Η Ελληνοκαναδέζα εικαστικός Άννα Παπαθανασίου, με σπουδές στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών αλλά και στη Γυμναστική Ακαδημία, μας μιλά για την σχέση της με τον χορό και το ψηφιακό έργο «Axel’s just dreaming».
Πού σε ξέρω;
Από την μπάντα μου και το live μας στο ΑnClub για το STAGES/ A LIVE του Onassis Foundation ίσως; Ποιος ξέρει, μπορεί να έχουμε βρεθεί τυχαία περιμένοντας σε μία στάση. μετρό ή σε μια ουρά στην εφορία, χάος και τύχη.
Ποια είναι η πρώτη πιο δυνατή εμπειρία σου στον χορό;
Η πρώτη ημέρα που η μητέρα μου με πήγε στο πρώτο μάθημα μπαλέτου μου. Θυμάμαι να κλαίω και να γαντζώνομαι στη μπάρα για να μην φύγουμε. Ήταν ότι πιο απελευθερωτικό είχα βιώσει κι ας ήμουν μόλις τεσσάρων. Στη συνέχεια σίγουρα στη Νέα Υόρκη με τον Bob Wilson στήνοντας τον «Οθέλλο». Αλλά και τα crossdresser parties που ακολουθούσαν το ίδιο βράδυ με τους πιο όμορφους ανθρώπους χωρίς καμία αναστολή.
Ποιον χορογράφο θαυμάζεις;
Τον Οχάντ Ναχαρίν για την ενέργεια και την ειλικρίνεια με την οποία απελευθερώνει το σώμα χωρίς να επιβάλει σκληρότητα αλλά αντίθετα πρεσβεύοντας την απελευθέρωση μέσα από τη φόρμα δημιουργώντας μία παιδική χαρά με κανόνες όπου το πνεύμα ακολουθεί τη σωματικότητα. Την Πίνα Μπάους, τους Peeping Tom, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου, τον δάσκαλό μου Bob Wilson.
Πώς αποτυπώνει την ιστορία του το σώμα;
Με το προσωπικό ιδίωμα της κίνησης του κάθε σώματος. Με την ενσωμάτωση του φαινομενικού λάθους, αυτού που βγαίνει ασυναίσθητα όταν δεν έχουμε επίγνωση ότι μας παρακολουθούν. Την αγαρμποσύνη ή την μικροκίνηση που ξεκολλάει από την αρτιότητα. Τα σώματα επικοινωνούν όταν αποβάλλουν τον φόβο της επαφής, όταν πάψουν να είναι ταυτόσημα με τον εαυτό και γίνουν μέσον από το οποίο περνάει κάτι ακατέργαστο.
Τι σου αρέσει στην ιδέα του Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων;
Η συνεύρεση διαφορετικών δημιουργών που από κοινή αφετηρία διαγράφουν πορεία προσωπική ερμηνεύοντας το παρόν με διαφορετική γλώσσα.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σου για το έργο «Axel’s just dreaming» που θα παρουσιάσεις;
Δεν έχω μπει στη διαδικασία να το σκεφτώ, το έφτιαξα έφυγε από πάνω μου. Πλέον ανήκει στο κοινό.
Θα μου αποκαλύψεις την πιο αγαπημένη σου σκηνή στην παράσταση;
Δεν ξεχωρίζω κάποια, ίσως ο ήχος από το σύρσιμο των τακουνιών ενός από τους χαρακτήρες.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης ποιος είναι;
Η αδράνεια και ο φόβος του λάθους, η επιδίωξη της τελειότητας.
Αν σου ζητούσα να κάνεις μια ευχή;
Εύχομαι να επιβιώσουμε ελεύθεροι ενάντια στο παράλογο του να αγωνιζόμαστε να επιβιώσουμε μέσα σε έναν κόσμο που μας καταναλώνει με βίαιη αδιαφορία.
Το «Axel’s just dreaming» θα παιχτεί διαδικτυακά στις 20 Μαρτίου, στο πλαίσιο του 8ου Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης. Δείτε το μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media.
