Απόστολος Κουτσιανικούλης
Πού σε ξέρω;
Ενδεχομένως από το "Terror", τον "Εθνικό Ελληνορώσων", τα "Αξύριστα Πηγούνια", το "The Show" ή τα "Ματωμένα Χώματα".
Πού αλλού σε βρίσκω;
Σε δύο πολύ αγαπημένες δουλειές: Τον "Γάμο" του Μάριου Ποντίκα που παρουσιάζεται στο Επί Κολωνώ από την Ομάδα ΝΑΜΑ σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και καλλιτεχνική επιμέλεια Γιώργου Χατζηνικολάου και στον "Κωλόκαιρο" του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη στο θέατρο Τζένη Καρέζη. Όταν βγαίνω, πάω είτε στο "Αστάρι" στον Κεραμεικό που τα παιδιά εκεί είναι σαν οικογένεια, είτε στο "Τσιν Τσιν" για φιλοσοφική και μουσική ανάλυση με τον κολλητό μου τον Έκτορα.
Πες μου κάτι για θέατρο.
Το θέατρο σώζει ζωές.
Η παράσταση που σε συγκίνησε περισσότερο.
Το "Θερμοκήπιο" του Χάρολντ Πίντερ σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή. Μια ωδή στον ίδιο το θεατρικό κώδικα. Σωματοποιημένος λόγος σε μορφή παρτιτούρας, χειρουργική ακρίβεια στη σκηνοθεσία και ερμηνείες που κάνανε τα δόντια σου να τρίζουν. Όταν το είχα δει, τον βασικό χαρακτήρα ερμήνευε ο Παντελής Δεντάκης ο οποίος, σε μια ολοκληρωτική ερμηνεία, μας διακίνησε σε μια χωροχρονική δίνη παράνοιας, τάξης και χάους.
Το μικρόβιο της υποκριτικής μπήκε…
Μάλλον το μικρόβιο της υποκριτικής ενυπήρχε εν τη γενέσει. Από πολύ μικρή ηλικία ήμουν πολλοί άνθρωποι άλλοτε ως παιχνίδι και άλλοτε για αντιμετωπίσω τραύματα και καταστάσεις. Πάντα το να μπορώ να μετατραπώ σε κάτι άλλο/κάποιον άλλο ήταν σανίδα σωτηρίας για μένα.
Αυτό που σε γοήτευσε στο έργο "Γάμος" είναι…
Τοξική αρρενωπότητα, έμφυλη βία, ομοφοβία, έλλειψη παιδείας και συντηρητισμός. Όλο το οδοιπορικό της επώασης του νεοελληνικού πατριαρχικού καρκινώματος είναι εκεί. Ο Ποντίκας δε χαρίζει. Επιχειρεί κατάβαση στα άδυτα του νεοελληνικού μικρονοϊσμου και μας κρατάει αναμμένο το κερί σε μια ποιητική αλλά και ερεβώδη κατάβαση στην κόλασή του τίποτα.
Πες μου την αγαπημένη σου σκηνή.
Όταν το θύμα (κόρη) αντικρίζει το θύτη (πατέρα) και εκείνος μην αντέχοντας την αναμέτρηση στρέφει το βλέμμα. Φοβού τη δύναμη του αμνού δηλαδή…
Στη σύγχρονη κοινωνία σε τρομάζουν…
Τρομοκρατία, φασισμός, γυναικοκτονία, ομοφοβία, ξενοφοβία, αστυνομοκρατία, συναισθηματική αναπηρία, ιντερνετικός ναρκισσισμός και αποθέωση του τίποτα ως κάτι. Αν με αφήσεις μπορώ να γεμίσω τέσσερις σελίδες και πάλι δε θα χωρέσουν.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης είναι...
Ο εφησυχασμός. Η ψευδαίσθηση ότι πριν κάνεις έρευνα και μελετήσεις, ξέρεις τα πάντα. Το να νιώθεις σημαντικότερος από το έργο ή το χαρακτήρα που υποδύεσαι. Το να κουβαλάς στη σκηνή του εγώ σου και όχι το εγώ του ήρωα που ενσαρκώνεις. Σκάσε, δούλευε, διάβαζε και ψάχνε.
Αν μπορούσες να αλλάξεις κάτι αυτό θα ήταν…
Δεν ξέρω ακριβώς αλλά ΣΙΓΟΥΡΑ δε θα ήθελα σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση να ξαναβάψω γαλάζια τη θάλασσα.
Μιλάς off the record;
Το χειμώνα μου αρέσει να φοράω οικολογικές γούνες, να βλέπω NBA, είμαι οπαδός της Manchester United, να παίζω Playstation 5 και γουστάρω σε ανύποπτο χρόνο να μπουκάρω σε βιβλιοπωλεία και να ξοδεύω το μηνιάτικο δίχως έλεος. Α, και μου αρέσει να ζωγραφίζω Slymon με το φίλο μου τον Άγγελο και το φίλο του το Νικόλα.
Περισσότερες πληροφορίες
Κωλόκαιρος
Μια βροχερή ημέρα στο νυχτερινό κέντρο «Διυλιστήριο» στην Ελευσίνα, ο Σοφοκλής, πρώην ιδιοκτήτης του μαγαζιού, επιστρέφει μετά από πέντε χρόνια αδικαιολόγητης απουσίας και λίγες ώρες πριν από την κηδεία της μητέρας του, ντυμένος με γυναικεία ρούχα. Η απρόσμενη αυτή εμφάνιση προκαλεί αναστάτωση στους κοντινούς του ανθρώπους. Καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν αποκαλύπτονται και φανερώνουν τη σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν οι ήρωες του έργου, φέρνοντάς τους ενώπιον των ευθυνών και των φαντασμάτων τους. Ακροβατώντας ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα, αυτό το ρεαλιστικό έργο διερευνά τον κόσμο της νύχτας, έχοντας σασπένς, χιούμορ, άγριες συγκρούσεις και σκληρή γλώσσα.
Ο γάμος
Μια νεαρή κοπέλα βιάζεται και ό,τι ακολουθεί είναι οι αλλεπάλληλοι «βιασμοί» της από την οικογένεια, την κοινωνία, τους εκπροσώπους της δικαιοσύνης. Η ίδια βρίσκεται «καθηλωμένη» σε όλη τη διάρκεια του έργου, αμέτοχη και ανυπεράσπιστη, ενώ παρακολουθούμε όλους τους ανθρώπους γύρω της να έχουν λόγο και άποψη γι’ αυτό που της συνέβη και δικαιώματα πάνω στο σώμα της, που γίνεται ένα πεδίο συγκρούσεων. Η υποκρισία οδηγεί στη συμβιβαστική λύση του γάμου της με τον βιαστή της και την ίδια στην αυτοπυρπόληση. Τυλιγμένη ολόκληρη σε επιδέσμους λόγω των καθολικών εγκαυμάτων, παραμένει βουβή μέχρι τέλους στην αίθουσα δικαστηρίου, αρνούμενη να ενδώσει σε οποιαδήποτε συναινετική συμμετοχή της και γίνεται το τραγικό σύμβολο της αξιοπρέπειας απέναντι σε κάθε είδους βιασμό. Ο ρεαλισμός και το ντοκουμενταρίστικο ύφος συναγωνίζονται σε αυτήν τη σκηνική απόδοση του σημαντικού νεοελληνικού έργου, που εκθέτει χωρίς ωραιοποιήσεις την κακοποίηση που επιφυλάσσει η οικογένεια και η κοινωνία στα θύματα βιασμού.
