Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά έχει αποδείξει την ουσιαστική έγνοια του για τον σύγχρονο χορό, μέσα από τη φιλοξενία ανερχόμενων φωνών της ελληνικής χορογραφικής σκηνής. Φέτος, ανοίγει δυναμικά τη νέα σεζόν με το διακαλλιτεχνικό πρόγραμμα «Πειραιάς Artport» που, εκτός από εικαστικά, θέατρο και κινηματογράφο, περιλαμβάνει ένα διακριτό κομμάτι αφιερωμένο στην ορχηστική τέχνη.
Έτσι, υποδέχεται έξι πρωτότυπα χορογραφικά έργα, που επιλέχθηκαν μετά το ανοιχτό κάλεσμα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά και με προϋπόθεση την προϋπάρχουσα κρατική επιχορήγηση. Στόχος, η αναζήτηση νέων δρόμων στην έκφραση, την αφήγηση, τη δραματουργία και τη μεθοδολογία παραγωγής του συμβάντος και συσχέτισης του σώματος με το χώρο.
Ανάμεσα στους τρεις χώρους παρουσίασης, το ενδιαφέρον μας κινεί η «Σκηνή Ω», η οποία, παράλληλα με το «Πειραιάς Artport» που δίνει βήμα στον καλλιτεχνικό πειραματισμό, ανοίγει τις πόρτες της για να υποδεχθεί πιο εναλλακτικές ρεπερτοριακές επιλογές και κατά τη χειμερινή περίοδο. Από 18 έως 20/9, φιλοξενεί δύο έργα σε μία ενιαία παράσταση. Ξεκινώντας από το «Swell» της Ελισάβετ Πλιακοστάθη, που μιμείται την πορεία των ανθρώπινων σχέσεων μέσα από την κίνηση δύο σωμάτων, οδηγούμαστε στο «Απόλλυµι» και τη μοναξιά του ενός, όταν εκείνο(ς) έρχεται αντιμέτωπο(ς) με την απώλεια ως πολιτικό και κοινωνικό φαινόμενο. Η χορογραφία και η ερμηνεία είναι της Όλγας Σπυράκη.
Στο Φουαγιέ του θεάτρου, η ανερχόμενη Ηρώ Αποστολέλλη κάνει την αρχή (έως τις 16/9) με το «Qualia». Χαρακτηριστικά έργα του πλουραλιστικού μπαρόκ, όπως τα γλυπτά του Μπερνίνι και οι πίνακες του Καραβάτζο, συνδιαλέγονται με τη σύγχρονη αφαίρεση, σε ερμηνεία της χορογράφου. Μαζί της, η σταθερή συνεργάτιδα και συνιδρύτρια της ομάδας Carnation, Αγνή Παπαδέλη-Ρωσσέτου, ο λαουτίστας Νίκος Παναγιωτίδης και η σοπράνο Ηλέκτρα Παπασιμάκη.
Στον ίδιο χώρο, η Ιωάννα Πορτόλου, της ομάδας Griffon, θέτει για άλλη μία φορά μεγάλα ερωτήματα στην ανθρωπότητα με το «Manifesto», καθοδηγώντας πέντε χορευτές σε ένα έργο που διερευνά μια υποθετική, σύγχρονη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (21-25/9).
Τέλος, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός Αντώνης Αντωνόπουλος, μέλος των Vasistas, παρουσιάζει την «Ουτοπία» (30/9-3/10), που είδαμε στο φετινό MIRfestival. Με αφετηρία το ομώνυμο εμβληματικό κείμενο του Τόμας Μουρ για την εγκαθίδρυση μιας κοινωνικής ουτοπίας, συναντιέται με τον διεθνή Κώστα Τσιούκα σε έναν «μη τόπο» επαναλαμβανόμενων χορευτικών μοτίβων από κλασικά μιούζικαλ και ποπ βιντεοκλίπ, κατόπτρων και αντανακλάσεων ενός ονειρικού κόσμου.
Τέλος, το Προαύλιο καταλαμβάνει η Ανδρονίκη Μαραθάκη, με το πολυπρισματικό «Holy Purple», που τοποθετεί τις ερμηνεύτριες σε ένα παλλόμενο έδαφος, εξερευνώντας την έννοια της ακεραιότητας (24-25/9). Το πρότζεκτ δεν τελειώνει με τη χορογραφία: την επόμενη μέρα (26/9) θα ζητήσει από το κοινό να ανέβει στην κινούμενη πλατφόρμα-εγκατάσταση πενήντα τετραγωνικών μέτρων για μια στιγμή συνύπαρξης και συλλογικότητας. Θα μπορούν να συμμετέχουν δύο θεατές ανά 20 λεπτά, κάνοντας κράτηση θέσης εδώ.
Περισσότερες πληροφορίες
Απόλλυµι
Η ηρωίδα βιώνει το αίσθημα της απώλειας, περνώντας από τα πέντε διαφορετικά στάδια του πένθους: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη, αποδοχή.
Qualia
Δύο χορεύτριες και δύο μουσικοί συνδιαλέγονται με αυτό που στην τέχνη αντιλαμβανόμαστε ως μπαρόκ, καθώς και την πρόσληψη των εννοιών που είναι συνυφασμένες με το μπαρόκ όπως το δέος, το παράδοξο, τη διάρρηξη της στατικότητας, τη ρευστότητα της μορφής, τη δραματική ένταση του συναισθήματος, την απελπισία του έρωτα. Στην παράσταση, τα τραγούδια από τη Γαλλία του 16ου και 17ου αιώνα, οι ερωτικές επιστολές της Πορτογαλίδας μοναχής Μαριάνα Αλκοφοράντο και οι μορφές της γλυπτικής του Μπερνίνι και της ζωγραφικής του Καραβάτζο χρησιμοποιούνται ως πεδία για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης κινητικής φόρμας που αντιπαραβάλει τον πλουραλισμό και την πολυπλοκότητα του μπαρόκ με την σύγχρονη επιλεκτικότητα και αφαίρεση. Την ίδια στιγμή η πορεία αυτή μετουσιώνεται σε ένα προσωπικό ταξίδι στις στιγμές που ερχόμαστε αντιμέτωποι με τις πιο ακραίες περιοχές της ανθρώπινης ύπαρξης, τον έρωτα και το θάνατο.
Ουτοπία
Με αφετηρία το ομώνυμο εμβληματικό κείμενο του Τόμας Μουρ, τρεις ερμηνευτές πλάθουν τη δική τους ουτοπία σε έναν «μη τόπο» επαναλαμβανόμενων χορευτικών μοτίβων από κλασικά μιούζικαλ και ποπ βίντεο κλιπ.
Manifesto
Πώς θα ακουγόταν σήμερα η Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων; Σε μια εποχή κατάρρευσης των αξιών στην Ευρώπη, η παράσταση θέτει ερωτήματα επαναπροσδιορισμού.
Swell
Οι ανθρώπινες σχέσεις αποτυπώνονται μέσα από την κίνηση των σωμάτων, καθώς αναζητούν τη σταθερότητα.
hiding in holy purple
Η χορογράφος τοποθετεί για άλλη μια φορά τους ερμηνευτές της σε παλλόμενο έδαφος. Στο νέο της έργο εξερευνά την έννοια της ακεραιότητας στην κινούμενη πλατφόρμα 50 τ.μ. που σχεδίασε ο Φ. Βασιλείου. Στις 26/9 (5 μ.μ.-11 μ.μ.) προσκαλεί το κοινό στο χώρο αυτό για μια στιγμή συλλογικότητας (2 θεατές ανά 20 λεπτά με κράτηση μέσω www.eventbrite.com).
