Γιατί ένας άντρας να ενδιαφερθεί για ένα θέμα γυναικείο; Ο Θωμάς Μοσχόπουλος γράφει για την επιλογή του «Top girls», που ανεβαίνει στο Θέατρο Πόρτα από 2/11, αλλά και για όσα θέλησε να δημιουργήσει κατά τη διάρκεια των προβών.
Το έργο «Top Girls» της Κάριλ Τσέρτσιλ μιλά για τη χειραφέτηση και τα δικαιώματα που έχουν στερηθεί οι γυναίκες, από την οπτική των ίδιων και όχι μέσα από αντιπαράθεση με τους άντρες· βάζοντας τις γυναίκες να επικοινωνήσουν τις διαφορετικές οπτικές του γυναικείου ζητήματος μεταξύ τους. Για μένα αυτές οι οπτικές ήταν αναγκαίες στην ίδια την πράξη της δουλειάς. Ήθελα να στήσω έναν πραγματικό διάλογο, να ενημερωθώ κι εγώ ο ίδιος τι σημαίνει γυναίκα. Δεν έχω μια συγκροτημένη οπτική, παρά μόνο μέσα από την υποκειμενική οπτική ενός άντρα, κάποιου δηλαδή έξω από το χορό.
Αυτό που προσπάθησα να δημιουργήσω στην πρόβα και σε έναν μεγάλο βαθμό έχει επιτευχθεί, είναι να έχω γυναίκες ανοιχτές στο διάλογο, που φέρουν διαφορετικές στάσεις και τάσεις απέναντι στη ζωή γενικότερα. Ακόμη και στο ίδιο το θέατρο. Με διαφορετικές εμπειρίες, που κουβαλούν διαφορετικούς κόσμους, που αφήνουν τις διαφορές τους κατά μέρος και ψάχνουν τα κοινά τους σημεία. Αυτή, άλλωστε, είναι η λύση για πολλά ζητήματα που μας κατατρέχουν, πολιτικά, κοινωνικά κ.ο.κ. Ειδικά σε ό,τι αφορά την πολεμική που έχει χτιστεί τα τελευταία χρόνια στον πολιτισμό, ότι οι αντιθέσεις δημιουργούν μια τριβή και μια θερμοκρασία.
Όταν όμως οι αντιθέσεις γίνονται αυτοσκοπός, είναι απλώς νευρωτικές και καταστροφικές. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το θέατρο. Δεν έχουμε καταλάβει τον κίνδυνο που διατρέχουμε. Νομίζουμε ότι είμαστε σε μια άνθηση, ενώ στην ουσία βιώνουμε έναν κατακερματισμό δυνάμεων και μια μείωση της ποιότητας του αποτελέσματος εξαιτίας αυτής της ανάγκης να παράγουμε συνέχεια υλικό. Ήθελα να βγω από το κέλυφος της ασφάλειάς μου και να δω τι θα γίνει, αν ενωθούν φαινομενικά διαφορετικές δυνάμεις και άνθρωποι.
Ήθελα να φτιάξω μια παρέα διαφορετικών γυναικών, όπως ακριβώς είναι η παρέα του έργου, και να δω τι έχει να καταθέσει αυτή η ζύμωση για το σήμερα. Διότι το έργο μιλάει για μια ιστορικότητα του γυναικείου ζητήματος. Νομίζω ότι μπόρεσα να δώσω χώρο και να σεβαστώ απόλυτα αυτές τις γυναίκες γι’ αυτό που είναι, ακριβώς επειδή ήξερα ότι ήμουν ξένος απέναντι στο ζήτημα. Και είδα ότι δεν είναι δύσκολο ούτε εγώ να συνδιαλεχτώ μαζί τους ούτε αυτές μεταξύ τους. Και ήταν και μια χειρονομία γνωριμίας. Έπαιξε ρόλο ότι ήταν όλες τους σοβαρές επαγγελματίες και δεν φόρτιζαν τα πράγματα με μικροπολιτικές. Για μένα είχε μεγάλο ενδιαφέρον και ήταν μια ξεκούραστη, κατά βάση ανακουφιστική διαδικασία. Είδα ότι υπάρχει πολύ λιγότερη πολεμική και ανταγωνισμός ανάμεσα στις γυναίκες. Αυτό που ενδεχομένως τις οδηγεί να φέρονται έτσι είναι ένα πλαίσιο ανασφάλειας. Θα ευχόμουν να μπορούν από μόνες τους να διεκδικούν το πλαίσιο της ασφάλειάς τους με λιγότερο επιθετικούς τρόπους.
