Το 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης δίνει την ευκαιρία σε νέους χορογράφους να παρουσιάσουν τη δουλειά τους σε ένα ψηφιακό περιβάλλον. Η χορεύτρια Ιωάννα Παρασκευοπούλου έχει επιλεγεί να συμμετέχει στο φεστιβάλ και το Σάββατο 20/3 παρουσιάζει το «All she likes is popping bubble wrap», ένα έργο που εστιάζει στο ειδικό αντικείμενο της έρευνάς της: την κινούμενη εικόνα και τα διαδραστικά μέσα. Λίγο πριν δούμε το έργο της μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, ή το Onassis.org η νεαρή χορογράφος μας μίλησε για εκείνη.
Μεγάλωσα στην Καλαμάτα, ζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Έχω αποφοιτήσει από την ΚΣΟΤ και τώρα σπουδάζω στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο.
Η πρώτη πιο δυνατή εμπειρία μου στο χορό ήταν και η πρώτη επαφή μαζί του. Θυμάμαι μικρή να περπατάω κλαίγοντας με τη μητέρα μου στο δρόμο, γιατί δεν ήξερα σε τι μέρος θα με πήγαινε. Ύστερα από λίγη ώρα καθόμουν οκλαδόν και μετρούσα αστεράκια με τα χέρια ψηλά. Ήταν η πρώτη κίνηση που έκανα σε αίθουσα χορού. Αν και έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια θυμάμαι ακόμα πόσο χαρούμενη είχα νιώσει.
Η χορογράφος που θαυμάζω είναι η Trisha Brown γιατί ήταν μοναδική.
Πολλά θα μπορούσα να πω για τρόπους που ένα σώμα «ακούει» ένα άλλο, αλλά μάλλον απλά συμβαίνει όταν τα σώματα είναι συντονισμένα στο παρόν.
Το Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων μου αρέσει γιατί προσφέρει το πλαίσιο και την ευκαιρία σε ενδιαφερόμενους να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Το φετινό διαμορφώθηκε με εναλλακτικό τρόπο λόγω συνθήκης και μέσου επομένως θα δείξει τι αποτύπωμα θα αφήσει και σε εμάς που συμμετέχουμε αλλά και σε όσες/όσους συντονιστούν μαζί μας.
Δεν έχω αγωνία για την παράσταση «All she likes is popping bubble wrap». Με ευχαρίστησε πολύ η διαδικασία και προς το παρόν μένω σε αυτό.
Στην αγαπημένη μου σκηνή του βίντεο ακούγεται ένας βόμβος, είμαι ακίνητη, ξαπλωμένη ανάσκελα και κοιτάζω πάνω προς την κάμερα. Αυτή είναι η αγαπημένη μου σκηνή από την παράσταση.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης είναι η επιβολή.
Δεν είμαι φαν των ευχών αλλά αν θα έπρεπε να κάνω μία μπορώ να πω κάτι που θα ήθελα να υπάρχει: Κατανόηση, το να δηλαδή καταλαβαίνει κανείς μια κατάσταση και το να συμπάσχει κανείς με άλλο άτομο.
