Το έργο του Κολμ Τομπίν «Η διαθήκη της Μαρίας», που αποδίδει ρεαλιστικά καταστάσεις, συμπεριφορές και συναισθήματα της Θεοτόκου, ανεβάζει ο Δημήτρης Μυλωνάς στο Από Μηχανής Θέατρο με πρωταγωνίστρια την Ασπασία Κράλλη.
Η Ασπασία Κράλλη μας έχει συνηθίσει περισσότερο σε σιωπές παρά σε λόγια. Ας μην ξεχνάμε ότι ως μαθήτρια του Μαρσέλ Μαρσό είναι πρωτεργάτρια του Θεάτρου της Σιωπής στη χώρα μας. Το 1992 μας μύησε στο αβανγκάρντ για την εποχή εκείνη είδος με τη «Μήδεια από σιωπή». Κι ενώ στην αρχή προσεγγίστηκε με σκεπτικισμό και καχυποψία, στην πορεία η Κράλλη κατάφερε με τις παραστάσεις της να δημιουργήσει ένα κοινό και να ενθαρρύνει και άλλους καλλιτέχνες να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο είδος. Προτού περάσει από το θέατρο λόγου στην παντομίμα είχε ασχοληθεί με το αρχαίο δράμα, έπαιξε σε παραστάσεις μουσικού θεάτρου, μπουλβάρ, ακόμη και σε επιθεώρηση σε κρατικές σκηνές αλλά και στο ελεύθερο θέατρο, με σκηνοθέτες όπως οι Αλέξης Μινωτής, Κάρολος Κουν, Σπύρος Ευαγγελάτος, Ανδρέας Βουτσινάς κ.ά.
Φέτος, ύστερα από πρόταση του σκηνοθέτη Δημήτρη Μυλωνά, αποφάσισε να επιστρέψει στο θέατρο λόγου με ένα συγκλονιστικό κείμενο, τη «Διαθήκη της Μαρίας» του Κολμ Τομπίν, σε μετάφραση Κατερίνας Βαλαβανίδη. Το εν λόγω έργο παρουσιάστηκε στο Μπρόντγουεϊ το 2013, σε ερμηνεία της Φιόνα Σο, και προτάθηκε για 3 Tony Awards, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του καλύτερου έργου.
Σε πόσες σελίδες χωράει άραγε το δράμα μιας μάνας που είδε το παιδί της να πεθαίνει; Χωρούν οι σκέψεις, τα ερωτήματα, τα συναισθήματα και η απόλυτη φρίκη της απώλειας; Ο Κολμ Τομπίν, γεμάτος ενσυναίσθηση, φαντασία και στοχαστική διάθεση, έγραψε για μια τραγική μάνα, για την ακρίβεια της έδωσε φωνή να μιλήσει για όλα όσα έζησε, όσα σκέφτηκε, όσα βίωσε και η «κραυγή» της ταξίδεψε στον κόσμο μέσα από τη νουβέλα/στοχαστικό δοκίμιο/θεατρικό μονόλογο «Η διαθήκη της Μαρίας».
Διαβάζοντας το βιβλίο, δεν αργείς να καταλάβεις πως ο Ιρλανδός συγγραφέας μάς παρέδωσε το μονόλογο της Μαρίας, της Θεοτόκου, της μητέρας του Ιησού, η οποία αποφασίζει να μιλήσει. «Ο γιος μου κοίταζε το πλήθος με φόβο και απορία» την ώρα της σταύρωσης, «εκείνος χτυπιόταν και μούγκριζε [...], έκανε ό,τι μπορούσε για να τους εμποδίσει να του τεντώσουν το άλλο μπράτσο», εξομολογείται μιλώντας με αμφισβήτηση, δυσπιστία και καχυποψία για όσα συνέβησαν στον θεάνθρωπο.
Στα δικά της μάτια ο γιος της παίρνει πιο ανθρώπινα χαρακτηριστικά, φοβάται, απορεί, πονάει... Δεν πρόκειται για ένα βλάσφημο κείμενο, αλλά για μια γήινη προσέγγιση της απόγνωσης μπροστά σε ένα καταλυτικό γεγονός. Είναι μια σπουδή πάνω στη σχέση μητέρας και γιου και είναι εξαιρετικό αυτό που παρατηρεί η μεταφράστρια του βιβλίου Αθηνά Δημητριάδου (εκδ. Ίκαρος) για τη Μαρία και τον Χριστό του Ιρλανδού καθολικού Τομπίν: «Παραπέμπουν περισσότερο σε Ιρλανδό του IRA ή σε Κούρδο αντάρτη και στη μητέρα του παρά στη μορφή που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό την εξέλιξη της ανθρωπότητας».
Περισσότερες πληροφορίες
Η διαθήκη της Μαρίας
Απογυμνωμένη από κάθε «θεϊκό» στοιχείο, η Μαρία, η πιο γνωστή και ιερή μητρική φιγούρα της Ιστορίας, καταθέτει τη δική της μαρτυρία για την απώλεια του γιου της.
