Το νησί-χίμαιρα του Φιντέλ είναι γεμάτο μυστήριο και αντιθέσεις. Μια χώρα γεννημένη από την επανάσταση, που μεθά από τον καπνό και το ρούμι και λικνίζεται με τις μουσικές που έχουν κάτι από το μυστικισμό της Αφρικής και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο των Λατίνων. Ο Σταύρος Χριστοδουλάκος μας προσκαλεί να μπούμε στο ρυθμό της, αφήνοντας όμως πίσω τον... δυτικό μας εαυτό. Updated: 28/11/2012
Η Κούβα ήταν το πρώτο υπερατλαντικό μου ταξίδι. Συνειδητή επιλογή για κάποιον που έχει αναγάγει σε κάτι πολύ ιδιαίτερο τη μυθολογία αυτού του μικρού «ποντικιού» της Καραϊβικής. Οι προσδοκίες μου δεν διαψεύστηκαν στο ελάχιστο. Ενώ το αεροπλάνο απογειώνεται από το αεροδρόμιο «Jose Marti», δίνω στον εαυτό μου την υπόσχεση πως θα ξαναγυρίσω. Θεωρώ ότι είμαι τυχερός. Πρόλαβα έναν κόσμο που χάνεται – εξέλιξη θετική ή όχι θα το κρίνει ο καθένας μόνος του. Γιατί το σπουδαιότερο προσόν ενός ταξιδιού στην Κούβα, ιδιαίτερα για έναν εικοσάρη, είναι ότι σου προσφέρεται η δυνατότητα να ζήσεις κάτι εντελώς διαφορετικό, έξω από τα συνηθισμένα, πιστεύοντας ότι ακολουθείς τα χνάρια κάποιων ρομαντικών που άλλαξαν το ρου της Ιστορίας. Το ταξίδι εδώ έχει αυθεντικότητα, συγκίνηση, νέες εμπειρίες και μια γοητεία που σε εγκλωβίζει, αποδεικνύοντας ότι, ναι, οι ζεστές χώρες έχουν και ζεστούς ανθρώπους. Ανθρώπους ζωηρούς, με διάθεση για επαφή, που παρά τα μεγάλα τους προβλήματα συνεχίζουν να ονειρεύονται έναν κόσμο ιδανικό. Εδώ ο Τσε λατρεύεται σαν θεός και ο Φιντέλ παραμένει –παρά τις όποιες γκρίνιες– ο μεγάλος ιδεαλιστής ηγέτης. Και όσο παραχωρεί μία μία τις εξουσίες του τόσο η Κούβα του αλλάζει πρόσωπο. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή.
Αθήνα-Παρίσι-Αβάνα. Έπειτα από συνολικά έντεκα ώρες σε αεροπλάνα, φτάνω στο αεροδρόμιο «Jose Marti» (ο εθνικός ήρωας που αφιέρωσε τη ζωή του στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Κούβας από την Ισπανία). Η υποδοχή του νησιού όχι και η καλύτερη δυνατή: καταρρακτώδης βροχή και απίστευτα δυνατός αέρας. Κατά τη διάρκεια της πτήσης, πέρα από τις άπειρες αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης μιας κατάλληλης στάσης για βολικό ύπνο, ξανάφερα στο μυαλό μου όλα όσα μου είχαν πει για την Κούβα, ό,τι είχα ακούσει και διαβάσει για την κατάσταση της χώρας και τους ανθρώπους της, κυρίως μέσα από πολιτικά και ιστορικά βιβλία. Έτσι, λοιπόν, ενώ είχα από τη μια διαμορφώσει εκ των προτέρων εικόνα για το τι πρόκειται να συναντήσω, από την άλλη ήμουν μπερδεμένος και από τις αντικρουόμενες αφηγήσεις φίλων και γνωστών. «Φτώχεια, μιζέρια και καταπίεση» οι μεν, «χαλαροί, αισιόδοξοι, χαρούμενοι άνθρωποι, που κόντρα στις δυσκολίες απολαμβάνουν τη ζωή» οι δε. Παρά τις όποιες διαφορές, όλοι φαίνεται να συμφωνούν στο γεγονός ότι οι Κουβανοί ζουν υπό μια ιδιότυπη μορφή κομουνισμού που αλλάζει ώρα με την ώρα.
