Ο Δημήτρης Καραντζάς επιχειρεί την αναμέτρηση των τριών αδελφών με το παρελθόν τους στην παράσταση που ανεβάζει στο Θέατρο Βεάκη (από 17/1) με έναν θίασο πολλών δυνατοτήτων. Ακολουθούν τέσσερα σημεία του τσεχοφικού εγχειρήματος που ιντριγκάρουν.
#1 Ένα γοητευτικό παιχνίδι εξερεύνησης της ζωής είναι κάθε έργο του Άντον Τσέχοφ, που συγκινεί τόσο με την πλοκή όσο και με τα νοήματα που κρύβονται πίσω από τις λέξεις, τις σιωπές, τα βλέμματα και την ψυχική κατάσταση των ηρώων. Στις «Τρεις αδελφές» η Όλγα, η Μάσα και η Ιρίνα είναι κακότυχες αλλά όχι αδύναμες. Ζώντας με τον αδερφό τους Αντρέι σε ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον τη μονότονη ζωή της ρωσικής επαρχίας, διατηρούν την ελπίδα της επιστροφής στην ιδανική πόλη των παιδικών τους χρόνων, τη Μόσχα. Ο Τσέχοφ αποκαλύπτει πώς ο άνθρωπος μπορεί να βρει τις δυνάμεις να αντισταθεί στην αδράνεια, ενεργοποιώντας τη φαντασίωση αλλά και την ελπίδα για το καλύτερο.
#2 Οι ψαγμένες αναγνώσεις του Δημήτρη Καραντζά μας έχουν κάνει να περιμένουμε με ενδιαφέρον κάθε νέα δουλειά του. Σε μια εποχή που οι διάττοντες αστέρες είναι συχνό φαινόμενο στον θεατρικό γαλαξία ο Καραντζάς έχει αποδείξει ότι ήρθε για να μείνει. Από τα είκοσι έξι του χρόνια, όταν σκηνοθέτησε στην Επίδαυρο, δεν έχει σταματήσει να δημιουργεί δουλειές που συζητιούνται, δείχνοντας πάντα την προτίμησή του για τα κλασικά έργα, στα οποία έχει επιφυλάξει ιδιαίτερες και πάντα άρτιες εικαστικά αναγνώσεις. Το 2009 στον «Ιβάνοφ» διάβασε τον Τσέχοφ με διάθεση ανανεωτική. Κάτι παρόμοιο αναμένουμε και στις «Τρεις αδελφές», με τον Καραντζά να εμπιστεύεται το τσεχοφικό του εγχείρημα στα χέρια πολύ ικανών ηθοποιών, όπως οι Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης (Αντρέι Σεργκέγεβιτς), Σύρμω Κεκέ (Νατάσα), Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (Όλγα), Μαρία Κεχαγιόγλου (Μάσα), Αθηνά Μαξίμου (Ιρίνα), Γιάννης Κλίνης (Κουλίγκιν), Αιμίλιος Χειλάκης (Βερσίνιν), Ορφέας Αυγουστίδης (Τούζενμπαχ), Αινείας Τσαμάτης (Σολιόνι), Δημήτρης Πιατάς (Tσεμπουτίκιν), Νίκος Μάνεσης (Φεντότικ), Ευδοξία Ανδρουλιδάκη (Φέραποντ), Υβόννη Μαλτέζου (Ανφίσα).
