Η σκηνοθέτις και ηθοποιός Αργυρώ Χιώτη συνεργάζεται και πάλι με τον Ευθύμη Φιλίππου. Διαβάστε τις σκέψεις της για το νέο του έργο, το «Νερό της Κολωνίας», που ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο - Rex (από 29/11).
«Στο “Νερό της Κολωνίας” συμβαίνει το εξής παράδοξο: υπάρχει μια μεγάλη κατασκευή, μια μηχανή που παίρνει τα λόγια, τα μετατρέπει σε εικόνες κι έπειτα σε υγρό, σε κολόνια. Η κολόνια αυτή παραδίδεται στους νεκρούς, διότι οι νεκροί δεν μπορούν να διαβάσουν –πώς θα μπορούσαν στο σκοτάδι–, αλλά μπορούν και μυρίζουν, γεγονός που αφήνει ανοιχτό το περιθώριο για επικοινωνία με τους ζωντανούς μέσω των αρωμάτων. Πολλά ενισχύουν αυτήν την αιθέρια επικοινωνία, η όξυνση της όσφρησης, οι υψηλές συχνότητες, τα πολυφωνικά τραγούδια, οι επικλήσεις, οι παρακλήσεις, η μνήμη και οι αναμνήσεις. Η διαδικασία που πρέπει να ακολουθηθεί για να είναι επιτυχής αυτή η λεπτή και δύσκολη προσπάθεια είναι πολύ συγκεκριμένη. Η παραμικρή παράβαση των κανόνων μπορεί να οδηγήσει –και συχνά οδηγεί– σε αποτυχία. Η εκφορά του λόγου πρέπει να είναι αργή και καθαρή. Μια λάθος λέξη, μια ατυχής επιλογή μπορεί να επηρεάσει τη σύσταση του αρώματος ανεπανόρθωτα. Γι’ αυτό μια ομάδα γυναικών είναι πάντα δίπλα στη μηχανή, ως χειριστές και σύμβουλοι. Θεματοφύλακες της νέας αυτής εσχατολογίας.
»Το σύμπαν αυτό είναι αυστηρό και σκληρό, αλλά ταυτόχρονα τρυφερό και στοργικό, ένας κόσμος που έχει φτάσει στα όρια της ανθρωπιάς: μέσω της τεχνολογίας λυτρώνει από το τελεσίδικο του θανάτου. Ένας άνθρωπος αποφασίζει να ακολουθήσει τη διαδικασία. Στη σκηνή παρακολουθούμε τη βουτιά του σε ψυχικά νερά, βαθιά και καθαρά, ενός τοπίου απροσδιόριστου· και την έξοδό του από αυτό, λίγο πιο ανοιχτού, λίγο πιο συμφιλιωμένου πια με τον εαυτό του και με τους άλλους. Μαζί του βουτάμε και όλοι οι υπόλοιποι, μάρτυρες της διαδικασίας και τελικοί αποδέκτες.
»Ένας παράξενα πραγματικός κόσμος σχηματίζεται στη σκηνή. Δεν έχει σημασία αν ο κόσμος αυτός είναι αναγνωρίσιμος ή όχι. Μας καλεί να του παραδοθούμε με παιδική αθωότητα και ανοιχτές αισθήσεις. Η αφετηρία του έργου ήταν πραγματικά στοιχεία, αληθινά γεγονότα από τη ζωή ενός ανθρώπου. Έπειτα η βιογραφία αυτή έγινε από τον Ευθύμη όνειρο, φαντασία, ποίηση. Λέει κάποια στιγμή ο Φιντέλ: “...έχει γίνει τόσο μεγάλο το χέρι μου πια, αγαπητή μου, που μια μέρα κατάφερα κι έπιασα με το χέρι αυτό όλον τον πλανήτη και ήταν πολύ περίεργη η αίσθηση όταν κράταγα την υδρόγειο στην παλάμη μου...”. Υπεύθυνες για τη διαδικασία, σειρήνες των νερών κι εργάτριες, πολυμήχανες κι ετοιμοπόλεμες, οι γυναίκες του “Νερού της Κολωνίας”: η Ελένη, η Τζο, η Καλλιόπη, η Κατερίνα, η Σοφία, η Αργυρώ εντός σκηνής και η Νεφέλη εκτός. Η μηχανή ξεκίνησε, το ποτάμι κυλά».
Περισσότερες πληροφορίες
Το νερό της Κολωνίας
Η ομάδα ερευνητικού θεάτρου παρουσιάζει το μεταφυσικό ταξίδι ενός ανθρώπου, ο οποίος καταφεύγει σε έναν υπερβατικό χώρο επικοινωνίας με τους νεκρούς.
