Η απέριττη καθαρότητα συνιστά το μεγάλο προτέρημα στις σκηνοθεσίες του Σάββα Στρούμπου. Μετά το «Περιμένοντας τον Γκοντό» αποφασίζει ν’ ανεβάσει ένα ακόμα έργο του Σάμουελ Μπέκετ, τις «Ευτυχισμένες μέρες» με μια σπουδαία ηθοποιό που θα θέλαμε να βλέπουμε συχνότερα στο θέατρο, την Αννέζα Παπαδοπούλου. Είναι ηθοποιός που παίζει στα δάχτυλα τις λεπτές αντιφάσεις δράματος και σάτιρας και οι ερμηνείες της καταφέρνουν να συμπυκνώνουν αίσθημα και σκέψη. Της πάει πάρα πολύ ο ρόλος της Γουίνι, της εμβληματικής ηρωίδας που βουλιάζει στο χώμα ζωντανή και είναι καταδικασμένη να σπρώχνει τον χρόνο φλυαρώντας με έναν αδιάφορο, σύντροφο, τον Γουίλι. Η παράσταση θα κάνει πρεμιέρα στο Άττις-Νέος Χώρος στα μέσα Φεβρουαρίου. Η νεαρή και ταλαντούχα ηθοποιός Έλλη Ιγγλίζ παίζει στην παράσταση και ερμηνεύει ζωντανά τη μουσική.
Ο Σάββας Στρούμπος γράφει στο σημείωμα του για την παράσταση:
«Βλέπουμε τις "Ευτυχισμένες Μέρες" ως τραγικωμωδία για το "Θάρρος της Ζωής". Η Γουίνι καθηλωμένη σε έναν καμμένο λόφο, κάτω από φλογισμένο φως, δεν εγκαταλείπει, δεν αφήνει την απόγνωση να την καταβάλλει. Από κάθε της χειρονομία, από κάθε της σκέψη και λέξη, από κάθε της ανάσα και ήχο αναβλύζει το πάθος για ζωή. Το βίωμα της καταστροφής και του θανάτου, το βίωμα της απώλειας του αγαπημένου προσώπου συντελούν στην καθήλωση της. Ωστόσο, το αίτημα για ανθρώπινη επαφή, για συνύπαρξη, τρυφερότητα και ζεστασιά, είναι αγωνιώδες και διαρκές. Περνά από όλο το φάσμα των ανθρώπινων καταστάσεων: ο φόβος και η αγωνία, η ελπίδα και η πίστη, το πάθος και το πένθος, η ηδονή και η οδύνη, τη συντροφεύουν ως την έρημο του "εγώ", ως τη σπαραχτική και απόλυτη μοναξιά της. Με υλικά της τη μνήμη του έρωτα και την επίγνωση του θανάτου, η Γουίνι επιμένει, συνδέεται με τη σπίθα της ζωής, προσπερνά τους φραγμούς της οδύνης, αποκαλύπτοντας την όψη του αγωνιζόμενου ανθρώπου στην εσχατιά του κόσμου. Ακόμα και στο σημείο αυτό η ζωή εξακολουθεί να έχει νόημα».
Περισσότερες πληροφορίες
Ευτυχισμένες μέρες
Με υλικά τη μνήμη του έρωτα και την επίγνωση του θανάτου, η Γουίνι δεν εγκαταλείπει, δεν αφήνει την απόγνωση να την καταβάλλει και αποκαλύπτει την όψη του αγωνιζόμενου ανθρώπου.