#3 Η ιδιαιτερότητα της παράστασης που θα δούμε στο Θέατρο Βεάκη από τις 17/1 είναι ότι επιχειρεί ένα ταξίδι στο παρελθόν, στις στιγμές που καθόρισαν την ύπαρξη των τριών αδελφών. Η Όλγα, η Μάσα και η μικρότερη αδελφή, η Ιρίνα, βρίσκονται εγκλωβισμένες σε έναν άδειο χώρο, μεγάλες πια, αφήνοντας τις αναμνήσεις τους να «ζωντανέψουν» πρόσωπα που καθόρισαν τη μοίρα τους. Οι ήρωες του έργου ξαναέρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές τους, με το χρόνο και το πέρασμά του και σε μια επαναδιαπραγμάτευση της στιγμής που τους οδήγησε στην οδύνη. Και οι τρεις πρωταγωνίστριες –η Καραμπέτη, η Κεχαγιόγλου και η Μαξίμου– είναι υπέροχες και είναι εκείνες που αναλαμβάνουν να μας φέρουν αντιμέτωπους με το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου. Ο Γιάννης Κλίνης παρατηρώντας τις μέσα στο χώρο σχολιάζει δια στόματος του Κουλίγκιν, που ερμηνεύει στην παράσταση: "'Είναι φορές που το μυαλό ξεφεύγει από μόνο του και δε μπορεί κανείς να το μαζέψει, να του βάλει χαλινάρι. Έτσι και τώρα που καθόμαστε στο σαλόνι και εγώ κάνω πως διορθώνω τα γραπτά από το χθεσινό διαγώνισμα των λατινικών, η Ολια ακριβώς απέναντι, φορώντας ακόμα το παλτό της να πιέζει με τα δάχτυλα των χεριών της τους κροτάφους της μήπως και φύγει ο πονοκέφαλος -γιατί άραγε δεν παίρνει παυσίπονο? -η Ιρίνα όρθια μπροστά από το παράθυρο, με το βλέμμα καρφωμένο κάπου μακριά σιγοτραγουδάει ένα ιταλικό τραγούδι που μιλάει για κάποια αγάπη που δεν πρόλαβε ν' ανθίσει, και η Μάσα..-Που είναι η Μάσα; Που είναι η Μάσα;; Ήταν εδώ πριν λίγο ..ή μήπως όχι; Δεν είναι εδώ η Μάσα...Που η αρχή της ηρεμίας και που το τέλος της να την περπατήσω" όλη;
#4 Ήρωες παλλόμενοι και ηλεκτρισμένοι είναι αυτοί που παρουσιάζονται στο έργο του Τσέχοφ.Οι τρεις αδελφές αγωνίζονται για τη ζωή και στα μάτια μας φαίνονται θριαμβεύτριες. Ποιες είναι όμως πραγματικά; Ζητήσαμε από τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, που επωμίζεται τον ρόλο του Αντρέι, να μας πει πώς τις βλέπει ο αδελφός τους, ο οποίος ταυτόχρονα είναι εμπλεκόμενος και παρατηρητής: «Οι αδελφές μου λένε πως πιστεύουν στην καλοσύνη του θεού, στη δύναμη της αγάπης, στα οφέλη της εργασίας κ.λπ. Ας με συγχωρήσουν, αλλά σας λένε ψέματα. Οι αδελφές μου είναι ερασιτέχνες τζογαδόροι. Έχουν ποντάρει τα πάντα στην καταγωγή, στα όνειρα, στους άντρες –συζύγους (υπαρκτούς και μη), εραστές/πρίγκιπες των μυθιστορημάτων–, σε μένα. Σαν σε άλογο κούρσας πόνταραν επάνω μου την επιθυμία για την επιστροφή τους στη Μόσχα. Κι εγώ με τη σειρά μου πόνταρα στον ρήγα καρό, στην ντάμα μπαστούνι, στον άσο κούπα – και τα έχασα όλα. Τα χάσαμε όλα. Συμβαίνει, αγαπημένες μου αδελφές, στους ανθρώπους να μην έχουν στη ζωή τους ούτε μία σταγόνα ευτυχίας. Ναι, έτσι θα πρέπει να είναι. Ευτυχώς όμως ο χειμώνας δεν θα αργήσει να σκεπάσει τα πάντα με χιόνι. Όλα θα ξεχαστούν. Και θα με ξεχάσουν. Δικαιοσύνη».
Περισσότερες πληροφορίες
Κατερίνα Κέντρου Trio
«Είναι αυτό μπλουζ;»: ένα ερώτημα που ισχύει για κομμάτια των Holy Golightly, Tom Waits, Melody Gardot, John Campbell κ.ά.