Το mini bus εκ Κίνας (προϊόν εμπορικής συνεργασίας των δύο χωρών) αφήνει πίσω του το αεροδρόμιο κι εν μέσω καταρρακτώδους βροχής, που έχει δυναμώσει κι άλλο, κατευθυνόμαστε προς το ξενοδοχείο, στην Παλιά Πόλη της Αβάνας. Στο δρόμο τα λιγοστά οχήματα που κυκλοφορούν σε ταξιδεύουν στο παρελθόν. Καλοδιατηρημένες Cadillac της δεκαετίας του ’50 εξακολουθούν να λειτουργούν κανονικά. Δεξιά και αριστερά το πράσινο οργιάζει. Καθώς, όμως, μπαίνει κάποιος στην πόλη, αντιλαμβάνεται εύκολα ότι οργιάζουν και τα ξεχαρβαλωμένα, αφημένα στην τύχη τους σπίτια, παρότι η Αβάνα είναι Μνημείο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Η πρώτη ημέρα ολοκληρώνεται πίνοντας ένα ποτό στο ξενοδοχείο, με την κούραση να μην αφήνει πολλά περιθώρια για περιήγηση.
Αβάνα, η γοητεία της Παλιάς Πόλης
Η Παλιά Πόλη της Αβάνας είναι ίσως το Α και το Ω ενός ταξιδιού στην Κούβα. Εδώ χτυπάει η καρδιά ενός λαού που ξεπερνάει το αμερικανικό εμπάργκο χορεύοντας, παίζοντας μουσική και καπνίζοντας πούρα. Μια στάση ζωής που ίσως είναι καταγεγραμμένη στο DNA των Κουβανών, οι οποίοι έχουν κάτι από την τρέλα των Λατίνων, κάτι από το μυστικισμό της Αφρικής και κάτι από το κοσμοπολίτικο πνεύμα της Δύσης. Κράμα που δίνει ένα εκρηκτικό κοκτέιλ ποτισμένο με ρούμι. Σχεδόν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί συνιστούν ως σημείο εκκίνησης την Plaza de Armas, από εκεί θα ξεκινήσω κι εγώ. Στην πιο παλιά πλατεία της πόλης η εικόνα των φαινομενικά εγκαταλελειμμένων σπιτιών περνά σε δεύτερη μοίρα. Η εγκατάλειψη δίνει ως ένα βαθμό τη θέση της στους ανάκατους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και στην ομορφιά των χρωμάτων. Το πράσινο δηλώνει κι εδώ το «παρών», δένοντας αρμονικά με τα σπουδαία αρχιτεκτονικά δημιουργήματα της ισπανικής αποικιοκρατίας. Η πλατεία, που σχεδιάστηκε αρχικά ως χώρος παρελάσεων, φαίνεται να διατηρεί κατά κάποιον τρόπο αυτήν την ιδιότητα μέχρι σήμερα, με τους τουρίστες απλώς να αντικαθιστούν τους στρατιώτες. Σταθμός δεύτερος η Plaza Vieja – καθρέφτης του πολύ σημαντικού προγράμματος ανακαινίσεων της UNESCO στην Αβάνα. Τα υπέροχα κτίρια της πλατείας διασώθηκαν και είναι χαρακτηριστικά για το πώς θα είναι ολόκληρη η παλιά Αβάνα στο μέλλον. Η αλήθεια είναι ότι ο συνδυασμός ετοιμόρροπων κτισμάτων με