Ο σκηνοθέτης Μάνος Καρατζογιάννης με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή, έχοντας ως βασικό δραματουργικό εργαλείο τη μνήμη και την προφορική μαρτυρία συνθέτει το πρωτότυπο κείμενο του "Passport", που έχει σκοπό να μας θυμίσει τους δεσμούς μας με την προσφυγιά. Πέντε από τις πρωταγωνίστριες της παράστασης, οι οποίες κατάγονται από τόπους συνδεδεμένους με την προσφυγιά, η Μαρία Ζορμπά, η Ρομίνα Κατσικιάν, η Έλενα Μαρσίδου, η Αναστασία Μιροσνιτσένκο και η Ραφίκα Σαουίς μας μιλούν για την προσωπική τους σύνδεση με αυτό, το γεμάτο συγκίνηση, έργο που θα παιχτεί την Δευτέρα 20 Ιουνίου - Παγκόσμια ημέρα Προσφυγιάς στην Πλατεία Κοτζιά Δήμου Αθηναίων στις 20:00 και το Σάββατο 2 Ιουλίου, στο Φεστιβάλ Ρεματιάς – Χαλάνδρι, στις 20:00.

Μαρία Ζορμπά

Μια μνήμη μακρινή, θαμπή, αλλά ζεστή ακόμη μέσα στη σκόνη του χρόνου, μιας γιαγιάς που δεν γνώρισα πολύ καλά, αλλά οι πληροφορίες για τη ζωή και τις πληγές της έρχονταν τακτικά σκόρπιες από το  συγγενικό περιβάλλον. Η παράσταση με βοηθά να διώξω αυτή τη σκόνη του χρόνου, πάνω από τη μορφή και τη ζωή αυτής της γιαγιάς και να δω το μέγεθος του πόνου, της δύναμής της για ζωή, για επιβίωση, την επιθυμία για συγχώρεση και για μνήμη.
 

Ρομίνα Κατσικιάν

Είναι τιμή μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω έναν ρόλο για την καταγωγή μου. Το έργο αυτό αναφέρεται σε διάφορες καταστάσεις, κατά τη διάρκεια αλλά και μετά την Αρμενική γενοκτονία, τις οποίες έχω ακούσει από τις γιαγιάδες μου, επομένως, το "Passport" κατέληξε να είναι κάτι πολύ πιο προσωπικό για εμένα. Πρέπει να ομολογήσω ότι, όταν διάβασα το έργο και τον ρόλο που πρόκειται να παίξω, θεώρησα ηθική υποχρέωση να παίξω αυτόν τον συγκεκριμένο ρόλο, σε αυτό το συγκεκριμένο έργο, αυτή τη συγκεκριμένη εποχή.

Έλενα Μαρσίδου

Την πρώτη μέρα στην πρόβα γνωρίσαμε την Αναστασία. Η Αναστασία είναι από την Ουκρανία. Διάβαζε κι έκλαιγε και ζητούσε συγγνώμη για τα δάκρυά της. Δεν θα έπρεπε εκείνη να ζητά συγγνώμη. Δεν θέλω να συνηθίζω σε μια ακόμα είδηση για
την Μαριούπολη. Κι όμως με παίρνει η μπάλα. Γι’ αυτό και αυτή η συμμετοχή. Είμαστε καζάνι που βράζουμε, οφείλουμε κάτι, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, που λέει και ο ποιητής. Κι ας είναι κλισέ. Δεν πειράζει.

Αναστασία Μιροσνιτσένκο

Την ώρα που βομβαρδίζεται η πατρίδα μου, σκοτώνονται τα παιδιά, ισοπεδώνεται η
πόλη που γεννήθηκα και μεγάλωσα, ηχούν σειρήνες ενώνοντας με τις κραυγές των αγαπημένων μου προσώπων, καλούμαι με ψυχραιμία να δηλώσω την σκληρή πραγματικότητα, να αφυπνίσω τον κόσμο, να τους υπενθυμίσω πως η προσφυγιά είναι κάτι πολύ γνώριμο στους Έλληνες. Και επειδή η πληγή αιμορραγεί και ο πόνος είναι αβάσταχτος, για να διαχειριστώ τα συναισθήματα που βράζουν μέσα μου, χρειάζομαι τεράστια δύναμη. Όμως, τώρα όσο ποτέ, πρέπει να βρω την δύναμη και να ακουστεί η φωνή μου, η φωνή του πονεμένου λαού μου!

Ραφίκα Σαουίς

Είμαι πολύ περήφανη για τη συριακή καταγωγή μου που, έστω και αν δεν έχω ποτέ ταξιδέψει στη Συρία, η μνήμη της χώρας φωλιάζει στον πατέρα μου. Η χώρα γίνεται πρόσωπο. Οι ιστορίες προσφύγων από τη Συρία, που αφηγούμαι στο κείμενό μου, με
θλίβουν, γιατί οι Δυτικοί έχουν σταθεί με σκληρότητα απέναντι στον πρόσφυγα. Το ταξίδι είναι πάντα δύσκολο και, όπως κατανοούμε καλύτερα και με τον πόλεμο στην Ουκρανία, η ζωή και τα δικαιώματά σου μπορούν να αλλάξουν σε μια μέρα. Άρα, η ενσυναίσθηση και η αλληλεγγύη είναι παράγοντες πολύ σημαντικοί και απαραίτητοι για να αντιμετωπίσουμε την δίωξη των προσφύγων.