Ο συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης μοιράζεται μαζί μας τα γεγονότα της ζωής του που τον οδήγησαν στη συγγραφή του έργου «Το περίσσιο παιδί» που παίζεται στο Faust.
Στα χρόνια 2016-2017 βρέθηκα για αρκετό καιρό στην Αιθιοπία στα πλαίσια της διαδικασίας της διακρατικής υιοθεσίας (μαζί με την γυναίκα μου, Χαρά Σύρου, υιοθετήσαμε την κόρη μας από εκεί). Έτσι ήρθα σε άμεσα επαφή με το φριχτό πρόβλημα του υπερπληθυσμού που με την σειρά του γεννά αδιανόητη φτώχεια, απερίγραπτη δυστυχία και κατάργηση κάθε (δεδομένης για τους ανθρώπους της Δύσης) ανθρώπινης αξίας. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον έχουμε τα εκατομμύρια των εγκαταλελειμμένων παιδιών της Αφρικής: στην Αιθιοπία, στην Νιγηρία, στην Κένυα, στην Ουγκάντα, στο Κονγκό, σε ολόκληρη την Υποσαχάρια Αφρική. Δεν έχουμε ακριβή στοιχεία για τον αριθμό αυτών των παιδιών – ωστόσο μόνο σε επίπεδο Αφρικής πρέπει να ξεπερνούν τα 20 εκατομμύρια, δηλαδή δυο φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας. Τι συμβαίνει με τα παιδιά αυτά: στην συντριπτική τους προκύπτουν από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες – και είτε εγκαταλείπονται λίγες ώρες μετά τη γέννησή τους είτε σε μια ερημική περιοχή, οπότε και πεθαίνουν αβοήθητα σε λίγες ώρες, είτε σε κάποια κατοικημένη περιοχή, οπότε και στοιβάζονται σε άθλια ορφανοτροφεία. Από αυτά περίπου τα μισά θα πεθάνουν από δυσεντερία τους πρώτους μήνες της ζωής τους, και τα υπόλοιπα απλώς σωρεύονται σε αδιανόητα άθλιες συνθήκες ζωής μέχρι να γίνουν έξι ή οχτώ χρονών οπότε και θα βγουν στους δρόμους για να ανακυκλώσουν την απελπισία που τα έφερε στον κόσμο.
Αυτά είναι τα περίσσια παιδιά του κόσμου μας. Και βέβαια δεν υπάρχουν μόνον στην Αφρική. Μοναδική παροντική πιθανότητα διεξόδου από τον φριχτό κύκλο που περιγράφτηκε είναι η υιοθεσία τους από οικογένειες της Δύσης μέσω της διακρατικής υιοθεσίας. Μα αυτό αφορά ένα απολύτως ελάχιστο ποσοστό των εγκαταλελειμμένων παιδιών – λιγότερο από ένα τοις χιλίοις. Τα υπόλοιπα απομένουν εκεί και περιμένουν. Η εμπειρία της Αφρικής προφανώς άλλαξε την ζωή μου – και προφανώς σχημάτισε τον κεντρικό άξονα σε ό,τι έχω γράψει έκτοτε. Ανάμεσα σε αυτά που ήδη έχουν παρασταθεί ή δημοσιευτεί είναι η θεατρική τριλογία «Leopold», «Football» και «HIV», το έργο «Nastasia», η συλλογή ποιημάτων «Θα σας περιμένω» και το παραμύθι «Τα περίσσιο παιδί».
Αν στα έργα της Τριλογίας κυριαρχεί η λογική της ευθείας επίθεσης στο κοινό (με ότι αυτό συνεπάγεται), στο «Περίσσιο παιδί» μάλλον έχουμε μια προσπάθεια να αποτυπωθεί με μια εκφραστική μεταφορά αυτός το αδιανόητος πόλεμος που περιγράφτηκε παραπάνω. Μοιάζει με «τεχνολογικό» (cuber) παραμύθι ή με παραβολή – ωστόσο είναι η πιο σημαντική ιστορία της ζωής μου. Το Ασήμαντο Προγραμματάκι που πασχίζει να κατανοήσει ως παιδί του ένα πλαστικό μωρό είμαι εγώ. Ή καλύτερα αυτό που θα ήθελα να είμαι εγώ.
Για μένα, για την δική μου οπτική, ό,τι γράφεται στις λίγες σελίδες αυτής της αφήγησης είναι το κεντρικό διακύβευμα του πολιτισμού της Δύσης. Και το κέντρο της παροντικής μας ιστορίας μέσα στη μεγάλη Ιστορία. Χρωστώ ευγνωμοσύνη στους ανθρώπους μου που εισάκουσαν την παράκλησή μου και την πέρασαν στη σκηνή: στην Ομάδα Ich Bebe (που δημιουργήθηκε από μαθητές μου: τους ηθοποιούς Αντιγόνη Σταυροπούλου, Χριστίνα Παπατριανταφύλλου, Γιάννη Βερβενιώτη και τον συνθέτη Χρήστο Διαμαντή) καθώς και στην σκηνοθέτρια Πηγή Δημητρακοπούλου (και τους συντελεστές που έφερε μαζί της). Στην μάταιη και περαστική ζωή μας έχουμε να προσδοκούμε την ένωση των δακρύων. Αυτή η ένωση ενδέχεται να είναι μια αρχή για το ταξίδι μας εκεί κάτω.
Περισσότερες πληροφορίες
Το περίσσιο παιδί
Το παραβολικό παραμύθι, που μεταφέρεται για πρώτη φορά στη σκηνή, μιλά για ανεπιθύμητα βρέφη κι εγκαταλελειμμένα παιδιά.
