Ποιον ρόλο υποδύεστε στην παράσταση «Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα»;
Ερμηνεύω τον ίδιο τον κύριο Σμιθ, ο οποίος ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του κι έρχεται αντιμέτωπος με έναν πιτσαδόρο (στον ρόλο ο Σωτήρης Μεντζέλος), ο οποίος δεν είναι άλλος από τον άγγελο του θανάτου, που ήρθε απλά για να κάνει τη δουλειά του. Με βασικό επιχείρημα ότι δεν είναι ακόμη η ώρα του, ξεκινάει μια κωμικοτραγική διαπραγμάτευση, η οποία καταλήγει στην πρόταση του Χάρου να πάρει κάποιον άλλον στη θέση του. Του επιτρέπει να διαλέξει από τη σπιτονοικοκυρά του (αυτή είναι η Μαρία Αιγινίτου, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία) μέχρι κάποιο ιστορικό πρόσωπο· μόνη προϋπόθεση ότι θα αλλάζει τον ρου της Ιστορίας. Κι εδώ είναι που θα δούμε πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί κάποιος να κάνει αυτή την επιλογή.
Προσωπικά τι ξεχωρίζετε από το έργο;
Το καυστικό χιούμορ και την κινηματογραφική γραφή του. Η καινούργια μαύρη κωμωδία του Σάκη Σερέφα δίνει άλλη διάσταση στο πώς αντιλαμβανόμαστε το θάνατο και πώς αυτός προσωποποιείται στη ζωή μας. Είναι ένα απεχθές πρόσωπο ή θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας ευγενέστατος νέος; Είναι υπεύθυνος για τη μοίρα μας ή είναι απλώς ένας «υπάλληλος» που ενδύεται τον ρόλο που του έδωσε η μοίρα; Το έργο έρχεται να σπάσει τη στερεοτυπική εικόνα που έχουμε για το θάνατο κι ίσως, μέσα από το χιούμορ του, να μας συμφιλιώσει μαζί του.
«Ο κύριος Σμιθ είναι ένας χαρακτήρας που ακουμπάει σε εκείνο το κομμάτι που σχετίζεται με το χιούμορ και τη μαύρη κωμωδία που μου αρέσει πολύ. Επειδή, όμως, ο ψυχισμός μου έχει κάτι το αμλετικό ακουμπά και στο υπαρξιακό δίλημμα που με απασχολεί πάρα πολύ σαν άνθρωπο».
Εσείς πως θα αντιμετωπίζατε το ηθικό δίλημμα που θέτει ο συγγραφέας;
Ο ήρωας βρίσκεται σε αδιέξοδο. Του δίνεται η ευκαιρία να ζήσει με αντάλλαγμα τη ζωή κάποιου άλλου. Κι ενώ φαίνεται εύκολο, δεδομένου ότι ζούμε σε μια κυνική κοινωνία, η συνείδησή μας ξυπνάει σε ανύποπτες στιγμές. Νομίζω ότι ούτε για εμένα θα ήταν εύκολο, και πολύ αμφιβάλλω αν κάποιος θα μπορούσε να επιλέξει έναν άλλον ελαφρά τη καρδία. Ο ηρωισμός και η αυτοθυσία, άλλωστε, μπορεί να γεννηθούν σε ανθρώπους που δεν θα το περίμενες ποτέ, και να θυσιάσουν ακόμη και τη ζωή τους για να σώσουν τον συνάνθρωπο.
Που αλλού θα σας δούμε φέτος;
Στο «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς» μαζί με την Ηρώ Πεκτέση, που επαναλαμβάνεται στο Olvio (μέχρι 28/11), ένα έργο εμπνευσμένο από τον «Γυάλινο κόσμο» του Τενεσί Ουίλιαμς. Το τρίτο μεγάλο και πολύ σπουδαίο εγχείρημα που έχω εμπλακεί είναι το ανέβασμα ενός σπουδαίου σουηδικού έργου, του «Δόκτωρ Γκλας», γραμμένο το 1905 από τον Γιάλμαρ Σέντερμπεργκ, έναν σύγχρονο συγγραφέα του Στρίντμπεργκ που χαίρει πολύ υψηλής εκτίμησης στη σουηδική λογοτεχνία. Στο έργο που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα -με διπλή πρεμιέρα στην Κύπρο και στην Αθήνα στο θέατρο Altera Pars (από 16/1)- συμπρωταγωνιστώ με την Αγγέλα Σιδηροπούλου.
