θα βρει κάτι από τον εαυτό του στο μιούζικαλ δωματίου "The Last Five Years" ένα από τα δημοφιλέστερα off-Μπρόντγουεϊ του βραβευμένου με τρία Τόνυ Αμερικανού συνθέτη Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, με πρωταγωνιστές δύο εικοσάρηδες Νεοϋορκέζους που βρίσκουν και χάνουν τον έρωτα στη διάρκεια μιας περιόδου πέντε χρόνων. Τι το ιδιαίτερο έχει το συγκεκριμένο μιούζικαλ που θα δούμε για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε μια φιλόδοξη παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής (5, 6, 7, 11, 12 και 13 Μαΐου), σε μουσική διεύθυνση του Μιχάλη Παπαπέτρου, μετάφραση και σκηνοθεσία του Δημήτρη Δημόπουλου και πρωταγωνιστές τους Βάσια Ζαχαροπούλου και Πάρη Παρασκευάδη; Ο Δημήτρης Δημόπουλος μας εξηγεί.
"Άκουσα το μιούζικαλ "The Last Five Years" όταν άρχισα να μελετώ την εργογραφία του Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν, έχοντας πρωτακούσει το έργο του "Parade", ένα σχεδόν οπερατικό θεματολογικά έργο που μιλά για τον φυλετικό και κοινωνικό ρατσισμό στον Αμερικάνικο Νότου στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι προσδοκίες μου για κάτι παρόμοιο διαψεύστηκαν όταν άκουσα το "The Last Five Years": ένα μιούζικαλ δύο ατόμων που μιλά για τον έρωτα, την προδοσία και μια σχέση που τελειώνει μού φάνηκε πολύ κοινότοπο και λίγο σε σχέση με τα υπόλοιπα έργα του. Άλλωστε και ο ίδιος λόγω της ενασχόλησής μου με το σταντ-απ είχα αναπτύξει ένα πολύ σκωπτικό φίλτρο να διυλίζω τα πάντα. Και από την πλευρά του μουσικού θεάτρου, γράφοντας τα λιμπρέτα για τις όπερες "Yasou Aida!", "AIRossini" και το "Λυκόφως των Χρεών", βυθιζόμουν όλο και περισσότερο στον κοινωνονικοπολιτικό σχολιασμό και τη σάτιρα.
Πιάνοντας λοιπόν ξανά το "The Last Five Years", έχοντας αναλάβει τη μετάφραση και τη σκηνοθεσία, έπρεπε να απεκδυθώ κάθε στοιχείο ειρωνείας και σχολιασμού και να βυθιστώ στον ανθρωπισμό και τον συναισθηματισμό του έργου. Και να ανακαλύψω πως το έργο δεν το χαρακτηρίζουν αυτά τα στοιχεία ως "-ισμοί", μα πως είναι βαθύτατα ανθρώπινο και συναισθηματικό. Όσο περισσότερο ασχολούμουν με την προετοιμασία της παράστασης, τόσο περισσότερο απομακρυνόμουν από τον σχολιασμό και την παρατήρηση, και ανακάλυπτα τα στοιχεία αυτά των δύο ηρώων που απέφευγα να παραδεχτώ για τον εαυτό μου.
Έχω κάνει υποχωρήσεις στις σχέσεις μου όπως η Κάθι, στερούμενος προσωπικό μου χώρο για τους άλλους; Ναι. Έχω υπάρξει χειριστικός στις σχέσεις μου όπως ο Τζέιμι; Ναι. Και καθώς ο Τζέισον Ρόμπερτ Μπράουν έχει γράψει αυτό το έργο χωρίς να κρίνει τους ήρωές του, έπρεπε και εγώ να καταφέρω να αντιμετωπίσω όλα τα προσωπικά βιώματα που μου ξυπνούσαν το κείμενο και η μουσική και να αποδεχτώ και να συγχωρέσω όσους είχα πληγώσει και με είχαν πληγώσει. Μόνο έτσι θα μπορούσα και εγώ να αποδώσω τα λόγια των ηρώων χωρίς να τους κρίνω και να σκηνοθετήσω τη Βάσια Ζαχαροπούλου και τον Πάρη Παρασκευάδη χωρίς να κρίνουμε τους ήρωες για τα πάθη και τα λάθη τους.
Τη δεύτερη μέρα των προβών μας στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ, με ρώτησε στο διάλειμμά μας ένας από τους ηχολήπτες μας που μόλις είχε δει ολοκληρωμένο το έργο: "τελικά είναι αυτός ένα καθίκι ή είναι και αυτή λίγο καταπιεστική;". Μια εύλογη απορία καθώς είδε την ιστορία της Κάθι και του Τζέιμι για πρώτη φορά. Εγώ, με την απόσταση που είχα πια από την πρώτη μου επαφή με τη σχέση τους, μπορούσα να του απαντήσω πια "έλα μωρέ, δύο εικοσάρηδες που ερωτεύτηκαν, πλήγωσαν ο ένας τον άλλον και χώρισαν είναι, το πιθανότερο είναι αν ξαναβρεθούν 10 χρόνια μετά να πουν ο ένας στον άλλον "πόσο νέοι ήμασταν” και να γελάσουν"".
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
The last five years
Το βραβευμένο και πολυμεταφρασμένο μιούζικαλ του Off-Broadway πραγματεύεται την νεοϋορκέζικη ιστορία ενός ασυνήθιστου έρωτα ανάμεσα σε δύο νεαρούς καλλιτέχνες από το πρώτο ραντεβού μέχρι το τελευταίο αντίο μέσα στη διάρκεια πέντε χρόνων. Πρόκειται για μια φιλόδοξη παραγωγή της Εναλλακτικής Σκηνής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που ζωντανεύει το μιούζικαλ δωματίου του βραβευμένου με τρία Τόνι Αμερικανού συνθέτη και ενός από τους σημαντικότερους δημιουργούς του είδους. Το χαρακτηριστικό του έργου είναι η αντισυμβατική δομή του καθώς οι δύο ήρωες, η Κάθι και ο Τζέιμι, αφηγούνται την ιστορία σε διαφορετική χρονολογική σειρά ο καθένας και η μόνη στιγμή που ουσιαστικά συναντιούνται είναι μόνο μια φορά, στον γάμο τους.