καταπληκτικά αναπαλαιωμένα αρχιτεκτονικά δημιουργήματα και γραφικά καφέ είναι μοναδικός. Βρίσκω στο χάρτη τον πεζόδρομο Mercaderes και προχωρώ προς την Plaza de la Catedral, όπου δεσπόζει ο μεγαλοπρεπής καθεδρικός ναός της Αβάνας, αφιερωμένος στον Χριστόφορο Κολόμβο. Πέφτω πάνω στο «Βodeguita del Medio», ένα από τα πιο ιστορικά μπαρ της παλιάς Αβάνας, το οποίο πολιορκείται από τους τουρίστες. Εδώ σύχναζε και ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Ούτε που περνά από το μυαλό μου να καθίσω έστω και λιγάκι. Καταλήγω, μάλλον από τύχη, στην οδό Obispo, έναν από τους πιο κεντρικούς δρόμους της παλιάς Αβάνας και, απολαμβάνοντας τη συνύπαρξη με το πολύχρωμο πλήθος, την εγκαταλείπω για να κινηθώ προς το κέντρο.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω, αλλά αυτή η πόλη μού φαίνεται πολύ οικεία. Ο χάρτης παραμένει στην τσάντα εδώ και ώρα και η βόλτα έχει οδηγό την τύχη. Άλλωστε, δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να μάθεις πραγματικά μια πόλη από το να χαθείς και να ανακατευτείς με τους ντόπιους. Όσο περισσότερο χώνεσαι στους μικρούς δρόμους και στα σοκάκια τόσο γρηγορότερα ξεδιπλώνεται η αληθινή Αβάνα στα μάτια σου. Μισά σπίτια αφημένα στο χρόνο, μισά ανακαινισμένα. Νέοι και μεγαλύτεροι δίνουν ζωή στις γειτονιές και τις πλατείες συζητώντας για τα πάντα. Από αθλητικά, με ιδιαίτερη έμφαση στο μπέιζμπολ, μέχρι πολιτική και για τη διαρκώς μεταβαλλόμενη κατάσταση της χώρας. Ανθεί σαφώς και το επιχειρηματικό πνεύμα με στόχο τους τουρίστες, καθώς όλοι προσπαθούν να επωφεληθούν τις όλο και μεγαλύτερες ελευθερίες που παραχωρεί το κράτος στο επίπεδο της οικονομίας. Θα το δείτε, είναι μάλλον το μικρόβιο του κέρδους. στην Κούβα έχει αρχίσει να ανθεί η παραοικονομία. Με τη σιγουριά πλέον πως έχω απομακρυνθεί αρκετά, συνεχίζω τη βόλτα. Όσο απομακρύνομαι από την παλιά Αβάνα και το κέντρο, η κατάσταση των γειτονιών επιβαρύνεται. Σκέφτομαι πως την ημέρα που θα αναπαλαιωθεί η πλειονότητα των σπιτιών και των κτιρίων, η πόλη στο σύνολό της δεν θα παίζεται. Όχι ότι τώρα πάει πίσω. Αλλά σήμερα το δυνατό χαρτί της είναι οι άνθρωποί της. Θα μπορούσε να πει κάποιος πως αυτό είναι κλισέ, μια ψεύτικη εικόνα που σχηματίζει ο τουρίστας ανάμεσα στο ρούμι, στα χρώματα και γενικότερα στο μύθο του νησιού.
