«Η βαθιά αναπνοή μπορεί να είναι ένας χορός αν την προσεγγίσουμε συνειδητά και με μια περιέργεια», λέει η Anna Halprin (1920-2021) που έφυγε πρόσφατα, στο Making Dances That Matter. Στις αρχές Μαρτίου 2020 η Νέα Υόρκη μπαίνει σε κατάσταση παύσης. Η πανδημία φέρνει το σώμα σε παύση. Ανησυχούμε για την μεταξύ μας εγγύτητα, το άγγιγμα, την αναπνοή. Στο Στρασβούργο του 1518 λαμβάνει χώρα η μεγαλύτερη χορευτική πανδημία στην Ευρώπη, οδηγώντας τον κόσμο σε μια κατάσταση χορομανίας. Το σώμα βιώνει την εκστατικότητα μέχρι θανάτου. Με αφορμή τα δύο διαφορετικά αυτά ιστορικά γεγονότα, αντιπαραβάλλουμε τις έννοιες της παύσης και της έκστασης, και διερευνούμε τον τρόπο που το σώμα κινείται, δονείται, υπάρχει.
Η πολύμηνη αυτή ερευνητική διαδικασία μας οδήγησε στην πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης, την αναπνοή και πως αυτή μπορεί να είναι το μοναδικό στοιχείο που μας ενώνει. Στον πυρήνα του έργου «Clear Midnight», το άτομο και η ομάδα, η ομάδα και το άτομο, η τελετουργία και ο τρόπος που αυτή δομείται σε μια ομάδα που χαρακτηρίζεται από την διαφορετικότητα των μελών της. Η παράσταση δανείζεται τον τίτλο της από το ποίημα «Ξάστερο Μεσονύχτι» («Clear midnight») του Γουόλτ Γουίτμαν και ακροβατεί ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα.
Συνεργάζομαι από το 2013 με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση σε προγράμματα που υποστηρίζουν καλλιτέχνες με αναπηρία, έχω δουλέψει σε ειδικά σχολεία και έκτοτε η κινητική και χορογραφική μου έρευνα εξειδικεύεται όλο και περισσότερο σε ομάδες με χορευτές με αναπηρία και προβλήματα όρασης. Ενώ το ταξίδι με το «Clear Midnight» βρίσκεται στο πιο συναρπαστικό σημείο, λίγο πριν την πρεμιέρα, παράλληλα σχεδιάζω το έργο «Dis-dance» με την υποστήριξη του Διεθνούς Προγράμματος Χορού της Σουηδίας.
Η παράσταση «Clear Midnight» θα παιχτεί στην Πειραιώς 260-Χώρος Ε΄, στις 7-9/6.
Περισσότερες πληροφορίες
Clear midnight
Εννέα χορεύτριες με και χωρίς κινητική αναπηρία και προβλήματα όρασης γίνονται θαμώνες σε έναν τόπο έκστασης, αναζητώντας τα όρια μιας χορευτικής επιδημίας.
