Σκέψεις για το χορό, για την παράσταση που θα παρουσιάσει στο 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (ONC 8) της Στέγης, αλλά και πιο προσωπικές μοιράζεται μαζί μας ο σκηνοθέτης Βασίλης Βηλαράς, λίγο πριν την έναρξη του ψηφιακού φεστιβάλ. Το 8ο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων (ONC 8) στις 20 & 21/3 κατεβαίνει από τη σκηνή και συναντά το κοινό στο μόνο μέρος που αυτή τη στιγμή μπορούμε να υπάρχουμε «μαζί», στο ψηφιακό περιβάλλον, μέσα από το YouTube Channel του Ιδρύματος Ωνάση, το Onassis.org και τα social media.
Ανήκω στην κολεκτίβα των μέτριων ηθοποιών και επαγγελματιών ομοφυλοφίλων.
Tο πρώτο μου μάθημα σύγχρονου χορού ήταν, κάπου στο 2006. Η δασκάλα ήταν πάντα καθιστή, εγώ νόμιζα ότι τα ήξερα ήδη όλα και παρίστανα ότι βαριέμαι, ενώ έτρεμα μιας και δοκίμαζα κάτι που επιθυμούσα χρόνια.
Ο χορογράφος που εκτιμώ πολύ είναι ο Mathias Ringgenberg. Είναι ένας Βραζιλιάνος χορογράφος που δραστηριοποιείται κυρίως στην Ελβετία. Έχει πλάσει έναν fictional χαρακτήρα, τον Price, ο οποίος παρουσιάζεται συχνά στα έργα του. Αυτό που με αφορά στη δουλειά του είναι το πώς διαχειρίζεται την έννοια του αυθεντικού εαυτού. Παίζει με τις προσδοκίες που έχει το κοινό από έναν performer να είναι ευάλωτος και έτοιμος να εκτεθεί, φυτεύοντας έναν σπόρο σχετικά με το πόσο ειλικρινές και αυθεντικό είναι όλο αυτό.
Στο ερώτημα πώς «ακούει» ένα σώμα το άλλο απαντώ το εξής: Η ακοή δεν είναι μια αίσθηση που έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Όποτε θα διάλεγα να μιλήσω για το πώς αφουγκράζεται ένα σώμα. Και αυτό δεν το αντιλαμβάνομαι καθόλου ψυχολογικά, αλλά εντελώς πρακτικά, σωματικά. Χρειάζεται ανοιχτό στέρνο, χαλαρή λεκάνη, ξεκλείδωτα γόνατα, μαλακά δάχτυλα ποδιών και ήσυχο κούτελο. Αν τα καταφέρεις αυτά και ταυτόχρονα μπορείς να αναπνέεις, έχεις ένα σώμα έτοιμο να συνομιλήσει. Όχι μόνο στη σκηνή αλλά και στη ζωή.
Στο Φεστιβάλ Ελλήνων Χορογράφων της Στέγης μου αρέσει η γενναιοδωρία με την οποία αντιμετωπίζει την έννοια «χορογραφία». Πιστεύω ότι είναι ένα φεστιβάλ που συνομιλεί ευθεία με τον παγκόσμιο διάλογο του τι σημαίνει χορός σήμερα. Και ανοίγει ένα παράθυρο στο ποιοι και πώς μπορούν να κάνουν χορό. Δεν έχω αγωνία για το έργο «Red Riding Shoes» που θα παρουσιάσω. Το μεγάλο προσόν της τέχνης είναι ότι εσύ δημιουργείς ένα έργο τέχνης και το παρακολουθούν, ας πούμε, πέντε άνθρωποι. Αυτοί οι πέντε θα καταλάβουν πέντε από τα πράγματα που είχες στο νου σου και αλλά πέντε που δεν σκέφτηκες ποτέ εσύ ο ίδιος ως δημιουργός. Αντί να αγωνιώ λοιπόν, ανυπομονώ να ακούσω τι δεν σκέφτηκα.
Η πιο αγαπημένη μου σκηνή στην παράσταση νομίζω πως είναι τα πρώτα 2 λεπτά. Συνοψίζουν συμβολικά όλη την παιδική μου ηλικία. Και εκεί χτυπάει η καρδιά μου περισσότερο.
Ο μεγαλύτερος εχθρός της τέχνης είναι η κυβέρνηση. Είναι πλέον ξεκάθαρη η απαξίωση της στο χώρο των τεχνών. Όχι ότι είχαμε αμφιβολίες.
Αν έκανα μια ευχή θα ευχόμουν να αντικαταστήσουμε την πατριαρχία με τον φεμινισμό.
Φωτο Red Riding Shoes: Πηνελόπη Γερασίμου
Φωτο credit πορτραίτου: OTTO QUANGEL