Ίσως γι’ αυτούς που κάνουν το λάθος να διατηρούν τη «δυτική» ματιά. Αυτοί θα δουν τα πράγματα μίζερα και υπεροπτικά. Πρόκειται, όμως, για έναν τελείως διαφορετικό κόσμο και η ανάλυση των ερεθισμάτων που δεχόμαστε υπό το πρίσμα του δικού μας τρόπου ζωής δεν συνιστάται. Αυτό είναι, άλλωστε, που καθιστά το ταξίδι στην Κούβα ιδιαίτερο. Η διαφορετικότητά του. Όσο διαρκέσει, βέβαια. Γιατί, χωρίς καμία δόση υπερβολής, η χώρα αλλάζει μέρα με τη μέρα. Η είσοδος του νησιού σε μια μεταβατική –και ιδιαίτερα δύσκολη– περίοδο συνέπεσε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης. Η αποκαλούμενη Ειδική Περίοδος, που κράτησε περίπου μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90 και κατά τη διάρκεια της οποίας η Κούβα έμεινε χωρίς συμμάχους κι εμπορικούς εταίρους, τερματίστηκε με την εμφάνιση των αριστερών κυβερνήσεων στη Λατινική Αμερική, έχοντας όμως αφήσει το στίγμα της μετασχηματίζοντας την κουβανική κοινωνία σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα αργήσει μάλλον και πολύ η μέρα που τα επαναστατικά μηνύματα και οι εικόνες του Τσε κατά μήκος των δρόμων θα αντικατασταθούν από αστραφτερές διαφημίσεις πολυεθνικών επιχειρήσεων.
Έπειτα από τόσο περπάτημα, καταλήγω σε ένα παλαδάρ για φαγητό. Ομολογώ πως είναι μοναδική εμπειρία. Τα παλαδάρ είναι σπίτια που έχουν μετατραπεί σε ταβέρνες. Φανταστείτε ότι έχετε τοποθετήσει σε ένα χώρο του σπιτιού σας 4-5 τραπέζια και δέχεστε πελάτες. Το φαγητό είναι αρκετά καλό, αλλά στην Κούβα δύσκολα θα βρεις κάτι το ιδιαίτερο. Σκέφτομαι πως πρέπει να ξαπλώσω λιγάκι για να αντέξω το βράδυ. Έτσι, λοιπόν, μπαίνω στο πρώτο ταξί που βρίσκω και κατευθύνομαι προς το ξενοδοχείο. Λεπτομέρεια: ζητάω από τον οδηγό να περάσουμε από τη Μαλεκόν. Δρόμος-σύμβολο της πόλης, η παραλιακή αυτή λεωφόρος αποτελεί σημείο συνάντησης για πολλούς κατοίκους της Αβάνας. Ερωτευμένα ζευγάρια, παρέες νεαρών που έχουν έρθει για κολύμπι και ψάρεμα, άνθρωποι όλων των ηλικιών μαζεύονται εδώ. Σίγουρα κάπου θα την έχει πάρει το μάτι σας, είτε σε κάποια χαρακτηριστική φωτογραφία της πόλης είτε σε κάποια ταινία, με το ιστορικό «Hotel Nacional De Cuba» –ένα υπέροχο κτίσμα του 1935– να αποσπά κυριολεκτικά την προσοχή.
Το βράδυ μάς βρίσκει στο ένα από τα δύο Casas de la Musica που υπάρχουν στην Αβάνα, στο προάστιο της Μιραμάρ. Τα πράγματα είναι πάνω κάτω όπως μου τα έχουν περιγράψει. Ανάμεσα στους τουρίστες και τους ντόπιους υπάρχει κι ένας σημαντικός αριθμός από jineteras που αναζητούν τον επόμενο πελάτη, όχι για μια χούφτα δολάρια αλλά πολλές φορές και μόνο για ένα δολάριο. Έπειτα από κάνα δυο ποτά αποφασίζουμε να αφήσουμε το Casa, που πλέον έχει μετατραπεί κανονικότατα σε κλαμπ, και να αλλάξουμε είδος μουσικής. Τα € 10 που δώσαμε στην είσοδο άξιζαν. Στο μπαρ παίζει ένα afro-Cuban jazz συγκρότημα και η κατάσταση είναι πιο χαλαρή. Ιδανικό τέλος για μια γεμάτη μέρα που μου άφησε ανάμεικτα συναισθήματα.
