Σύσσωμος ο πολιτιστικός κόσμος της χώρας μοιάζει να ζητά πλέον την παραίτηση της Υπουργού Πολιτισμού Λίνας Μενδώνη καθώς σωματεία, Ακαδημίες, φεστιβάλ, πρόσωπα με θεσμικές θέσεις στον πολιτισμό της τοπικής αυτοδιοίκησης και βέβαια ηθοποιοί και καλλιτέχνες τόσο στους προσωπικούς τους λογαριασμούς στα social media όσο και σε τοποθετήσεις στα μίντια, επαναλαμβάνουν το #Μενδώνηπαραιτήσου που ξεκίνησε ως hashtag μαζί με τις πρώτες φήμες για την υπόθεση Λιγνάδη. Τα αργά αντανακλαστικά του Υπουργείου είχαν ήδη δώσει λαβές στον πληγωμένο και αγανακτισμένο κόσμο του πολιτισμού που από την αρχή της πανδημίας δεν έχει υποστηριχθεί όσο (γρήγορα) θα έπρεπε από την Υπουργό παρά τα χρήματα που δόθηκαν και τη δημιουργία μητρώου καλλιτεχνών, η στάση όμως της Μενδώνη στην Συνέντευξη Τύπου που έδωσε αμέσως μετά την πρώτη επίσημη καταγγελία κατά του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.
Ο βιασμός προφανώς και δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, όπως ανέφερε η Υπουργός απαντώντας στην άκομψη πολιτικοποίηση του θέματος με κατηγορίες για δήθεν συγκάλυψη από την αντιπολίτευση, η ίδια όμως σχεδίασε μια συνέντευξη Τύπου στην οποία φρόντισε να επικοινωνησει την υπερασπιστική της γραμμη με τον πλέον χοντροκομμένο τρόπο, κομματοποιώντας περαιτέρω την υπόθεση και κάνοντας μάθημα στους δημοσιογράφους. Οι ανεκδιήγητες εκφράσεις της περί εξαπάτησης από τον επικίνδυνο Λιγνάδη, ο οποίος «με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά» και ο λαϊκίστικος δρόμος αποποίησης ευθυνών ρίχνοντας το μπαλάκι σε όσους προσκείμενους στην αξιωματική αντιπολίτευση δεν είχαν καταλάβει περί Λιγνάδη, διαβάζοντάς μας μεταξύ άλλων αναλυτικά τα post της Έλενας Ακρίτα που τον εξήραν στο παρελθόν, και κυρίως η απουσία οποιασδήποτε συγγνώμης ή αυτοκριτικής ξεσήκωσε ως ήταν αναμενόμενο νέο κύμα αντιδράσεων. Το σύνθημα έδωσε η ανοιχτή επιστολή του Θανάση Παπαγεωργίου του θεάτρου Στοά με την οποία απέσυρε την αίτηση επιχορήγησης τονίζοντας μεταξύ άλλων την απαξίωση εκ μέρους της Υπουργού της τέχνης της υποκριτικής «προφανώς συγχέοντάς την με αυτήν της υποκρισίας».
Είναι ενδεικτικό άλλωστε ότι η Υπουργός ξέχασε να απευθυνθεί με κάποιο τρόπο προς τους ανθρώπους του θεάτρου που παρακολουθούν συγκλονισμένοι τις εξελίξεις και που υποτίθεται ότι είναι η υπουργός τους δείχνοντας για άλλη μια φορά (μετά την εκκωφαντική απουσία από διεκδικησεις για ενίσχυση των ανθρώπων του χωρου) ότι δεν είναι κοντά στο κοινό αίσθημα των ανθρώπων του πολιτισμού.
Όσο δεν επιλέγονται καθαρές στάσεις με επιχειρήματα, και ανασύρονται δημαγωγίες από τη Βενεζουέλα ως το Μάτι, δυστυχώς ο όποιος κανιβαλισμός του #metoo αλλά και κάθε άλλου ζητήματος μπορεί να γίνει στα social ή μη media όχι μόνο δεν καταστέλλεται αλλά νομιμοποιείται και κανονικοποιείται και στην πολιτική αρένα και τον δημόσιο λόγο εν γένει. Τρέφοντας θεωρίες συνωμοσίας και επωάζοντας ομοφοβικές αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά με τον ελευθεριάζοντα χώρο της τέχνης από τις οποίες δυστυχώς βρίθει η χώρα.
Όσο δεν επιλέγονται πάντως καθαρές απαντήσεις και στάσεις με επιχειρήματα, και ανασύρονται δημαγωγίες από τη Βενεζουέλα ως το Μάτι, δυστυχώς ο όποιος κανιβαλισμός του #metoo αλλά και κάθε άλλου ζητήματος μπορεί να γίνει στα social ή μη media όχι μόνο δεν καταστέλλεται αλλά νομιμοποιείται και κανονικοποιείται και στην πολιτική αρένα και τον δημόσιο λόγο εν γένει. Τρέφοντας θεωρίες συνωμοσίας, συσκοτίζοντας τη μεγάλη εικόνα πίσω από εξιλαστήρια θύματα-θύτες, και επωάζοντας ομοφοβικές αντιλήψεις και παρανοήσεις σχετικά με τον ελευθεριάζοντα χώρο της τέχνης από τις οποίες δυστυχώς βρίθει η χώρα. Ας ελπίσουμε το περίφημο απόστημα που επιτέλους σπάει σύμφωνα με το προσφιλές κλισέ που ακούμε αυτές τις μέρες να φέρει και μια εξυγίανση του πολιτικού και δημόσιου λόγου και στάσης, και το πάθος με το οποίο αγκάλιασε το #metoo ο χώρος του πολιτισμού να μην εξαντληθεί όταν ξανασηκωθεί η αυλαία αλλά να ανοίξει το δρόμο για περισσότερη δικαιοσύνη και λιγότερο φόβο και εκμετάλλευση και σε άλλους χώρους.
