Η Φολκσμπίνε, το θρυλικό «Θέατρο του Λαού», αφήνει για οχτώ ημέρες την έδρα της στο Βερολίνο και, σε μια ιστορική για την πορεία της στιγμή, «καταλαμβάνει» την Πειραιώς 260 του Φεστιβάλ Αθηνών με τρεις παραστάσεις (και όχι μόνο).
Ο τίτλος θα μπορούσε να περιγράφει σκηνές από τις «πειραγμένες» παραστάσεις της Φολκσμπίνε (Volksbühne). Παραπέμπει, ωστόσο, στο… bullying που υφίσταται ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της, o Βέλγος επιμελητής τέχνης Κρις Ντέρκον, τέως διευθυντής της βρετανικής Tate Modern. Από το 2015, όταν ανακοινώθηκε ότι θα διαδεχθεί τον επί 25 χρόνια διευθυντή της και επιφανή σκηνοθέτη, Φρανκ Κάστορφ, έχει ξεσπάσει σάλος. Οι καλλιτέχνες της Φολκσμπίνε δεν χάνουν ευκαιρία να χλευάσουν τον Ντέρκον: στον πρόσφατο «Φάουστ» υπάρχει μια σκηνή όπου ένας ηθοποιός τον παριστάνει και οι άλλοι τον περιλούζουν με μπίρες, ενώ τον κατηγορούν δημόσια ως έμπορο τέχνης, άσχετο με το θέατρο. «Ευχαριστώ για το δημόσιο αυτό σκεπτικιστικό δράμα», δηλώνει φλεγματικά εκείνος.
Το βασικό επιχείρημα των… αντιφρονούντων είναι ότι η Φολκσμπίνε, θέατρο ρεπερτορίου με σταθερό ανσάμπλ Γερμανών ηθοποιών από το 1890, χάνει την ταυτότητα της. Ο Ντέρκον –λένε– τη μετατρέπει σε εμπορευματοποιημένο στούντιο παραγωγών στα όρια των τεχνών, αλλοιωμένο από τις μετακλήσεις ξένων ομάδων. «Η απειλή της παγκοσμιοποίησης φτάνει στο επίκεντρο», συνοψίζουν οι Financial Times. Σε αυτήν, λοιπόν, την ιδιαίτερη συγκυρία, το θρυλικό θέατρο της πλατείας Ρόζα Λούξεμπουργκ, εκεί όπου έδρασαν σκηνοθέτες όπως οι Μαξ Ράινχαρτ, Έρβιν Πισκάτορ, Χάινερ Μίλερ, Ματίας Λάνγκχοφ, Κριστόφ Μαρτάλερ και Ντμίτερ Γκότσεφ, καταφθάνει εδώ στις 17-24/6 με παραστάσεις, ταινίες, συζητήσεις, masterclasses, μέχρι και DJ sets!
3 βερολινέζικες παραστάσεις στην Πειραιώς
«Ο παίκτης»
Ο εδώ και 25 χρόνια επιφανής διευθυντής της Φολκσμπίνε, Φρανκ Κάστορφ, λίγο πριν από τη λήξη της θητείας του, φέτος το καλοκαίρι, φέρνει τον «Παίκτη» του Ντοστογιέφσκι, αυτή την ιστορία τζόγου και παθών, μεταμορφωμένη σε μια παράσταση-κράμα μουσικότητας, εκκεντρικότητας και ζωντανής κινηματογράφησης.
«Σ’ αγαπώ αλλά επέλεξα την αποδραματοποίηση» Έτσι ονομάζεται η χιουμοριστικά φιλοσοφική περφόρμανς που στήνει ο σκηνοθέτης Ρενέ Πόλες σαν ένα παράξενο υπαρξιακό τσίρκο, μέσα στα βαγόνια του λεγόμενου Rollende RoadShow, τα οποία καταφθάνουν, μαζί με το θίασο, στο προαύλιο της Πειραιώς 260.
«Μουρμουρητό» «Θέλω τα σώματα να γίνουν λέξεις», δήλωσε το 2012 ο Χέρμπερτ Φριτς και δημιούργησε αυτό το ψυχεδελικό «ακουστικό» θέαμα που άφησε εποχή. Δεκατέσσερις ηθοποιοί μουρμουρίζουν, ψιθυρίζουν, τραγουδούν ή κραυγάζουν επί 80 λεπτά μία και μόνο λέξη: «murmel» («μουρμουρητό»).