Στις επαρχίες της Κούβας
Ένας τεράστιος αυτοκινητόδρομος συνδέει το νησί από τη μια άκρη του έως την άλλη. Όσο προχωράμε τόσο η μιζέρια της επαρχίας γίνεται ανάγλυφη μπροστά μας. Δίπλα στα αυτοκίνητα του ’50 βλέπουμε ακόμη και κάρα. Αν δεν ανήκετε στην κατηγορίας του εξερευνητή και περίεργου ταξιδιώτη, θα βάλετε στην ατζέντα σας τους πιο γνωστούς προορισμούς που μπορούν να ολοκληρώσουν τη γνωριμία σας με το νησί και αυτοί είναι η κοιλάδα Βινιάλες, το Τρινιδάδ, το Σαντιάγο δε Κούμπα. Η κοιλάδα Βινιάλες στα δυτικά του νησιού είναι ένα μνημείο της φύσης. Η ομορφιά της δύσκολα περιγράφεται. Καταπράσινοι λόφοι, οργιώδης βλάστηση, εύφορες κοιλάδες. Ένα τοπίο που γεννά τα καλύτερα καπνά του κόσμου και ατελείωτες φυτείες ζαχαροκάλαμου. Το Σαντιάγο δε Κούμπα είναι η δεύτερη σε μέγεθος πόλη της Κούβας, ιδιαίτερα γοητευτική και αυτή με το δικό της αρχιτεκτονικό στιλ και την έντονη ζωή των κατοίκων της. Είναι η πόλη από την οποία ο Κάστρο ξεκίνησε την επανάστασή του το 1953 με μια αποτυχημένη ενέργεια. Εδώ η γειτονική Sierra Maestra, με τα ψηλότερα και πιο επιβλητικά βουνά της Κούβας, υπήρξε το στρατηγείο του Φιντέλ και το ιδανικό καταφύγιο των επαναστατών.
Είναι από τα ελάχιστα σημεία του νησιού που παραμένει παρθένο – ενδείκνυται για ψαγμένους πεζοπόρους. Το Τρινιδάδ βρίσκεται σχεδόν στη μέση του νησιού και μπορώ να σας το συστήσω ανεπιφύλακτα. Η πόλη αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό δείγμα του περάσματος των Ισπανών από την Κούβα.ανακηρύχθηκε από την UNESCO Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και (χωρίς υπερβολή) ο χαρακτηρισμός «ζωντανό μουσείο» τής ταιριάζει απόλυτα. Αν, μάλιστα, δεν υπήρχαν οι τουρίστες να μας επαναφέρουν στην πραγματικότητα, εύκολα θα νομίζαμε ότι ταξιδέψαμε πίσω στο χρόνο. Και πώς να γίνει διαφορετικά, όταν ο ήχος από τις οπλές των αλόγων στα πλακόστρωτα μας γυρνάνε σε άλλες εποχές. Όλη η ομορφιά της πόλης συγκεντρώνεται στα δρομάκια γύρω από την Plaza Mayor. Όπως συγκεντρώνεται και η νυχτερινή ζωή στο κοντινό Casa de la Musica ή στις υπαίθριες γιορτές, όπου τουρίστες και ντόπιοι χορεύουν μέχρι τελικής πτώσεως. Η διαφορά με την Αβάνα είναι πως εδώ αισθανόμαστε λιγότερο τουρίστες και αυτό έχει να κάνει με την αυθεντικά ζεστή στάση των κατοίκων απέναντι στους επισκέπτες.
Από το Τρινιδάδ θα οργανώσετε την επίσκεψή σας στη Santa Clara, μια μικρή βιομηχανική πόλη σήμερα, που όμως αποτελεί σημείο αναφοράς όλων των τουριστών για δύο μνημεία της: το μνημείο του Τσε στην Πλατεία της Επανάστασης, ένα τεράστιο μπρούτζινο άγαλμα, με χαραγμένη την επιγραφή «Hasta la victoria siempre» («Μέχρι τη νίκη για πάντα»), κι ένα μνημείο που θυμίζει την κατάληψη από τους επαναστάτες του Τσε του θωρακισμένου τρένου που μετέφερε πυρομαχικά στους στρατιώτες του Μπατίστα, γεγονός που σήμανε και το τέλος του δικτάτορα.