«Η δουλειά του ηθοποιού είναι μία και αδιαίρετη. Δεν γνωρίζει σύνορα και τρόπους είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο. Μπορεί να αλλάζουν τα μέσα και τα εργαλεία αλλά η δουλειά είναι μία. Πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου. Ο δρόμος είναι ένας και ανηφορικός».
Με ποιον ρόλο από τους τρεις ταυτίζεστε περισσότερο;
Ο κάθε χαρακτήρας έρχεται και ακουμπάει σε μια ξεχωριστή και ιδιαίτερη πλευρά του εαυτού μου. Ο κύριος Σμιθ είναι ένας χαρακτήρας που ακουμπάει σε εκείνο το κομμάτι που σχετίζεται με το χιούμορ και τη μαύρη κωμωδία που μου αρέσει πολύ. Επειδή, όμως, ο ψυχισμός μου έχει κάτι το αμλετικό ακουμπά και στο υπαρξιακό δίλημμα που με απασχολεί πάρα πολύ σαν άνθρωπο. Ο «Δόκτωρ Γκλας» ακουμπάει σε μια άλλη πλευρά πιο επιστημονική και εγκεφαλική, με έντονες εσωτερικές συγκρούσεις και με μια αμφισβήτηση της ζωής και της πραγματικότητας. Το «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς» είναι διαφορετική περίπτωση, γιατί εκεί καλούμαστε μαζί με την Ηρώ Πεκτέση να μοιραστούμε τους τέσσερις χαρακτήρες που εμφανίζονται στο έργο. Οπότε δεν μπορώ να μιλήσω για προσωπική ταύτιση όσο για θεατρική ετοιμότητα και καθαρή θεατρική εγρήγορση και επικοινωνία επί σκηνής.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που σας έχει σημαδέψει ή ένας ρόλος-απωθημένο που επιθυμείτε να ερμηνεύσετε;
Ο Αστρόφ από τον «Θείο Βάνια» είναι ένας πολύ σπουδαίος χαρακτήρας που θεωρώ ορόσημο στην καριέρα μου και στην προσωπική μου τοποθέτηση όσον αφορά το θέατρο. Ως απωθημένο μπορώ να αναφερθώ σε όλους τους σαιξπηρικούς ήρωες. Ο Σαίξπηρ έχει μια πολύ ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Από νεαρή ηλικία διαμορφώθηκε μέσα από τα έργα του η θεατρική μου αντίληψη και έχω ήδη στο βιογραφικό μου αρκετούς σαιξπηρικούς ρόλους. Πέρυσι συμμετείχα στο ανέβασμα του «Ριχάρδου Γ’» από τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου. Και αισθάνομαι πολύ τυχερός γιατί τέτοιου είδους έργα έχουν ανάγκη από κρατικές σκηνές για να ανέβουν.
Με την δυναμική σας επιστροφή στην Αθήνα εντοπίζετε διαφορές με την Κύπρο;
Η δουλειά του ηθοποιού είναι μία και αδιαίρετη. Δεν γνωρίζει σύνορα και τρόπους είτε στο θέατρο, είτε στην τηλεόραση είτε στον κινηματογράφο. Μπορεί να αλλάζουν τα μέσα και τα εργαλεία αλλά η δουλειά είναι μία. Πρέπει να περάσεις δια πυρός και σιδήρου. Ο δρόμος είναι ένας και ανηφορικός. Σίγουρα η Κύπρος είναι μία χώρα με μικρή θεατρική αγορά αλλά αναλογικά έχει πολύ πλούσια θεατρική παραγωγή, πολύ ικανούς ηθοποιούς που το κοινό δεν τους γνωρίζει εδώ στην Ελλάδα λόγω της απόστασης. Ειδικά για τον ΘΟΚ (Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου) θα έλεγα ότι είναι ένα κρατικό θέατρο με πολύ υψηλά στάνταρ.
Περισσότερες πληροφορίες
Το σύνδρομο της άδειας φωλιάς
Το έργο πραγματεύεται τα όρια και τις σχέσεις μεταξύ των μελών μιας τριμελούς οικογένειας.
Ο κύριος Σμιθ ανοίγει την πόρτα
Με ένα αναπάντεχο δίλημμα έρχεται αντιμέτωπος ο κύριος Σμιθ στη νέα μαύρη κωμωδία του Σάκη Σερέφα για τη σχέση μας με το θάνατο.
