To hardly virtual είναι μια απόπειρα πειραματισμού ψηφιοποίησης στοιχείων της χορογραφικής διαδικασίας. Ο Δημήτρης Μυτιληναίος, χορευτής-χορογράφος και εμπνευστής της ιδέας μας δίνει τις συντεταγμένες για να ανακαλύψουμε αυτό το πρωτότυπο διαδραστικό παιχνίδι που θα παραμείνει online έως την 1η Ιουνίου 2022 σ' αυτήν την ιστοσελίδα
Η ιδέα του hardly virtual
Την άνοιξη του 2020, μεγάλο μέρος του ανθρώπινου δυναμικού του κλάδου του χορού αναρωτιόταν τι θα μπορούσε να κάνει τη στιγμή που ουσιαστικά απαγορευόταν να εργαστεί. Προσπάθησα παντί σθένει που λένε, να μη χάσω επαφή με το αντικείμενό μου και να κατευθύνω τη σκέψη μου στις δυνατότητες υλοποίησης που έθεσαν οι θεσμοί. Ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του ΥΠΠΟΑ για παραγωγή έργων ψηφιακού πολιτισμού, πρότεινα ουσιαστικά την αποκάλυψη του συστήματος της τελευταίας προσωπικής δουλειάς μου ( «hardly the same: a dance guide to mess up body & mind») μέσα από το apparatus του videogame. Βασικές επιδιώξεις υπήρξαν αφενός το μοίρασμα της χορογραφικής διαδικασίας, όταν αυτό δεν μπορεί να συμβεί παραστατικά κι αφετέρου, η επανάχρηση δεδομένων ως πυρήνας της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ικανός να αναδιατυπώνεται με διάφορα μέσα, σε διάφορα περιβάλλοντα.
Η διαδικασία της έρευνας
.jpg)
Το hardly virtual, σε θεωρητικό επίπεδο, επιχειρεί να φέρει στο προσκήνιο τη λειτουργία της χορογραφικής αυθαιρεσίας και της συνεπούς σημασίας ή απουσίας αυτής που αποκτούν οι εκάστοτε επιλογές. Οι δύο εφαρμογές της ιστοσελίδας διακρίνουν τον τύπο εμπλοκής των “παικτών/ριων” και αντιστοιχούν στο ζήτημα της σύνθεσης η μία, και σε αυτό της γραφής (τόσο κυριολεκτικά όσο μεταφορικά ως κινητική γραφή) η άλλη. Η εικονογραφία της ιστοσελίδας επιχειρεί να αποδώσει το στοιχείο της αφαίρεσης κατά τη σύλληψη, εκτέλεση, και χρήση μιας κίνησης, να αναδείξει δηλαδή την κίνηση ως τέτοια, και να ενεργοποιήσει την κινητική φαντασία. Στην κινηματογράφηση συμμετείχαμε εγώ και η Νεφέλη Αστερίου, ωστόσο, το αποτέλεσμα τείνει προς της εξίσωση των δυο μας. Με την Μαρίνα Σκουτέλα, θέλαμε να βάλουμε τις φιγούρες στο πουθενά, ώστε το βλέμμα να συγκεντρώνεται στην κίνηση, με ανοιχτό το ενδεχόμενο των εξαιρέσεων βέβαια. Ακόμη, ο Λάμπρος Πηγούνης συνθέτει έναν 1-1 κατάλογο 128 ήχων βασισμένο στις κατηγορίες και τα ονόματα των αντίστοιχων κινήσεων.
Ο τρόπος που παίζεται το hardly virtual
.jpg)
Ανοίγοντας τη σελίδα, δεν συμβαίνει τίποτα, παρά μόνο αν κινηθεί ο κέρσορας. Διασχίζοντας την οθόνη προς τα αριστερά, εμφανίζεται η συνθετική εφαρμογή, ενώ προς τα δεξιά η κινητική. Στην πρώτη, η ιδέα είναι να επιλέγονται κινήσεις σε σειρά και σε συνδυασμό μεταξύ τους, να επεξεργάζονται οι επιλογές και να συγκρίνονται. Στη δεύτερη, προτείνεται η δημιουργία νέων κινήσεων από τους/ις χρήστες/ριες και η καταγραφή τους σε μία δυνητική διαδικτυακή βιβλιοθήκη κινήσεων. Ως οδηγός για το πώς να φτιαχτούν οι κινήσεις, δίνονται οι προδιαγραφές των κινήσεων του πρωτότυπου καταλόγου και το βίντεο της κάθε κίνησης συνοδευόμενο από το όνομά της. Τα δεδομένα στοχεύουν στη συγκεκριμενοποίηση το ζητούμενου. Θέλω κάθε εν δυνάμει “χορευτής/ρια” να μπορεί εύκολα να ανταποκριθεί σε αυτό, χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες και άμεσα και έμμεσα, εφόσον το επιθυμεί.
Όταν ο χορός συνάντησε την ψηφιακή τεχνολογία
.jpg)
Τα ψηφιακά μέσα ή η ψηφιακή τεχνολογία μπορεί να σημαίνουν πολλά πράγματα για κάθε τέχνη. Σίγουρα όμως, αν μιλάμε για αφαίρεση της συνθήκης ζωντανής θέασης, τότε αλλάζουμε το αντικείμενο από πολλές απόψεις. Από την άλλη, η χορογραφική και η χορευτική σκέψη εννοείται ότι ενεργούν και έξω από τις αίθουσες προβών και παραστάσεων. Με αυτό το σκεπτικό, το hardly virtual προέκυψε σαν μία εφαρμογή που θα αναδείκνυε ορισμένες από τις προβληματικές με τις οποίες αναμετριόμαστε φτιάχνοντας μία χορογραφία. Επιπλέον, τα ψηφιακά μέσα ως πεδίο αλληλεπίδρασης με τις παραστατικές τέχνες δεν προϋποθέτουν κάποιο συγκεκριμένο τύπο καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Η πανδημία όμως, μας πρότεινε να σκεφτούμε τρόπους για τέχνη στο σπίτι, και αυτό είναι πολύ πιο καθοριστικό από την ευρύτερη δυνατότητα επιλογής χρήσης ψηφιακών μέσων.