Βαραδέρο, η άλλη Κούβα
Μεγάλα, πολυτελή ξενοδοχεία, παραλίες-παράδεισοι, καμπαρέ, ντίσκο, μπαρ... Το Βαραδέρο είναι το πιο αναπτυγμένο τουριστικό θέρετρο της Κούβας. Μέχρι πρότινος, μάλιστα, ήταν αποκλειστικά και μόνο για τουρίστες. Ο μοναδικός τρόπος για να εισέλθει στην τουριστική ζώνη της περιοχής κάποιος ντόπιος ήταν να εργάζεται εκεί. Με λίγα λόγια, είναι αυτό που έρχεται στο μυαλό των περισσοτέρων όταν σκέφτονται διακοπές στην Καραϊβική. Γαλαζοπράσινα νερά και λεπτή άσπρη άμμος κάτω από τον καυτό ήλιο. Είναι το μέρος όπου θα νιώσετε πως είστε ξανά κομμάτι της Δύσης. Επισκέπτες από όλο τον κόσμο, που τις περισσότερες φορές αγνοούν σε ποια χώρα βρίσκονται, απολαμβάνουν εδώ όλα όσα μπορεί να τους προσφέρει η τουριστική βιομηχανία. Κι όμως, υπάρχουν πολλοί που έρχονται στην Κούβα μόνο γι’ αυτό. Τεράστια απογοήτευση, ειδικά για μένα. Μια βουτιά στα υπέροχα νερά, γευσιγνωσία σε κάθε είδος φαγητού με αστακό κι επιστροφή γρήγορα στην Αβάνα. Καλύτερα με τους αυθεντικούς, ζωντανούς, ωραίους ανθρώπους της, παρά σε αυτό το αποστειρωμένο θέρετρο που θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε αλλού στην Καραϊβική.
ΚΟΥΒΑ KNOW HOW
Πότε να πάτε
Η υψηλή περίοδος για την Κούβα είναι από τον Νοέμβριο μέχρι τον Φεβρουάριο.
Τα Χριστούγεννα έχει τις χαμηλότερες θερμοκρασίες (25οC) του χρόνου και τη λιγότερη υγρασία, άρα και καλύτερες συνθήκες για βόλτες στην πόλη.
Πώς να πάτεΔεν υπάρχουν απευθείας πτήσεις για Αβάνα. Οι πιο βολικές είναι συνήθως μέσω Παρισιού ή Άμστερνταμ.
Πού να μείνετε ΑβάναHotel Saratoga (www.hotel-saratoga.com, +5378681000) Το πιο λαμπερό της Αβάνας. Σύγχρονη αισθητική, πολυτελής επίπλωση, καλό εστιατόριο.
Melia Cohiba (www.solmeliacuba.com, +5378333636) Μοντέρνο πολυώροφο κτίριο στο άκρο της Paseo. Ευρύχωρα, καλά εξοπλισμένα δωμάτια.
Hotel Nacional De Cuba (www.hotelnacionaldecuba.com, +5378363564-7) Η ναυαρχίδα των ξενοδοχείων της Αβάνας, με θέα στη Μαλεκόν. Η διακόσμηση και τα έπιπλα παλιάς εποχής συνδυάζονται με μοντέρνα στοιχεία.
Hotel Nh Parque Central (www.hotelparquecentral-cuba.com , +5378606627) Μεγαλόπρεπο μέγαρο του 19ου αιώνα, διατηρεί τα αποικιακά στοιχεία. Θέα στο ομώνυμο πάρκο. Βαραδέρο
Barcelo Marina Palace Resort (www.barcelo.com, +5345669966) Το καλύτερο all-inclusive ξενοδοχείο του Βαραδέρο σε ένα απομονωμένο σκηνικό στην παραλία.
