Ο αγαπημένος food editor μάς στέλνει κάρτες από τη Νεκρά Θάλασσα, τον Ιορδάνη, τα υπαίθρια «εστιατόρια» του Λούξορ και τη λίμνη Πλαστήρα.
Η λίμνη του στρατηγού
Ο στρατηγός Πλαστήρας ήταν ένα σοφός Έλληνας πολιτικός και στρατιωτικός. Γεννήθηκε στον Νομό Καρδίτσας την όταν το μοναδικό προϊόν του τόπου ήταν... η πείνα. Ξέφυγε από τη μιζέρια, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του. Και εκεί, στη μέση των βουνών, οραματίστηκε μια λίμνη. Δεν πρόφτασε όμως να τη δει. Φτιάχτηκε χρόνια μετά το θάνατό του, καταρχάς για να δώσει ρεύμα στην περιοχή μ’ ένα υδροηλεκτρικό εργοστάσιο και κατά δεύτερον για να δώσει νερό στους αγρότες. Δεν δυσκολεύτηκαν να φέρουν σε πέρας τούτο το έργο: μ’ ένα μικρό φράγμα μάζεψαν τα νερά του ποταμού Ταυρωπού. Η λίμνη, αν και τεχνητή, μοιάζει να ήταν εκεί από αιώνες. Στη μία όχθη της, την καλή όπως λένε, έχουν μαζευτεί ξενοδοχεία, εστιατόρια, ταβέρνες, μαγαζάκια με σουβενίρ και τοπικά προϊόντα και όλοι συνάμα προσφέρουν αθλοπαιδιές με επίκεντρο τη λίμνη. Αν φύγετε όμως από εκεί και πάτε από την άλλη μεριά της, εκεί που η κίνηση είναι μικρή, τότε θα καταλάβετε το μεγαλείο και την ομορφιά που έδωσε στην περιοχή. Μες στο χειμώνα, τα χρώματα είναι όλα παστέλ. Τα φύλλα έχουν όλες τις αποχρώσεις του καφέ. Η λίμνη γυαλίζει τις πρώτες πρωινές ώρες κι ένα σύννεφο πάχνης κάθεται από πάνω της. Αξίζει, μάλιστα, να μπείτε σ’ ένα κανό και ν’ αρχίσετε ν’ ανακαλύπτετε τα φιόρδ της.
Υπαίθριο φαγητό στο Λούξορ
Στις αρχές του 21ου αιώνα, ο καθημερινός άνθρωπος τρώει ένα μεγάλο μέρος των γευμάτων του εκτός σπιτιού. Την ένιωσα τούτη την πραγματικότητα όπου κι αν ταξίδεψα. Φτωχοί, πλούσιοι, όλες τις εποχές του έτους, όλο και κάτι θα φάνε έξω από το σπίτι. Στο Λούξορ ανεβήκαμε μέχρι την Κοιλάδα των Βασιλέων με 40°C υπό σκιάν και καθόλου υγρασία. Απολαυστική η επίσκεψη. Η άμμος της ερήμου παίρνει άλλη αξία. Στο γυρισμό, αναζητήσαμε ένα μπακαλικάκι, ένα αναψυκτήριο, κάτι που να πουλάει αναψυκτικά, έτσι για να δροσιστούμε. Στο διπλανό χωριό βρήκαμε το υπαίθριο εστιατόριο. Ο ιδιοκτήτης και ταυτόχρονα σεφ και σερβιτόρος καθόταν ανακούρκουδα μπροστά στις κατσαρόλες του. Τι να έκρύβαν άραγε; Σπάνιες σπεσιαλιτέ που έρχονταν ατόφιες μέσα στο χρόνο από την εποχή των Φαραώ ή μήπως κομμάτια αρνί, σιγοβρασμένα μέσα στο ζουμί τους; Κάθισα με υπομονή να δω τι έχουν οι κατσαρόλες μέχρι να έρθει ο επόμενος πελάτης. Δεν υπήρξε καμία έκπληξη. Ρεβίθια και φούλια σούπα, φάβα από κουκιά – όσπρια δηλαδή, και τίποτε άλλο. Φτηνό φαγητό, με υψηλή ενέργεια και χορταστικό. Ο πελάτης μίλησε με τον σεφ. Ένα τσίγκινο πιάτο βγήκε από ένα ντουλαπάκι, γέμισε με αραιή σούπα ρεβιθιών, έριξαν λίγο καυτερό από πάνω, μια μπαγιάτικη, σπασμένη πίτα κι ο πελάτης επιτόπου άρχισε να τρώει. Με είχαν φοβίσει: «Μη φας φαγητό του δρόμου». Το πόσο ζήλεψα δεν φαντάζεστε.
