Η Μυρτώ Δελημιχάλη και ο Στάθης Δογάνης οργανώνουν έργα στα όρια των παραστατικών τεχνών, της χορογραφίας και των ψηφιακών μέσων. Μας ιντρίγκαρε η ιδεά της παράστασης που θα παρουσιάσουν στο 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης και θελήσαμε να τους γνωρίσουμε. Η δημιουργία τους «Pose_Transpose» εγκαινιάζει μια έρευνα αναφορικά με τον δημόσιο χώρο, ως προς τα όρια και τον χαρακτήρα του, καθώς και τη σχέση του με τα σώματα που τον διασχίζουν καθημερινά και μπορείτε να την δείτε στις 20 & 21/3, μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media.
Ποιες είναι οι κοινές συν δημιουργίες μέχρι σήμερα;
Έχουμε παρουσιάσει το «in relation» το 2016 στο Rabbit Hole, το «Reflections» στο Athens Video Dance 2017 και το «Silence» που ήταν μέρος της Promenade του Athens Video Dance 2018. Για το 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων της Στέγης ετοιμάσαμε το «Pose_Transpose».
Ποια είναι η πρώτη πιο δυνατή εμπειρία σας στον χορό;
M: H πρώτη επαφή μου με τον χορό, όταν ήμουν 4 ετών. Θυμάμαι να μην μου αρέσει καθόλου με αποτέλεσμα να μην επιστρέψω στην αίθουσα του χορού για τα επόμενα 6-7 χρόνια.
Σ: Ξεκίνησα σχετικά μεγάλος να ασχολούμαι με τον χορό. Στην αρχή βλέποντας παραστάσεις που μου άφηναν έντονα συναισθήματα χωρίς να μπορώ να καταλάβω την κίνηση, ή τη δραματουργία τους και αργότερα χορεύοντας ο ίδιος. Η πιο δυνατή εμπειρία μου ως θεατής ήταν στην παράσταση «Tabac Rouge» του James Thierrée. Εκείνη τη νύχτα είδα τον χορό και την κίνηση διαφορετικά.
Ποιους χορογράφους θαυμάζετε και γιατί;
Σ: Είναι δύσκολο να ξεχωρίσω μία ή έναν χορογράφο που θαυμάζω, γιατί θαυμάζω πολλούς και για διαφορετικούς λόγους. Την Pina Bausch για τη δραματουργία και την απλότητα στην κίνηση, τον Merce Cunningham για τη σύνδεση του χορού με όλες τις άλλες τέχνες μέσω των συνεργασιών του, τη Maguy Marin για την ενέργεια και τον χώρο τον οποίο δημιουργεί, τον Δημήτρη Παπαϊωάννου επίσης για τη δραματουργία και για τις εικόνες που φτιάχνει.
Μ: Maria La Ribot, Maguy Marin, Μette Ingvartsen. Ο λόγος είναι ο τρόπος με τον οποίο κάνουν ορατές σχέσεις κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα, βιώματα και εμπειρίες που προκύπτουν από την κατανόηση της θέσης στην κοινωνία όπως αυτή εγγράφεται στα σώματά μας.
Πώς «ακούει» ένα σώμα το άλλο;
Μ: Είναι μια διαδικασία που ίσως να χρειάζεται χρόνο και χώρο προκειμένου να συμβεί. Ίσως δίνοντας περισσότερο χώρο στη γνώση που παράγεται από το βίωμα και την εμπειρία, όπως αυτή προσλαμβάνεται και επιτελείται περισσότερο μέσω του σώματος, να καταφέρουμε να αφουγκραστούμε τα άτομα γύρω μας.
Σ: Τα σώματα επικοινωνούν μεταξύ τους μέσω των θέσεων που παίρνουν. Πού βρίσκεται το ένα σώμα σε σχέση με το άλλο; Τι μετατόπιση κάνει; Μετατοπίζονται, μετακινούνται μαζί, σε αντίθετες κατευθύνσεις ή σε κάτι ενδιάμεσο. Τα σώματα ακούν τις θέσεις των άλλων σωμάτων.
Τι σας αρέσει στην ιδέα του Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων;
Σ: Ο χώρος και η ώθηση που δίνεται σε νέα πρόσωπα να δείξουν τη δουλειά τους στο ευρύ κοινό
Μ: Η δυναμική που προκύπτει από την στήριξη έργων νέων δημιουργών, συνεργασιών και συνθέσεων.
Ποια είναι η μεγαλύτερη αγωνία σας για το έργο που θα παρουσιάσετε;
Μ: Ήταν μεγάλη χαρά στην παρούσα συνθήκη να προκύψει αυτή η συνεργασία. Ως εργαζόμενα/ες/οι στον χώρο του χορού, έχουμε έρθει αντιμέτωπα/ες/οι με πολλές δυσκολίες την τελευταία περίοδο και με μια συνεχιζόμενη αγωνία για το μέλλον του κλάδου συνολικά. Υπό αυτές τις συνθήκες η οργάνωση αυτού του πρότζεκτ υπήρξε, παρά τις οποιεσδήποτε δυσκολίες, μια μεγάλη ανακούφιση.
Σ: Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάποια αγωνία για το έργο. Νιώθω πολύ ικανοποιημένος από τη συνεργασία μου με τους υπόλοιπους συντελεστές και χαρούμενος που θα το παρουσιάσουμε.
Θέλετε να μου αποκαλύψτε την πιο αγαπημένη σας σκηνή στην παράσταση;
Σ: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι η πρώτη σκηνή του έργου που ήρθε και κούμπωσε στη χαρτογράφησή μας αφ’ ότου κινηματογραφήσαμε τα υπόλοιπα υλικά. Το υλικό αυτό το βρήκα μέσα από το αρχείο μου. Είναι ένα πλάνο που δείχνει σύννεφα σε μετατόπιση και ένιωσα ότι είναι η συμβολή της φύσης στο έργο μας «Pose_Transpose» (Θέση Μετατόπιση).
Μ: Η αγαπημένη μου σκηνή είναι από το making off υλικό. Όταν βρεθήκαμε όλα μαζί στην ταράτσα όπου κινηματογραφήθηκαν κάποια από τα βίντεο. Ήταν η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε διά ζώσης στον ίδιο χώρο.
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης;
M: H δογματική της προσέγγιση και διάφορες τακτικές που δεν προωθούν τη συμπερίληψη και την πρόσβαση σε αυτή.
Σ: Είναι τα όρια που θέτουμε στον εαυτό μας ή που μας θέτουν.
Αν σας ζητούσα να κάνετε μια ευχή;
Σ: Μας εύχομαι να μετατοπιστούμε προς κάτι πιο υγιές, κοινωνικά και πολιτικά.
Μ: Να καταφέρουμε σύντομα να ξεχάσουμε τον φόβο. Να συνυπάρχουμε, να συνωστιζόμαστε, να συναθροιζόμαστε όταν και όπως θέλουμε.
Φωτογραφία πορτραίτων: Πηνελόπη Γερασίμου
