Ο Κωνσταντίνος Παπανικολάου συμμετέχει στο 8o Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων εις διπλούν: με την παράσταση-ομιλία «Άλογα Κατάδυσης Και Άλλες Μυθολογίες» αλλά και ως χορευτής στην παραγωγή «442, or A Game Without Score» της ομάδας Stereo Nero. Επίσης, τον έχουμε ξαναδεί στη Στέγη ως χορευτή, στο «Ανώνυμο» της Τζένης Αργυρίου, το 2018, και στο «Α Punch of Losers» της Μαργαρίτας Τρίκκα, στο πλαίσιο του 6ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, το 2019. Για την παράσταση που θα δούμε «αλιεύει από τις άνισες βιβλιοθήκες του προσωπικού του υπολογιστή πέντε φωτογραφίες-ντοκουμέντα από τη χορευτική πραγματικότητα άλλων εποχών: λησμονημένοι χοροί και εξαφανισμένες πρακτικές. Τολμηρά κορίτσια που καλπάζουν στο κενό, ζευγάρια που χορεύουν μέχρι εξάντλησης κάτω από το αδηφάγο βλέμμα ενός άπληστου κοινού, αιθέριες μπαλαρίνες που θυσιάζονται στον βωμό της τέχνης. Με αφορμή τις πέντε αυτές φωτογραφίες, o Κωνσταντίνος στοχάζεται πάνω σε χορευτικές πρακτικές που ο χρόνος υπέβαλε σε φθίνουσα πορεία και αναλογίζεται την προέλευση τους αλλά και τα ίχνη τους στο παρόν». Λίγο πριν την παρουσίαση του ψηφιακού του έργου, το Σάββατο 20/3, του ζητήσαμε να μοιραστεί σκέψεις τους για το χορό και την παράσταση.
Παρουσίασα την πρώτη μου χορογραφική δουλεία «Tonight and every night» στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στα πλαίσια του ArcForDance Festival.
Η πρώτη του δυνατή εμπειρία στο χορό ήταν περίπου σε ηλικία πέντε ετών στο σαλόνι το σπιτιού μας με τον παππού μου να μου μαθαίνει τανγκό.
Αυτήν την περίοδο παρακολουθώ ξανά τη δουλεία της LaRibot. Το χιούμορ έχει μεγάλη ανθρωπιά μέσα του κι έμενα προσωπικά μου δίνει κατανόηση και ανεκτικότητα. Δύο πράγματα που τα έχω πολύ ανάγκη.
Το πώς «ακούει» ένα σώμα το άλλο είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση. Ο καθένας φαντάζομαι ανάλογα με τα εργαλεία του και τις αναφορές του. Και τον χρόνο φυσικά που επενδύει σ αυτό, αν βέβαια τον ενδιαφέρει.
Στην ιδέα του Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων της Στέγης μου αρέσει η στήριξη και η εμπιστοσύνη που δίνεται σε νέους δημιουργούς να δείξουν τη δουλειά τους. Εξάλλου η Στέγη είναι ένας από τους λίγους θεσμούς στη χώρα μας αν όχι ο μόνος που δίνουν τόσο μεγάλο χώρο στον σύγχρονο χορό.
Τώρα που τελείωσε το ψηφιακό έργο που θα παρουσιάσω στο 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων, με τίτλο «Άλογα Κατάδυσης Και Άλλες Μυθολογίες» δεν έχω ιδιαίτερη αγωνία. Περισσότερο ανυπομονώ να ακούσω τί άλλο θα μπορούσα να κάνω και δεν έκανα. Η παράσταση έτσι όπως είναι δομημένη δεν έχει σκηνές. Είναι μια ομιλία αρκετά γραμμική.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης; Αυτό που πιστεύει ο περισσότερος κόσμος ότι είναι τέχνη.
Μπορείτε να δείτε την παράσταση μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media.