Ιορδάνης Ποταμός: Μια αναβάπτιση
Ιστορικά, το κομμάτι του Ιορδάνη στο οποίο βαφτίστηκε ο Χριστός έχει εντοπιστεί στη μεριά της Ιορδανίας, σ’ έναν ξερό παραπόταμο, ο οποίος αποτελεί τόπο προσκυνήματος για τους χριστιανούς. Μετά την εξακριβωμένη ανακάλυψη και βλέποντας ότι χάνει το προνόμιο ενός πολύ προσοδοφόρου αρχαιολογικού τόπου, το Ισραήλ, με ανενδοίαστη αυθαιρεσία, όρισε σαν τόπο βάφτισης ένα κομμάτι του Ιορδάνη δίπλα στη θάλασσα της Γαλιλαίας. Την άλλη λίμνη δηλαδή του Ισραήλ, τη ζωντανή. Κι εκεί στήθηκε μια καταπληκτική επιχείρηση. Θα βρείτε CDs, σταυρούς, μανδύες, μπουρνούζια, πετσέτες και ό,τι άλλο είναι απαραίτητο για μια εκ νέου βάφτισή σας στα νερά του Ιορδάνη. Είναι γεγονός ότι χιλιάδες χριστιανοί σε όλο τον πλανήτη βάζουν στόχο μια βάφτιση στον Ιορδάνη, πιστεύοντας ότι έτσι μπορούν να πλησιάσουν το Θείο. Δεν ξέρω τι να σας πω, η πίστη είναι περίεργη ιστορία. Πάντως, δεν ξέρω πώς τα έχουν καταφέρει οι Ισραηλίτες, αλλά έχουν κάνει τα νερά του καινούργιου βαπτιστηρίου γαλανά σαν αυτά της Μεσογείου...
"Ζωντανεύοντας" στη Νεκρά Θάλασσα
Η Παλαιστίνη είναι μια περίεργη περιοχή του πλανήτη. Έχει μια λίμνη ζωντανή και μια νεκρή. Ανάμεσά τους ένας ποταμός. Ο Ιορδάνης. Το περίεργο και αξιομνημόνευτο είναι η νεκρή λίμνη – τόσο μεγάλη που τη λένε θάλασσα. Η επιφάνειά της βρίσκεται πάνω από 300 μέτρα κάτω από εκείνη της θάλασσας και ο πάτος της στα 700 μέτρα. Και μέσα σ’ αυτούς τους χιλιάδες τόνους νερού δεν υπάρχει ψυχή ζώσα. Ούτε φύκι, ούτε ψάρι, ούτε τίποτα, παρά μόνο αλάτι και πίσσα. Κι αν τη δεις από κοντά, είναι τόσο γοητευτική που δεν μπορείς να πιστέψεις την έλλειψη ζωής. Είναι δύσκολο να κατέβεις μέχρι τις ακτές της. Αν τα καταφέρεις όμως, ο ήλιος, ο αέρας και το αλμυρό νερό της λίμνης φτιάχνουν τα πιο υπέροχα γλυπτά που έχεις δει ποτέ: από καθαρό αλάτι.
