Ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου, αφηγείται κομμάτια από τη ζωή της, καταθέτει σκέψεις της, λέει τα τραγούδια της και ταξιδεύει με τις μουσικές και τους ανθρώπους της ζωής της. Πάει το χρόνο μπροστά και πίσω, από το σήμερα στο χθες. Η Χάρις Αλεξίου μοιράζεται με το κοινό τα βιώματά της σε δικό της «Χειρόγραφο» που γίνεται μουσική παράσταση από τον Γιώργο Νανούρη.
Μια λιτή περιγραφή από ένα απλό δελτίο Tύπου περιγράφει την ουσία: «Εικόνες, μνήμες, λόγια που δεν έχουν ειπωθεί, στιγμές μιας ζωής, φυλαγμένα γράμματα, σημειώματα, όνειρα, εφιάλτες, προηγούμενες ζωές, έρωτες, χαμόγελα, συναυλίες, ταξίδια, οι άντρες, τα τραγούδια, ο πατέρας, η λύτρωση, τα “θέλω”, τα “πρέπει”, η γλύκα, το γέλιο, η μνήμη, το χώμα, η χαρά, το σώμα, η ψυχή, το μυαλό, η φωνή». Είναι, προφανώς, η ανάγκη μιας γυναίκας, μιας φωνής, μιας καλλιτεχνικής παρουσίας που μας έχει μαγέψει όλους, που μας έχει συγκινήσει, που μας έχει ταξιδέψει, που έχει μιλήσει στη θέση μας για τις αγάπες μας, τις λύπες μας, την αγωνία μας και τη χαρά μας.
Είναι η Αλεξίου, είναι η Χαρούλα μας, που όλοι φυλάμε στα σπίτια μας μερικούς από τους δίσκους της. Είναι η Χάρις Αλεξίου με την τεράστια γκάμα ρεπερτορίου, που ό,τι έχει τραγουδήσει το έχει απογειώσει με τη φωνή της και, κυρίως, το αίσθημά της, κάνοντάς μας να σκιρτούμε από συγκίνηση όταν λέει από δημοτικά, μικρασιάτικα ή ρεμπέτικα μέχρι Νίνο Ρότα, όταν πιάνει τους κλασικούς του λαϊκού μας και του έντεχνου και φτάνει μέχρι τα νέα παιδιά που αγωνίζονται να εκφραστούν με σημερινούς όρους, όταν μας εκμυστηρεύεται με δικά της τραγούδια και μουσικές πράγματα που, έτσι κι αλλιώς, ανήκουν και σ’ εμάς.
Η Χάρις Αλεξίου: η μικρή Χαρίκλεια που γεννήθηκε πριν από 65 χρόνια στη Θήβα, με μάνα Μικρασιάτισσα, μεγαλωμένη μέσα από δυσκολίες στην Αθήνα και που, από τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’70, έδειξε πως θα διαμορφώσει σε σημαντικό βαθμό με την ερμηνεία της το πρόσωπο του ελληνικού τραγουδιού. Αυτά όμως είναι τα βιογραφικά της, ό,τι έχουμε διαβάσει και, φυσικά, όσα έχουμε ακούσει από την ίδια να τραγουδάει. Τα άλλα, τα πιο προσωπικά της, αυτά που μόνο εκείνη ξέρει θα μας τα δώσει τώρα, στο «Χειρόγραφο». Ο σκηνοθέτης της παράστασης Γιώργος Νανούρης μας λέει: «Η Χαρούλα έχει γράψει πάρα πολλά κείμενα –άλλα τώρα και άλλα στο παρελθον– κι έτσι μαζεύτηκε ένα υλικό πάνω στο οποίο κόψαμε, ράψαμε, επιλέξαμε, κρατήσαμε, αφαιρέσαμε και φτιάξαμε κάτι με λογική σειρά, όπου παρεμβάλλονται σκέψεις, οι εποχές πηγαινοέρχονται – είναι ένα πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό πράγμα».
Χωρίς να ακολουθείται κάποια χρονολογική σειρά ή τάξη, μέσα από αυτή την ιδιαίτερη παράσταση – όπου η Χάρις είναι μόνη της στη σκηνή με τρεις μουσικούς, τον Παναγιώτη Τσεβά (ακορντεόν, πιάνο), τον Γιώργο Λιμάκη (κιθάρα) και τον Τάσο Μισυρλή (βιολοντσέλο), παρουσιάζεται ανάγλυφα μέσα από τραγούδια και κείμενα η ζωή της. Όπως σημειώνει και ο Γιώργος Νανούρης: «Αυτή η πολύ προσωπική ιστορία που έχει να πει, με έναν περίεργο τρόπο αφορά και τον καθένα μας. Έχουμε μνήμες και έχουμε συνδέσει πολλά πράγματα με τη μουσική και τα τραγούδια της – πράγματα που στη διάρκεια της παράστασης ξυπνάνε. Επίσης, επειδή μιλάει για θέματα που μας αφορούν όλους (γονείς, οικογένεια, έρωτας, μοναξιά, σχέσεις με τη δουλειά μας κ.ά.) καθένας θα βρει ένα κομμάτι για να συνδεθεί. Τα κομμάτια της δικής της ζωής, τελικά, γίνονται και κομμάτια της δικής μας».
Ακόμα και μόνο την ποικιλία των τραγουδιών που είπε, την γκάμα των δημιουργών με τους οποίους συνεργάστηκε, τη φύση και την ουσία των μουσικών που προσέγγισε να αναλογιστεί κανείς, καταλήγει στο συμπέρασμα πως η Χάρις Αλεξίου έχει με όλους μας να μοιραστεί κάτι μέσω της τέχνης της – και τώρα, με την παράσταση αυτή, μοιράζεται και κάποιες πιο ιδιαίτερες πτυχές της.
Είναι μια παράσταση όπου το επιθυμητό είναι «το ένα να δένει το άλλο, να εξαρτάται από το άλλο, να βγαίνει μέσα από το άλλο, να είναι συνέχεια του άλλου και να κυλάει αυτό το πράγμα σε μια διαρκή ροή και εναλλαγή λόγου και μουσικής, που μπορεί καμιά φορά η μουσική να μοιάζει με λόγο και ο λόγος να μοιάζει με μουσική», λέει ο Γ. Νανούρης. Και συμπληρώνει: «Είμαι χαρούμενος που έχει συμβεί αυτό στη ζωή μου – δεν θα μπορούσα καν να το φανταστώ! Στις πρόβες, όντας σε καθημερινή επαφή μαζί της, νιώθεις τελικά κάποια οικειότητα – συνηθίζεις με τη συνεχή τριβή και επαφή. Τελειώνοντας όμως με τα κείμενα, ήρθε η ώρα των τραγουδιών. Και με το πρώτο τραγούδι, συνειδητοποιείς φωναχτά: “Χριστέ μου! Είναι η Αλεξίου!”»
Από τις 19 Φεβρουαρίου και για 20 παραστάσεις στο Νέο Θέατρο Κατερίνας Βασιλάκου, στον Κεραμεικό.
Περισσότερες πληροφορίες
Χειρόγραφο
Συνοδεία μουσικών, πιάνει το νήμα από τα παιδικά της χρόνια μέχρι σήμερα και μας αποκαλύπτει πώς η μικρή Χαρίκλεια έγινε η Χάρις Αλεξίου.