Sol Paradisus Varadero (www.solmeliacuba.com, +5345668700) Όμορφο, σχετικά καινούργιο ξενοδοχείο. Ωραίο τοπίο, πολλές επιλογές για θαλάσσια σπορ και διασκέδαση.
Σαντιάγο δε ΚούμπαMelia Santiago de Cuba (www.solmeliacuba.com, +5322687070) Το ξενοδοχείο-βιτρίνα του Σαντιάγο διαθέτει ευρύχωρα δωμάτια με σύγχρονη αισθητική και μεγάλα μπάνια. Επίσης, μια μοναδική αίθουσα καφέ, η οποία αντανακλά το πνεύμα της πόλης.
ΤρινιδάδIberostar Trinidad (www.iberostar.com, +5341996070) Το πιο σύγχρονο ξενοδοχείο της Κούβας εκτός Αβάνας. Τριώροφη αποικιακή κατασκευή, καλές υπηρεσίες.
Πού να φάτεComedor de Aguiar («Hotel Nacional de Cuba», +537333564) Έξοχο εστιατόριο, με άψογους σερβιτόρους ντυμένους με λιβρέες, προσφέρει ένα πρωτότυπο διεθνές μενού.
Η ποιότητα του φαγητού και η εξυπηρέτηση είναι πολύ πάνω από το μέσο όρο που συναντάται εδώ.
Tocororo (+5372042209, +5372042998) Τοπική και διεθνής κουζίνα, υπέροχη διακόσμηση και διάσημοι θαμώνες. Το υπερτιμημένο μενού περιλαμβάνει θαλασσινά, αρνίσια παϊδάκια στα κάρβουνα, sushi. Μουσική jazz.
El Abanico Restaurante Gourmet («Hotel Melia Cohiba», +5378333636) Πολυτελής διακόσμηση και καλή μεσογειακή κουζίνα με ασιατικές επιρροές.
El Floridita (www.floridita-cuba.com, +5378671299) Ιστορικό εστιατόριο, στέκι του Χέμινγουεϊ, ειδικεύεται στον αστακό και στα θαλασσινά.
Μεγαλοπρεπής κλασική διακόσμηση.
La Guarida (www.laguarida.com, +5378637351, +5378669047) Στέκι για την ελίτ. Το χλιδάτο περιβάλλον του παλιού τριώροφου κτιρίου ίσως σας είναι γνωστό από την ταινία «Φράουλα και σοκολάτα». Ευρηματικός συνδυασμός της τοπικής και της γαλλικής κουζίνας, μεγάλη ποικιλία κρασιών από όλο τον κόσμο. Καλό θα ήταν να κάνετε κράτηση.
Restaurante Anacoana («Hotel Saratoga», +5378681000) Ίσως το πιο σικ εστιατόριο της πόλης, με υπέροχο μαυριτανικό διάκοσμο. Η δημιουργική fusion κουζίνα είναι υπέρ το δέον φιλόδοξη, αλλά τα περισσότερα πιάτα είναι έξοχα εκτελεσμένα.
φωτο:© Cuboimages/AK Images
© age/Visualphotos.com
© Nadia Isakova/JAI/Corbis/Apeiron
© Patrick Frilet/Hemis/Corbis/Apeiron
© Ingolf Pompe/LOOK foto/Apeiron
© simephotos/Visualphotos.com
© Karl-Heinz Raach/LOOK-foto/Apeiron
© Frederic Soltan/Corbis/Apeiron
© George Georgiou
© Karl Johaentges/LOOK foto/Apeiron
© Stavros Christodoulakos
Ημερομηνία α΄ δημοσίευσης: Ιανουάριος 2011
