Τι σας έκανε να μπαίνετε στην... κουζίνα, κυρία Σκότη αυτό το χειμώνα;
Αποφάσισα να μπω στην κουζίνα γιατί βρήκα ένα έργο που με κάλεσε ακριβώς εκεί: στην κουζίνα της ζωής. Οι «Λαντζέρηδες» του πολυβραβευμένου Καναδού συγγραφέα Morris Panych είναι ένα έργο που μιλάει κατευθείαν στην ανθρώπινη ψυχή αλλά «σκαλίζει» ταυτόχρονα τη λογική μας με μια ισορροπημένη αναλογία. Πιστεύω ότι κατά καιρούς πρέπει να σηκώνουμε όλοι τα μανίκια και να μπαίνουμε στην κουζίνα της ζωής μας για να δούμε πώς και τι μας μαγειρεύουμε.
Είναι ένα ψυχογράφημα ή αγγίζει κοινωνικά ζητήματα;
Είναι μια μαύρη κωμωδία για τη ζωή και την ανάγκη μας να υπάρξουμε μέσα σ’ ένα ταξικό σύστημα που συχνά εγκλωβίζει τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις δυνατότητές μας. Με ενδιαφέρει τ’ ότι μιλάει για το παράλογο της κοινωνικής δομής, για τον μύθο της αταξικής κοινωνίας, για τον σιωπηλό «πόλεμο των τάξεων». Για το πως ο άνθρωπος καταντάει ένα εξάρτημα και γίνεται αόρατος στους άλλους. Μιλάει για καταστάσεις που βιώνουμε και που απαιτούν από εμάς μεγάλο θάρρος. Και όλα αυτά με έναν τρυφερό σαρκασμό.
Ποια είναι τα πρόσωπα του έργου;
Τα κύρια πρόσωπα του έργου είναι τρεις άνδρες που συναντιούνται στο υπόγειο ενός μεγάλου, ακριβού και χλιδάτου εστιατορίου. Μπροστά τους πελώριες στοίβες πιάτων που τους περιμένουν για να τα πλύνουν. Ο αρχιλαντζέρης, ο Ντρέσλερ-, προσπαθεί να κάνει τους άλλους να δουν τη δουλειά τους μέσα από τα δικά του μάτια: η αποστολή τους δεν είναι μια δουλειά αλλά ένα έργο τέχνης. Θέλει να κάνει τους άλλους να δουν την ομορφιά μέσα σε αυτό που θεωρείται άσχημο. Και αυτό είναι μια γενναία πράξη ζωής. Ο Μος είναι γέρος και άχρηστος πια για το σύστημα. Όμως δεν έχει καμία εναλλακτική. Δεν έχει ζωή έξω απ’ αυτό το σύστημα. Και ο νέος, ο Έμμετ, είναι ο νέος που πάει στη δουλειά προσωρινά, καθώς είχε τα πάντα και τα έχασε και πρέπει να ξανασταθεί στα πόδια του.
Ποιο μήνυμα θα πάρει ο θεατής φεύγοντας από την παράσταση;
Το βασικό μήνυμα που προσπαθεί να περάσει το έργο είναι κυρίως, πως η ομορφιά της ζωής δεν βρίσκεται απαραίτητα σε αυτό που τείνει να θεωρείται «επιτυχία». Θέλει μεγάλο θάρρος να μπορούμε να ζήσουμε όπως και όπου εμείς νιώθουμε καλά και όχι όπως απαιτεί το εκάστοτε σύστημα.
